starboy_tehran
Member
داوود خطر خود من هستم!
گفتگو با «بهرام عظيمی» سازنده انيميشن های راهنمايي و رانندگي
جام جم آنلاين: شايد کسي باورش نشود همان آدمي که ميان برنامه هاي انيميشن راهنمايي و رانندگي را ساخته ، خودش زماني با ماشين ژيانش داخل پياده رو مي رفته ، ويراژ مي داده و از روي جوي مي پريده و از افتخاراتش اين بوده که فلکه دوم تهرانپارس را برعکس رفته است.
آن هم با ماشيني که 7 پروژکتور روي آن نصب کرده و يک گربه خيلي بزرگ روي کاپوت آن کشيده بود.
حالا از قضا همان آدم شده مامور کنترل نامحسوس ترافيک و از همه بدتر و شايد جالبتر سازنده انيميشن هاي آموزنده راهنمايي و رانندگي و تازه به اينها رضايت نداده و مدام دعا مي کند رئيس راهنمايي رانندگي يا چيزي شبيه آن بشود تا بتواند قوانين به مراتب سفت و سخت تري درباره مسائل راهنمايي و رانندگي فعلي اتخاذ کند.
و اين متهم کسي به جز «بهرام عظيمي» نيست. متولد 1345 و فارغ التحصيل رشته صنايع دستي. از سال 67 کاريکاتور و از سال 72 کار انيميشن را شروع کرده و تا سال گذشته در دانشگاه صدا و سيما در رشته کاريکاتور مدرس بوده است.
او تا حالا 56 جايزه در زمينه هاي مختلف هنري گرفته که تنها 22 جايزه آن بين المللي بوده است. عظيمي ، پيش از هر چيز از مساعي و همکاري سرهنگ اسماعيلي ، سردار انصاري ، شهاب کسرايي ، رضا تقدسي ، ابراهيم ساکتي ، شهاب پيچاقيان ، رضا فصاحت ، مهرداد نبئي و چند تن ديگر که در به فرجام رسيدن اين کارها به او کمک کرده اند، تشکر مي کند.
آنچه مي خوانيد، گفتگوي ما با اين هنرمند است:
اصلا ساخت اين ميان برنامه ها از چه زماني آغاز شد؟
ساخت اين کارها به سال 75برمي گردد. در آن سال شرکت «حور» 3 کار براي قسمت کنترل نامحسوس ترافيک راهنمايي رانندگي تهيه کرد که کارهاي بدي هم نبود.
اين برنامه ها درباره کنترل نامحسوس ترافيک ، بستن کمربند و اين که ايراني ها در همه چيز، جز در رانندگي تعارف مي کنند، بود. تمام اين برنامه ها با هدف فرهنگ سازي ساخته شد.
در آن زمان مسوولان راهنمايي و رانندگي از اين کارها استقبال زيادي نکردند و صحبتشان اين بود که نبايد نيروي راهنمايي رانندگي را با «کارتون» نشان داد که اين ديدگاه باتوجه به کارهايي که درحال حاضر پخش مي شود و ميزان استقبال ، معلوم شد که اشتباه است ؛ چون اين کارها جاي خود را ميان مخاطبان باز کرده است.
خودم در مخاطبان - از هر شغلي - هنوز کسي را نديده ام که از کار ناراضي باشد و وقتي از «داوود خطر» اسم مي بريم ، همه او را مي شناسند و هر وقت هم بنا به دلايلي از تلويزيون پخش نمي شود، مردم مي پرسند که چرا پخش نمي شود؟
ساخت اين انيميشن ها به چه صورت انجام مي شود؟
در حال حاضر اين موضوع تصويب شده که به منظور فرهنگ سازي ، تعدادي انيميشن براي راهنمايي و رانندگي ساخته شود و اينها را اداره کل فرهنگ ترافيک سفارش مي دهد.
حقيقت اين است که در راهنمايي و رانندگي ما مشکلات زياد است و فقط محدود به خوب راندن وسايل نقليه ، بستن کمربند ايمني و... وچيزهايي از اين قبيل نمي شود و مسائل بي شمار ديگري را هم شامل مي شود؛ البته بيشتر اين معضلات در بسياري از کشورهاي دنيا حل شده ؛ ولي در کشور ما اين اتفاق نيفتاده است.
تا همين چند وقت پيش ، هرکس که کمربند ايمني اش را مي بست ، به او مي خنديدند؛ اما خوشبختانه چون گفته اند اگر کمربند ايمني بسته نشود، جريمه مي شود، تا حدودي اين مساله رفع شده ، ولي آنقدر نرخ جريمه در کشور ما کم است که ترس از جريمه شدن هم از ميان رفته است.
در ابتدا راهنمايي رانندگي خود مضمون را به ما پيشنهاد مي دهد. به فرض مي گويد که درباره کمربند ايمني برنامه بسازيد يا درباره شروع به کار مدارس يا تعطيلات نوروزي. بعد نوبت کارهاي بعدي مي رسد.
فيلمنامه هاي اين کارها را من مي نويسم. مي نشينم و فکر مي کنم چه چيزهايي باعث جذابتر شدن کار مي شود؛ چون جذابيت در کار انيميشن بسيار مهم است. معمولا در فيلمنامه ها از چند شخصيت استفاده مي کنم.
مثل داوود خطر، جواد، سيا، هوتن و... قشر راننده خلافکار در همه جا حضور پررنگي دارد. ممکن است اين خلافکار، دکتر باشد يا جواني که تازه گواهينامه گرفته است ؛ اما تعدادي هم هستند که به واسطه شغلشان که رانندگي است ، خلاف بيشتري مي کنند.
کاراکتري که من استفاده مي کنم ، نماد بسياري از آدمهايي است که در جامعه حضور دارند. هر کدام از اين شخصيت ها در ذهن من زندگي خاصي دارند.
بعد از اين که فيلمنامه ها تصويب شد، چه اتفاقي مي افتد؟
فيلمنامه که تصويب شد، «استوري برد» مي زنم و تک تک نماها را به صورت تک فريم نقاشي مي کنم. مثلا در نمايي يک ماشين دارد مي آيد و صداي موسيقي جاده اي هم از آن به گوش مي رسد و اين نما 5 ثانيه طول مي کشد.
نماي دوم يک سي دي آويزان و ضبط ماشين ، نماي سوم چهره خود شخص و همين طور الي آخر.
در واقع 80 درصد کل کار را وقتي به «استوري برد» نگاه کنيم ، مي توانيم ببينيم. همين استوري برد دوباره براي بازبيني فرستاده مي شود و پس از اصلاح دوباره شروع مي کنيم.
در اين مرحله به مدل ساز گروه ، درباره شخصيتي که بايد بسازد، توضيح داده مي شود و وقتي که مدل ساخته شد، فضا و محيط ساخته مي شود و سپس نکات ريز و جزيي را، که يک انيميشن را ديدني مي کند، به کار اضافه مي کنيم.
يک موردي که لازم است به آن اشاره کنم ، اين است که اين انيمشن ها در باکس تبليغات نيست و در خود پخش است. يعني تلويزيون هيچ پولي براي پخش اين انيميشن ها نمي گيرد و فکر مي کنم يکي از موفقيت هاي اين انيميشن ها پخش زياد آن است که مردم هم از آن استقبال کرده اند.
معمولا چند نفر با شما همکاري مي کنند؟
کار انيميشن را مي شود يکنفره ساخت که طول مي کشد و ممکن است حاصل کار چندان رضايت بخش نباشد؛ ولي معمولا 4 -5 نفر روي يک انيميشن اين چنيني کار مي کنند. در کارهاي ما معمولا 10-15 نفر همکاري دارند و هر کار 2 دقيقه اي در 15 روز جمع مي شود.
در کارهاي سفارشي ، خيلي کم پيش مي آيد که کاري با استقبال روبه رو شود، بخصوص اگر در آن قرار باشد به مردم امر و نهي هم بشود.
داوود خطر در نظر شما چه جور شخصيتي است؟
«داوود خطر» دفعه اولي که ديده شده ، پارکاب اتوبوس ايستاده بود. خود من آن وقت ها که مدرسه مي رفتم رشته ام اتومکانيک بود علاقه خاصي به ماشين داشتم. اصلا مي خواستم راننده اتوبوس بشوم.
خيلي به اين مسائل علاقه داشتم و محل ما طوري بود که تمام رانندگان اتوبوس محلي بودند و بالطبع يک سري از آدمها با اين رانندگان رفيق بودند و هميشه پا رکاب مي ايستادند. سنشان هم کم نبود و خيلي هايشان مجرد و بيکار بودند، معمولا وقتشان را اين طوري مي گذراندند. وقتي اتوبوسي از آن طرف مي آمد، بدون اين که توقفي صورت بگيرد، از اين اتوبوس به آن اتوبوس مي پريدند.
حالا اگر کسي اين موضوع را براي يک بار هم ديده باشد، به هر حال برايش جذاب است که سازنده اثر به اين نکات ريز توجه کرده است.
بعضي از شخصيت هايي که در اين انيميشن ها وجود دارد، خلافکارند؛ اما مردم آنها را دوست دارند. يکي از دلايلي که مردم آنها را دوست دارند، اين است که اين شخصيت ها از خود مردم هستند.
يعني خيلي از همين کساني که به اين انيميشن ها مي خندند، در واقع خودشان هستند؛ اما خودشان نمي دانند. «داوود خطر» براي من شخصيتي است که ازدواج نکرده ، مادر پيري دارد، پدرش فوت کرده و از حقوق بازنشستگي پدرش استفاده مي کند.
علاف و بيکار است ، معرفت دارد و... کاراکترهايي که در اين کارها گذاشته ام ، براي من زندگيشان مشخص است. براي همين از همه اعمال و رفتارشان اطلاع دارم.
خودم هم قاطي همين آدمها بوده ام. خيلي از رفيق هايم راننده هستند و خودم چند سال راننده آژانس بوده ام. تمام اين مسائل باعث شده که درک نسبتا روشني از منويات آنها داشته باشم.
گذشته از بحث ساختن اين انيميشن ها خودتان در رانندگي خلاف نمي کنيد؟
من بازرس کنترل نامحسوس راهنمايي و رانندگي هستم. يعني خودم دفترچه جريمه دارم و روزي 7-8 برگه مي نويسم ، بخصوص خلافهاي سنگين. شايد گفتن اين حرف درست نباشد، اما من تا حالا دوبار اسم خودم را نوشته ام.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
اين هم از داوود خطر
اميوارم خوشتون اومده باشه
گفتگو با «بهرام عظيمی» سازنده انيميشن های راهنمايي و رانندگي
جام جم آنلاين: شايد کسي باورش نشود همان آدمي که ميان برنامه هاي انيميشن راهنمايي و رانندگي را ساخته ، خودش زماني با ماشين ژيانش داخل پياده رو مي رفته ، ويراژ مي داده و از روي جوي مي پريده و از افتخاراتش اين بوده که فلکه دوم تهرانپارس را برعکس رفته است.
آن هم با ماشيني که 7 پروژکتور روي آن نصب کرده و يک گربه خيلي بزرگ روي کاپوت آن کشيده بود.
حالا از قضا همان آدم شده مامور کنترل نامحسوس ترافيک و از همه بدتر و شايد جالبتر سازنده انيميشن هاي آموزنده راهنمايي و رانندگي و تازه به اينها رضايت نداده و مدام دعا مي کند رئيس راهنمايي رانندگي يا چيزي شبيه آن بشود تا بتواند قوانين به مراتب سفت و سخت تري درباره مسائل راهنمايي و رانندگي فعلي اتخاذ کند.
و اين متهم کسي به جز «بهرام عظيمي» نيست. متولد 1345 و فارغ التحصيل رشته صنايع دستي. از سال 67 کاريکاتور و از سال 72 کار انيميشن را شروع کرده و تا سال گذشته در دانشگاه صدا و سيما در رشته کاريکاتور مدرس بوده است.
او تا حالا 56 جايزه در زمينه هاي مختلف هنري گرفته که تنها 22 جايزه آن بين المللي بوده است. عظيمي ، پيش از هر چيز از مساعي و همکاري سرهنگ اسماعيلي ، سردار انصاري ، شهاب کسرايي ، رضا تقدسي ، ابراهيم ساکتي ، شهاب پيچاقيان ، رضا فصاحت ، مهرداد نبئي و چند تن ديگر که در به فرجام رسيدن اين کارها به او کمک کرده اند، تشکر مي کند.
آنچه مي خوانيد، گفتگوي ما با اين هنرمند است:
اصلا ساخت اين ميان برنامه ها از چه زماني آغاز شد؟
ساخت اين کارها به سال 75برمي گردد. در آن سال شرکت «حور» 3 کار براي قسمت کنترل نامحسوس ترافيک راهنمايي رانندگي تهيه کرد که کارهاي بدي هم نبود.
اين برنامه ها درباره کنترل نامحسوس ترافيک ، بستن کمربند و اين که ايراني ها در همه چيز، جز در رانندگي تعارف مي کنند، بود. تمام اين برنامه ها با هدف فرهنگ سازي ساخته شد.
در آن زمان مسوولان راهنمايي و رانندگي از اين کارها استقبال زيادي نکردند و صحبتشان اين بود که نبايد نيروي راهنمايي رانندگي را با «کارتون» نشان داد که اين ديدگاه باتوجه به کارهايي که درحال حاضر پخش مي شود و ميزان استقبال ، معلوم شد که اشتباه است ؛ چون اين کارها جاي خود را ميان مخاطبان باز کرده است.
خودم در مخاطبان - از هر شغلي - هنوز کسي را نديده ام که از کار ناراضي باشد و وقتي از «داوود خطر» اسم مي بريم ، همه او را مي شناسند و هر وقت هم بنا به دلايلي از تلويزيون پخش نمي شود، مردم مي پرسند که چرا پخش نمي شود؟
ساخت اين انيميشن ها به چه صورت انجام مي شود؟
در حال حاضر اين موضوع تصويب شده که به منظور فرهنگ سازي ، تعدادي انيميشن براي راهنمايي و رانندگي ساخته شود و اينها را اداره کل فرهنگ ترافيک سفارش مي دهد.
حقيقت اين است که در راهنمايي و رانندگي ما مشکلات زياد است و فقط محدود به خوب راندن وسايل نقليه ، بستن کمربند ايمني و... وچيزهايي از اين قبيل نمي شود و مسائل بي شمار ديگري را هم شامل مي شود؛ البته بيشتر اين معضلات در بسياري از کشورهاي دنيا حل شده ؛ ولي در کشور ما اين اتفاق نيفتاده است.
تا همين چند وقت پيش ، هرکس که کمربند ايمني اش را مي بست ، به او مي خنديدند؛ اما خوشبختانه چون گفته اند اگر کمربند ايمني بسته نشود، جريمه مي شود، تا حدودي اين مساله رفع شده ، ولي آنقدر نرخ جريمه در کشور ما کم است که ترس از جريمه شدن هم از ميان رفته است.
در ابتدا راهنمايي رانندگي خود مضمون را به ما پيشنهاد مي دهد. به فرض مي گويد که درباره کمربند ايمني برنامه بسازيد يا درباره شروع به کار مدارس يا تعطيلات نوروزي. بعد نوبت کارهاي بعدي مي رسد.
فيلمنامه هاي اين کارها را من مي نويسم. مي نشينم و فکر مي کنم چه چيزهايي باعث جذابتر شدن کار مي شود؛ چون جذابيت در کار انيميشن بسيار مهم است. معمولا در فيلمنامه ها از چند شخصيت استفاده مي کنم.
مثل داوود خطر، جواد، سيا، هوتن و... قشر راننده خلافکار در همه جا حضور پررنگي دارد. ممکن است اين خلافکار، دکتر باشد يا جواني که تازه گواهينامه گرفته است ؛ اما تعدادي هم هستند که به واسطه شغلشان که رانندگي است ، خلاف بيشتري مي کنند.
کاراکتري که من استفاده مي کنم ، نماد بسياري از آدمهايي است که در جامعه حضور دارند. هر کدام از اين شخصيت ها در ذهن من زندگي خاصي دارند.
بعد از اين که فيلمنامه ها تصويب شد، چه اتفاقي مي افتد؟
فيلمنامه که تصويب شد، «استوري برد» مي زنم و تک تک نماها را به صورت تک فريم نقاشي مي کنم. مثلا در نمايي يک ماشين دارد مي آيد و صداي موسيقي جاده اي هم از آن به گوش مي رسد و اين نما 5 ثانيه طول مي کشد.
نماي دوم يک سي دي آويزان و ضبط ماشين ، نماي سوم چهره خود شخص و همين طور الي آخر.
در واقع 80 درصد کل کار را وقتي به «استوري برد» نگاه کنيم ، مي توانيم ببينيم. همين استوري برد دوباره براي بازبيني فرستاده مي شود و پس از اصلاح دوباره شروع مي کنيم.
در اين مرحله به مدل ساز گروه ، درباره شخصيتي که بايد بسازد، توضيح داده مي شود و وقتي که مدل ساخته شد، فضا و محيط ساخته مي شود و سپس نکات ريز و جزيي را، که يک انيميشن را ديدني مي کند، به کار اضافه مي کنيم.
يک موردي که لازم است به آن اشاره کنم ، اين است که اين انيمشن ها در باکس تبليغات نيست و در خود پخش است. يعني تلويزيون هيچ پولي براي پخش اين انيميشن ها نمي گيرد و فکر مي کنم يکي از موفقيت هاي اين انيميشن ها پخش زياد آن است که مردم هم از آن استقبال کرده اند.
معمولا چند نفر با شما همکاري مي کنند؟
کار انيميشن را مي شود يکنفره ساخت که طول مي کشد و ممکن است حاصل کار چندان رضايت بخش نباشد؛ ولي معمولا 4 -5 نفر روي يک انيميشن اين چنيني کار مي کنند. در کارهاي ما معمولا 10-15 نفر همکاري دارند و هر کار 2 دقيقه اي در 15 روز جمع مي شود.
در کارهاي سفارشي ، خيلي کم پيش مي آيد که کاري با استقبال روبه رو شود، بخصوص اگر در آن قرار باشد به مردم امر و نهي هم بشود.
داوود خطر در نظر شما چه جور شخصيتي است؟
«داوود خطر» دفعه اولي که ديده شده ، پارکاب اتوبوس ايستاده بود. خود من آن وقت ها که مدرسه مي رفتم رشته ام اتومکانيک بود علاقه خاصي به ماشين داشتم. اصلا مي خواستم راننده اتوبوس بشوم.
خيلي به اين مسائل علاقه داشتم و محل ما طوري بود که تمام رانندگان اتوبوس محلي بودند و بالطبع يک سري از آدمها با اين رانندگان رفيق بودند و هميشه پا رکاب مي ايستادند. سنشان هم کم نبود و خيلي هايشان مجرد و بيکار بودند، معمولا وقتشان را اين طوري مي گذراندند. وقتي اتوبوسي از آن طرف مي آمد، بدون اين که توقفي صورت بگيرد، از اين اتوبوس به آن اتوبوس مي پريدند.
حالا اگر کسي اين موضوع را براي يک بار هم ديده باشد، به هر حال برايش جذاب است که سازنده اثر به اين نکات ريز توجه کرده است.
بعضي از شخصيت هايي که در اين انيميشن ها وجود دارد، خلافکارند؛ اما مردم آنها را دوست دارند. يکي از دلايلي که مردم آنها را دوست دارند، اين است که اين شخصيت ها از خود مردم هستند.
يعني خيلي از همين کساني که به اين انيميشن ها مي خندند، در واقع خودشان هستند؛ اما خودشان نمي دانند. «داوود خطر» براي من شخصيتي است که ازدواج نکرده ، مادر پيري دارد، پدرش فوت کرده و از حقوق بازنشستگي پدرش استفاده مي کند.
علاف و بيکار است ، معرفت دارد و... کاراکترهايي که در اين کارها گذاشته ام ، براي من زندگيشان مشخص است. براي همين از همه اعمال و رفتارشان اطلاع دارم.
خودم هم قاطي همين آدمها بوده ام. خيلي از رفيق هايم راننده هستند و خودم چند سال راننده آژانس بوده ام. تمام اين مسائل باعث شده که درک نسبتا روشني از منويات آنها داشته باشم.
گذشته از بحث ساختن اين انيميشن ها خودتان در رانندگي خلاف نمي کنيد؟
من بازرس کنترل نامحسوس راهنمايي و رانندگي هستم. يعني خودم دفترچه جريمه دارم و روزي 7-8 برگه مي نويسم ، بخصوص خلافهاي سنگين. شايد گفتن اين حرف درست نباشد، اما من تا حالا دوبار اسم خودم را نوشته ام.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------
اين هم از داوود خطر
اميوارم خوشتون اومده باشه
