MrYazdani
New Member
ده ها سال است که مواد افیونی و مواد مخدر مرتبط (که گاهی اوقات به آن ها تریاک گفته می‌شود) از دانه های خشخاش استخراج شده یا در آزمایشگاه ها سنتز شده اند. دانه خشخاش حاوی مورفین و کدئین بوده و شامل مشتقات مصنوعی زیادی هستند که عبارتند از: هیدروکودون (Vicodin)، اکسی کدون (Percodan، OxyContin)، هیدرومورفون (Dilaudid) و هروئین (diacetylmorphine). برخی از مواد افیونی مصنوعی یا مواد مخدری با ساختار شیمیایی متفاوت، اما اثرات مشابه بر روی بدن و مغز، پروپوکسیفن (داروون)، مپریدین (دمرول) و متادون هستند. پزشکان بسیاری از این داروها را برای درمان درد تجویز می کنند.
مواد افیونی درد را سرکوب می کنند، اضطراب را کاهش می دهند و در دوزهای به اندازه کافی بالا باعث ایجاد سرخوشی می شوند. بیشتر آن ها را می توان از طریق دهان یا دود مصرف کرد، اگرچه معتادان اغلب تزریق داخل وریدی را ترجیح می دهند که قوی ترین و سریع ترین لذت را به همراه دارد. استفاده از سوزن های داخل وریدی می تواند منجر به بیماری های عفونی شود و مصرف بیش از حد آن، به ویژه به صورت داخل وریدی، اغلب باعث ایست تنفسی و مرگ می گردد.
مصرف کنندگان تریاک بیش از آنچه که قصد دارند مصرف می‌کنند و مکرراً سعی دارند مصرف آن را کاهش داده یا متوقف کنند. این افراد زمان زیادی را صرف تهیه دارو و بهبودی از اثرات آن می‌کنند، به خاطر دارو از فعالیت های دیگر دست می‌کشند و علی رغم آسیب‌های جدی جسمی یا روانی به مصرف آن ادامه می‌دهند. برخی نمی توانند شغل داشته باشند و برای پرداخت هزینه مواد مخدر به جرم و جنایت روی می آورند. هروئین از دیرباز مورد علاقه معتادان خیابانی بوده است، زیرا چندین برابر مورفین قوی‌تر بوده و به ویژه سریع به مغز می رسد و هنگام تزریق داخل وریدی، به سرعت سرخوشی ایجاد می‌کند. همانطور که می دانید تریاک ماده سازنده هروئین است.
در هر فردی که به طور منظم مواد افیونی را برای مدت طولانی مصرف می کند، گیرنده های عصبی احتمالاً سازگار شده و شروع به مقاومت در برابر دارو می کنند و باعث نیاز به دوزهای بالاتر می شود. طرف دیگر این تحمل، یک واکنش ترک فیزیکی است که زمانی رخ می دهد که دارو از بدن خارج می شود و گیرنده ها باید با عدم وجود آن سازگار شوند. این وابستگی فیزیکی معادل اعتیاد نیست. بسیاری از بیمارانی که برای درد از مواد افیونی استفاده می‌کنند، از نظر جسمی وابسته هستند اما معتاد نیستند: این دارو به آن ها آسیبی نمی رساند و آن ها هوس نمی‌کنند یا برای به دست آوردن آن تلاش نمی‌کنند.
اگرچه تلاش های بهداشت عمومی به جهت تسکین درد صورت گرفت، اما اکنون عواقب آن به خوبی شناخته شده است. استفاده بیش از حد از مواد افیونی تجویزی یکی از عوامل اصلی «اپیدمی مواد افیونی» فعلی بوده است. از آنجایی که پزشکان نیاز به کاهش تجویز مواد افیونی داشته اند، بسیاری از مردم برای تهیه دارو باید به فروشندگان خیابانی مراجعه کنند. اما داروهای تجویزی گران هستند. بنابراین مردم اغلب به تریاک روی آورده اند که بسیار ارزان تر است اگرچه که بسیار خطرناک می باشد و هروئین خیابانی امروزه معمولاً با ماده مخدر خطرناکتر فنتانیل همراه است. با توجه به این موارد ذکر شده ترک تریاک و سایر مواد مخدر از ضروریات است.
روش ترک تریاک
مواد افیونی درد را سرکوب می کنند، اضطراب را کاهش می دهند و در دوزهای به اندازه کافی بالا باعث ایجاد سرخوشی می شوند. بیشتر آن ها را می توان از طریق دهان یا دود مصرف کرد، اگرچه معتادان اغلب تزریق داخل وریدی را ترجیح می دهند که قوی ترین و سریع ترین لذت را به همراه دارد. استفاده از سوزن های داخل وریدی می تواند منجر به بیماری های عفونی شود و مصرف بیش از حد آن، به ویژه به صورت داخل وریدی، اغلب باعث ایست تنفسی و مرگ می گردد.
مصرف کنندگان تریاک بیش از آنچه که قصد دارند مصرف می‌کنند و مکرراً سعی دارند مصرف آن را کاهش داده یا متوقف کنند. این افراد زمان زیادی را صرف تهیه دارو و بهبودی از اثرات آن می‌کنند، به خاطر دارو از فعالیت های دیگر دست می‌کشند و علی رغم آسیب‌های جدی جسمی یا روانی به مصرف آن ادامه می‌دهند. برخی نمی توانند شغل داشته باشند و برای پرداخت هزینه مواد مخدر به جرم و جنایت روی می آورند. هروئین از دیرباز مورد علاقه معتادان خیابانی بوده است، زیرا چندین برابر مورفین قوی‌تر بوده و به ویژه سریع به مغز می رسد و هنگام تزریق داخل وریدی، به سرعت سرخوشی ایجاد می‌کند. همانطور که می دانید تریاک ماده سازنده هروئین است.
در هر فردی که به طور منظم مواد افیونی را برای مدت طولانی مصرف می کند، گیرنده های عصبی احتمالاً سازگار شده و شروع به مقاومت در برابر دارو می کنند و باعث نیاز به دوزهای بالاتر می شود. طرف دیگر این تحمل، یک واکنش ترک فیزیکی است که زمانی رخ می دهد که دارو از بدن خارج می شود و گیرنده ها باید با عدم وجود آن سازگار شوند. این وابستگی فیزیکی معادل اعتیاد نیست. بسیاری از بیمارانی که برای درد از مواد افیونی استفاده می‌کنند، از نظر جسمی وابسته هستند اما معتاد نیستند: این دارو به آن ها آسیبی نمی رساند و آن ها هوس نمی‌کنند یا برای به دست آوردن آن تلاش نمی‌کنند.
اگرچه تلاش های بهداشت عمومی به جهت تسکین درد صورت گرفت، اما اکنون عواقب آن به خوبی شناخته شده است. استفاده بیش از حد از مواد افیونی تجویزی یکی از عوامل اصلی «اپیدمی مواد افیونی» فعلی بوده است. از آنجایی که پزشکان نیاز به کاهش تجویز مواد افیونی داشته اند، بسیاری از مردم برای تهیه دارو باید به فروشندگان خیابانی مراجعه کنند. اما داروهای تجویزی گران هستند. بنابراین مردم اغلب به تریاک روی آورده اند که بسیار ارزان تر است اگرچه که بسیار خطرناک می باشد و هروئین خیابانی امروزه معمولاً با ماده مخدر خطرناکتر فنتانیل همراه است. با توجه به این موارد ذکر شده ترک تریاک و سایر مواد مخدر از ضروریات است.
روش ترک تریاک
