واژه کونگفو از دو بخش «کونگ» (چینی: 功) به معنای کار، فعالیت، شایستگی یا دستاورد و «فو» (چینی: 夫) تشکیل می‌شود. «فو» در زبان چینی هم به معنی انسان است و هم پسوندی با معانی بسیار مختلف. اگر فو را در معنای اول آن در نظر بگیریم معنی کونگفو چیزی شبیه به «دستاورد انسان» خواهد بود و اگر آن را پسوند بدانیم معنای آن «فعالیت و تلاشی که با صرف زمان و انرژی قابل توجه به دست می‌آید» خواهد بود. به این ترتیب «تمرین کونگفو» در اصل به معنی تمرین یک رشته رزمی نبوده‌است بلکه به فرایند کلی تمرینات بدنی و ذهنی یک شخص و آموزش‌ها و تکامل مهارت‌های او اشاره داشته‌است. حالا این مهارت ممکن است در زمینه یک هنر رزمی باشد یا هر مهارت دیگری در رشته‌های هنری، علمی و فنی مختلف.
کونگ فو در کشور چین با دو اسم شناخته می‌شود:در جنوب این کشور که زبان کانتونی موجود است این رشته را همان کونگ فو می‌نامند. اما در شمال کشور چین که زبان مندرین رواج دارد این رشته با نام ووشو شناخته می‌شود. کونگفو یا ووشو دارای بیش از 300 سبک اصلی و حدود 1000 سبک فرعی می‌باشد که از معروف‌ترین آن‌ها را می‌توان به سبک های چانگ چوان ، نان چوان ، تای چی چوان و وینگ‌چون اشاره داشت. همه این سبک‌ها در دو بخش تالو و ساندا برگزار می‌شوند. ساندا یک نوع مبارزه فول‌کنتاکت است که اوایل سده بیستم با بهره گیری از تکنیک های مقدماتی کونگ فوی سنتی پایه‌گذاری شد و در مسابقات پیشرفته تر آن (سانداوانگ) ضربات آرنج و زانو نیز در آن گنجانده شده‌است. تالو به معنای فرم است، و هنرجویان به اجرای فرم در این بخش می‌پردازند. هر چهار سال یک بار مسابقات جهانی کونگ فو نیز زیر نظر فدراسیون بین‌المللی ووشو و در قالب ووشو سنتی برگزار می‌شود. اصطلاح ووشو به معنای هنر جنگیدن است.
در سایت بالا ، تفاوت کونگ فو و ووشو گفته شده.
در سایت بالا ، منظور از ووشو ، ورزشی بوده که جدیدا ایجاد شده ، ولی در جای دیگر گفتیم در مناطقی از چین به کنگ فو ، ووشو گفته می شود.
احتمالا ، از کلمه ووشو ، در جاهای مختلف ، به طور متفاوتی استفاده شده.
. در هر یک از نقاط چین، اساتید کونگفو شیوه خاصی از مبارزه را به شاگردان خود آموزش می‌دادند و این مهارت هااز نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شد ولی به خاطرقانون منع آموزش کونگفو به افراد غیر چینی،هنرهای رزمی چین در طی سال ها ناشناخته باقی ماند که دراواسط قرن بیستم این قانون توسط بروسلی نادیده گرفته شد واوشروع به آموزش کونگفو به افراد خارجی نمود و اساتید چینی ازاین کاربروسلی به شدت ناخشنودبودند. وبرای مجازات بروسلی ،فردی به نام وانگ جک من راکه درهنرهای رزمی سنتی چینی استاد بود به مبارزه او فرستادند که ملاقات و مبارزه این دو استاد بزرگ بروس لی را از اینکه کونگفو را دست مایه نمایش های تلویزیونی کند و مباحث اخلاقی آن را قربانی حرکات مرگبار و مبارزه نماید منصرف نمود و بنیان های سبک جیت کان دو را که بعدها توسط استاد بروسلی معرفی شد استوار نمود. درواقع کونگ فو فقط برای چینی ها یک شیوه مبارزه نبود ،بلکه آنان کونگ فورانمادی ازهویت وآداب رسوم خود می‌دانستند.کونگفو درچین دارای شاخه های شمالی وجنوبی است که رشته های شمالی درمناطق شمالی ورشته جنوبی بیشتردرمناطق جنوبی چین رواج دارند،سبک های شمالی نیازمند بدنی نرم وانعطاف پذیر برای حرکت های سریع وضربات پرشی وبرق آسا به حریف هستندورشته های جنوبی،نیازمندبدنی پرازعضله ونیرومند برای ضربات مرگباربه حریف می‌باشند .چانگ چوان،نانچوان و خوانچوان جزو سبک های شمالی و وینگ چون،چویلی فوت، هونگ جیا ودرنای سفید فوجیان جزو سبک های جنوبی کونگفو می‌باشد.کونگفو دارای سبک هایی نیزمی باشدکه ازقدرت درون ونیروی درونی برای مبارزه استفده میکندمانند:تای چی چوان،باگوآژانگ می‌شیجی چوان و....بیشتررشته های کونگفو حرکات خود را از روی حیوانات تقلید میکنند مانند(کونگفوی پنج حیوان)که روش های مبارزه حیواناتی مانند:اژدها،مار،میمون،ببر ، ملخ و لک لک راتقلید می‌کند کونگ فوکاران ازقدرت انگشتان و سرپنجه هانیز درمبارزه بهره می‌گیرند.امروزه جیت کاندو یکی از رشته های مدرن کونگفو می‌باشد که توسط بروسلی پایه گذاری شده است.
سالک: بعد ساختن تاپیک تمرین رزمی و تاپیک کاراته ،
به فکر باز کردن تاپیک کونگ فو افتادم و پستهای بالا را از تاپیک تمرین رزمی به این تاپیک منتقل کردم.
در این سفر با ما باشید ، تا ببینیم به کجا می رسیم.....
سالک: به نظرم قبل شروع تاپیک کونگ فو ، باید به بنیان گذاران و پیش کسوتان کونگ فو در ایران احترام بگذاریم ، البته من زیاد آشنایی ندارم ، ولی آقای میرزائی را خیلی ها می شناسند....
ابراهیم میرزایی (زادهٔ مهر ماه ۱۳۱۸ در گرگان) رزمی کار ایرانی و بنیان‌گذار هنر رزمی کونگفو توآ است.[۱]
میرزایی در سال ۱۳۳۷ دبیرستان نظام را در ۱۸سالگی به پایان رساند و از ۱۳۴۰ تا ۱۳۴۴ دانشکدهٔ افسری را در نیروی مخصوص کماندویی به اتمام رسانده‌است و از سال ۱۳۴۴ تا سال ۱۳۴۹ نزدیک به ۹ دورهٔ برون مرزی را گذراند. میرزایی دارای دان هفت کاراته گوجوریو از ژاپن و دان چهار تکواندو ازکره جنوبی بوده‌است و در کشور چین دوره‌های ووشو را گذرانده‌است.[۲] وی در ابتدای دههٔ ۱۳۵۰ هنر رزمی کونگفو توآ را برپایهٔ آموخته‌های خود از هنرهای رزمی گوناگون ایجاد کرد. «توآ» اولین سبک کونگفوی ایرانی است و ترکیبی از سبک‌های شمالی و جنوبی شائولین ووشو، تکواندو، و گوجوریو است.[۳] او که یک افسر نیروی هوایی ارتش ایران بود، برای آموزش این رشته «دانشکدهٔ انشاء تن و روان» را تأسیس کرد و در آن به آموزش کونگفو توآ می‌پرداخت.
درود بر کسانی که در این حیطه زحمت کشیدند.
تصاویر زیبایی از کار ایشان در فیلم زیر هست:
youtu.be/hi7MUxz_754?si=3wD7r4x3fd5-Q4Xr
مصاحبه رادیویی نیم ساعته با آقای ابراهیم میرزائی در مورد کونگ فو:
youtu.be/xrx7NgwjYq8?si=Fc13_rji2Lm2qgnO
در قسمتی از فیلم بالا ، صحبت از اتصال انرژی انسان به کائنات صحبت شده که شباهت به حرفهای دکتر طاهری(خالق عرفان حلقه) دارد. و در قسمتی دیگر ، گرفتن انرژی از کائنات صحبت کرده. و گفته این انرژی فرق داره با انرژی کالری غذاها.
جالبه که تاریخ مصاحبه آقای میرزایی شاید ۵۰ سال قبل کارهای دکتر طاهری است.
سالک: من سایتهای زیادی را مطالعه می کنم تا یک قسمتی را در تاپیک نقل کنم،
یعنی باید چیزی را خودم درک کنم تا نقل کنم. و چیزهایی را نقل می کنم که دید من را باز کرده اند.
کونگفو (به چینی: 功夫) یک اصطلاح مشهور چینی است که به معنای مهارت است و برای ماهر بودن در یک کاری استفاده می‌شود ـ اما در حال حاضر به عنوان یک کلمه بین‌المللی تبدیل شده‌است که برای هنرهای‌رزمی‌چینی (ووشو) و کونگفو ایرانی به کار میرود. از جمله مشهورترین نوع آن کونگ فوی چینی یا ووشو ـ یا انواع ایرانی آن کونگفو توآ ، کونگفو توتایما ، کونگفو گرات سان ، کونگفو پرثوآ ، نیو کونگ فو و ... به کار میرود. معنای اصلی کونگ فو در زبان چینی تا حدی از آنچه که این روزها از این لغت برداشت می‌شود، متفاوت است. کونگفو در اصل به معنای تخصص فرد در هر مهارتی - نه لزوماً رزمی- می‌باشد. تغییر معنایی این واژه احتمالاً به دلیل ترجمه نامناسب فیلم‌های چینی اتفاق افتاده‌است.
بلافاصله پس از پیروزی انقلاب اسلامی تقریباً تمام سالن‌های ورزشی باشگاه تاج تحت مدیریت و حفاظت همراهان کونگ فوتوآ قرار گرفت و فعالیت ورزشی بار دیگر آغاز شد و کونگفو توآ حدود 2 سال موفقیت‌های چشمگیری را کسب نمود. در سال 1360 به سبب فعالیت‌های سیاسی ابراهیم میرزایی بار دیگر فعالیت باشگاه‌های کونگفو توآ ممنوع شد و تا سال 1370 همراهان این ورزش به صورت مخفیانه به معرفی و آموزش این ورزش می‌پرداختند. در سال 1370 با پیگیری‌های مستمر همراهان این فعالیت کونگ فوتوآ با عنوان "انجمن کونگفو توآ" به‌طور رسمی زیر نظرفدراسیون کاراته آغاز شد. در اواخر سال 1371 فدراسیون کونگ فو، ووشو و رزم آوران تشکیل شد و در سال 1378 به‌نام فدراسیون ورزش‌های رزمی تغییر نام یافت.
در سال 1379 تحت عنوان کمیته مستقل کونگ فوتوآ فعالیت نمود و مجدداً در سال 1381 در زمره سبک‌های فدراسیون ورزش‌های رزمی درآمد. در طول این سال‌ها مسئولین کونگ فو توآ مانند سایر ورزش‌های رزمی آیین نامه‌ها، مقررات علمی و فنی، ارتقاء رتبه‌های فنی و مدارج مربیگری و داوری را تدوین نمودند. در سال 1384 به خاطر تلاش‌های مستمر همراهان پیشکسوت و دلسوختگان و مسئولین دولت، فدراسیون کونگ فو جمهوری اسلامی ایران تشکیل گردید و در سال 1390 نام کونگ فو از این رشته جذاب ایرانی حذف شد و در حال حاضر این سبک با نام توآ در ایران و جهان فعالیت می‌کند.
fa.wikipedia.org
asemooni.com
