یک تصویر از مجموعه ای از نقاط کنار هم تشکیل میشه و رنگ هر نقطه هم از ترکیب اطلاعات کانالهای رنگی مشخص میشه.
مثلا در یک تصویر RGB ما سه کانال رنگی داریم، Red و Green و Blue. در نتیجه برای هر نقطه از تصویر باید اطلاعات این
سه کانال بصورت جداگانه ذخیره بشه.
اون 8 و 16 و 32 بیت مشخص می کنند که فضایی که برای ذخیره سازی اطلاعات یک کانال اختصاص داده میشه چه اندازه ای
داره، هر چی این اندازه بزرگتر باشه، دقت و کیفیت بهتری داره و در عوض جای بیشتری رو هم اشغال می کنه.
کارت گرافیکی و مانیتور کامپیتور، تصاویر عادی و فایلهای ویدئویی که بصورت متداول بکار می بریم از کانالهای 8 بیتی
استفاده می کنند. با 8 بیت میشه 256 حالت مختلف رو نشون داد (2 به توان 8 میشه 256) در نتیجه می تونیم مرز بین
سایه و روشنی تصویر رو به 256 حالت مختلف تفکیک کنیم که برای اغلب کاربرد های متعارف کفایت می کنه.
اما در کاربردهای خاصی تصاویر مثل علم نجوم و پزشکی و یا ایجاد تصاویر HDR یا High Dynamic Range که به درجه تفکیک های
بیشتر از 256 حالت نیاز دارند، دیگه فضای 8 بیتی کفایت نمی کنه و از فضاهای 16 و 32 بیتی استفاده می کنند که در اولی
تعداد حالت ها به 65536 حالت می رسه و در دومی به 4294967296.
برای آنکه فیلتر ها در هر یک از این سه فضای 8 و 16 و 32 بیتی کار کنند نیاز به پیاده سازی و کد نویسی مجدد فیلتر ها است
که در حقیقت باید سه بار هر کدام از فیلتر ها را بازنویسی کنند.
در حالی که بسیاری از این فیلتر ها کاربرد چندانی برای تصاویر HDR ندارند و صرفا حجم برنامه را بالا می برند و
مسلما سازندگان اینجور برنامه ها از بابت فروش مجزای فیلترهای 16 و 32 بیتی می توانند درآمد اضافه ای کسب نمایند.
به همین جهت است که اغلب فیلتر ها را صرفا برای کانالهای 8 بیتی می سازند. می توانید تصویر را بصورت موقت به مد
8 بیتی تبدیل کنید و بعد از اعمال کردن فیلتر مورد نظر، مجددا به مد قبلی برگردانید. گو اینکه دیگر آن درجه تفکیک ارزشمند
قبلی را از دست خواهید داد.
