سالک: تلوگو و مراتی ، در مناطقی از هند صحبت میشه. در یوتیوب یا سایتها ، محدوده هر زبان در هند را بفهمید.
زبانهای دیگری هم هست مثل بنگالی...ولی من این دو را گفتم ، یعنی تلوگو و مراتی را و هوش مصنوعی مثال از این دو زبان آورد.....
Chatgpt:
آها فهمیدم! پس همه را با تلفظ انگلیسیگونه مینویسم، زیر هم تا راحت کپی کنی:
۱. سلام
Hindi: Namaste
Marathi: Namaskar
Telugu: Namastē
۲. خداحافظ
Hindi: Alvida
Marathi: Nirop
Telugu: Vīḍkōlu
۳. بله
Hindi: Haan
Marathi: Ho
Telugu: Avunu
۴. نه
Hindi: Nahin
Marathi: Nāhi
Telugu: Kādu
۵. آب
Hindi: Paani
Marathi: Pāṇī
Telugu: Nīru
۶. غذا
Hindi: Khana
Marathi: Jevan
Telugu: Bhōjanam
۷. نان
Hindi: Roti
Marathi: Poli
Telugu: Rotti
۸. شیر
Hindi: Doodh
Marathi: Doodh
Telugu: Paalu
۹. چای
Hindi: Chai
Marathi: Chaha
Telugu: Tee
۱۰. دوست
Hindi: Dost
Marathi: Mitra
Telugu: Snehitudu
۱۱. خانواده
Hindi: Parivaar
Marathi: Kutumb
Telugu: Kutumbam
۱۲. خانه
Hindi: Ghar
Marathi: Ghar
Telugu: Inti
۱۳. مدرسه
Hindi: School
Marathi: Shala
Telugu: Paathashala
۱۴. کتاب
Hindi: Kitaab
Marathi: Pustak
Telugu: Pustakam
۱۵. پول
Hindi: Paisa
Marathi: Paise
Telugu: Dabbu
۱۶. بازار
Hindi: Bazaar
Marathi: Bazaar
Telugu: Market
۱۷. بزرگ
Hindi: Bada
Marathi: Motha
Telugu: Pedda
۱۸. کوچک
Hindi: Chhota
Marathi: Lahan
Telugu: Chinna
۱۹. خوب
Hindi: Accha
Marathi: Changale
Telugu: Manchi
۲۰. بد
Hindi: Bura
Marathi: Vait
Telugu: Chedu
اگر بخواهی، میتوانم یک نسخه خیلی سادهتر با تلفظ روزمره برای مکالمه عادی هم آماده کنم که تقریباً همانطور که هندیها، مراتیها و تلوگو حرف میزنند نوشته شود.
میخوای این نسخه را هم بسازم؟
دقیقاً!
مراتی و هندی خیلی شبیهاند، چون هر دو از شاخه هندوآریایی هستند و ریشهشان به سانسکریت برمیگردد. به همین دلیل:
بسیاری از واژگان روزمره و رسمی مشترک یا بسیار نزدیک هستند.
ساختار جمله و صرف فعلها شبیه هم است (هر دو SOV هستند).
کسی که هندی بلد باشد، معمولاً میتواند مراتی را تا حدی بفهمد، مخصوصاً متنهای رسمی یا مذهبی.
اما با این حال، تفاوت هم وجود دارد:
تلفظ: مراتی بعضی صداها را متفاوت تلفظ میکند، مثلا “v” و “w”، یا “sh” و “s”.
واژگان خاص: بعضی کلمات روزمره یا اصطلاحات محلی متفاوت است.
گرامر کوچک: مراتی در صرف فعلها و حالتهای گذشته/آینده کمی متفاوت عمل میکند.
در مقابل، تلوگو تقریباً هیچ شباهت ریشهای ندارد، واژگان و نوشتار آن کاملاً متفاوت است، بنابراین فهم متقابل با هندی خیلی سختتر است.
سالک: قبلش بیا زبانهای داخل هند را نام ببریم و خوت بر اساس شباهت لغات دسته بندی شون کن
باشه، این کار خیلی جالب و مفید است!
اول بیایم زبانهای اصلی هند را فهرست کنیم و بعد آنها را بر اساس شباهت ریشه و لغات دستهبندی کنیم.
۱. دستهبندی بر اساس خانواده زبانی
الف) هندوآریایی (Indo-Aryan) – شمال و غرب و مرکز هند
هندی (Hindi)
مراتی (Marathi)
گجراتی (Gujarati)
بنگالی (Bengali)
پنجابی (Punjabi)
اوریا (Odia / Oriya)
آسامیز (Assamese)
سندی (Sindhi)
کنّادی (Konkani) – جزئی از شاخه هندوآریایی
راجستانی (Rajasthani)
ویژگیها:
ریشه سانسکریت
شباهت واژگان زیاد
ساختار جمله مشابه (SOV)
ب) دراویدی (Dravidian) – جنوب هند
تلوگو (Telugu)
تامیل (Tamil)
کانادا (Kannada)
مالایالم (Malayalam)
کوتیک (Kota)
کودی (Kodava)
ویژگیها:
ریشه متفاوت از هندوآریایی
واژگان کاملاً متفاوت با هندی
نوشتار و تلفظ متفاوت
ج) زبانهای شمال شرقی و اقلیتهای محلی
میزو (Mizo)
نیپالی (Nepali) – نزدیک هندی
سانتالی (Santali) – خانواده آسترودرافیدی
بخاری (Bodo) – خانواده تیبتو-برمی
ویژگیها:
بعضی نزدیک به هندی یا سانسکریت (مثل نپالی)
بعضی کاملاً متفاوت (مثل سانتالی یا بخاری)
۲. دستهبندی براساس شباهت لغات به هندی
خیلی نزدیک به هندی (درک متقابل نسبی)
مراتی، گجراتی، پنجابی، راجستانی، کنکانی
متوسط (گاهی لغات مشابه، اما تفاوت زیاد در تلفظ و دستور)
بنگالی، اوریا، آسامیز
دور (ریشه کاملاً متفاوت، واژگان و نوشتار متفاوت)
تلوگو، تامیل، کانادا، مالایالم
خیلی دور (اقلیتهای شمال شرقی، خانوادههای غیرهندوآریایی و دراویدی)
میزو، سانتالی، بخاری
اگر بخواهی، میتوانم یک نمودار کوچک یا جدول ساده برایت بسازم که همه این زبانها را از نظر شباهت لغات به هندی، بصری نشان دهد تا راحتتر درک کنی.
میخوای این نمودار را بسازم؟
سالک: جغرافیایی بگو....کدوم مناطق به زبان هندی شبیه ترند؟
حتماً! بیایم هند را جغرافیایی تقسیم کنیم و ببینیم کدام مناطق به هندی شباهت زبانی بیشتری دارند.
۱. شمال هند – بیشترین شباهت با هندی
استانها / مناطق: اوتار پرادش، بیهار، چاتیسگر، هاریانا، دهلی، اوتاراخند
زبانها: هندی، اردو (خیلی شبیه هندی)، راجستانی، بعضی لهجههای پنجابی
ویژگی:
همه این زبانها هندوآریایی هستند
واژگان و دستور زبان شباهت زیادی به هندی دارند
اگر هندی بلد باشی، تقریبا میتوانی این زبانها را درک کنی (خصوصاً زبان رسمی و نوشتهها)
۲. غرب هند – شباهت نسبتاً زیاد
استانها / مناطق: ماهاراشترا، گجرات، گوا
زبانها: مراتی، گجراتی، کنکانی
ویژگی:
شباهت واژگان با هندی متوسط تا زیاد است
ساختار جمله SOV مشابه هندی دارد
برای هندیزبانها فهم گفتاری کمی نیاز به تمرین دارد (مراتی و گجراتی بعضی صداها متفاوت تلفظ میشوند)
۳. شرق هند – شباهت متوسط
استانها / مناطق: بنگال غربی، اودیشا، آسام
زبانها: بنگالی، اوریا، آسامیز
ویژگی:
ریشه هندوآریایی دارند ولی واژگان و تلفظ تفاوت زیادی دارد
هندیزبانها برای فهم روزمره نیاز به تمرین دارند
۴. جنوب هند – شباهت کم
استانها / مناطق: تامیل نادو، کرالا، کارناتاکا، آندرا پرادش، تلانگانا
زبانها: تامیل، مالایالم، کانادا، تلوگو
ویژگی:
همه دراویدی هستند
واژگان، دستور و نوشتار کاملاً متفاوت
فهم بدون یادگیری تقریبا غیرممکن است
۵. شمال شرقی هند – شباهت کم تا خیلی کم
استانها / مناطق: ناحیه شمال شرقی (آسام، میزو، مانیپور، ناگالند و غیره)
زبانها: آسامیز، میزو، بخاری، سانتالی
ویژگی:
خانوادههای زبانی متفاوت (تیبتو-برمی یا آسترودرافیدی)
نزدیک هندی نیستند، واژگان کاملاً متفاوت
جمعبندی جغرافیایی:
بیشترین شباهت به هندی: شمال هند و بخشی از غرب هند (هندوآریایی)
متوسط: شرق هند
کم و خیلی کم: جنوب و شمال شرقی هند (دراویدی و خانوادههای غیرهندوآریایی)
اگر بخواهی، میتوانم یک نقشه ساده رنگی از هند بکشم که مناطق از سبز (شبیه) تا قرمز (دور) با هندی را نشان دهد، خیلی بصری و راحت میشود.
میخوای این نقشه را آماده کنم؟
سالک: نسبت شباهت قیافه به ایرانی ها و شبیه بودن زبانشان به هندی رابطه داره؟
این سؤال جالبیه و کمی هم ظریف! بیاییم با دقت بررسی کنیم.
۱. شباهت زبانی و شباهت ظاهری، دو مقوله جدا هستند
زبان هندوآریایی: شامل هندی، مراتی، گجراتی، بنگالی و غیره
ریشه زبانی: این زبانها به سانسکریت برمیگردند، که با ایرانی (فارسی و زبانهای هندواروپایی غربی) هم خانوادهاند.
اثر روی ظاهر: تقریباً هیچ. زبان و ژنتیک مستقل از هم هستند.
یعنی دو نفر میتوانند زبانشان شبیه هم باشد اما ظاهر کاملاً متفاوتی داشته باشند و برعکس.
۲. اما یک نکته تاریخی جالب
شمال هند (اوستار پرادش، بیهار، پنجاب، هاریانا) مردمانش ژنتیکشان از ترکیب هندوآریاییهای مهاجر شمالی و مردم بومی هندی شکل گرفته
این مردمان ممکن است چند ویژگی ظاهری شبیه ایرانیها یا اروپاییها داشته باشند: پوست روشنتر، بینی باریکتر، چشمهای بادامی یا سبز/قهوهای روشن
همین مناطق، زبانشان بیشتر شبیه هندی است (هندوآریایی)
پس به طور غیرمستقیم:
مناطقی که زبانشان هندوآریایی است → گاهی ژنتیکشان کمی نزدیکتر به ایرانیها
مناطق جنوبی یا شمال شرقی → زبان دراویدی یا تیبتو-برمی → ظاهر متفاوتتر
۳. جمعبندی ساده
رابطه مستقیم وجود ندارد: زبان و ژنتیک مستقل هستند
رابطه تاریخی و جغرافیایی جزئی: مناطقی که هندوآریاییها در گذشته آمدند، هم زبان هندیشکل و هم ژنتیک کمی شبیه ایرانیها دیده میشود
اما باز هم تنوع زیاد است و نمیشود یک قانون صددرصد گذاشت
آها، پس میخوای یک جمعبندی خودم از زبانهای هندی و ویژگیهایشان بگویم، نه فقط دستهبندی علمی. باشه، با حوصله و دقیق میگویم:
۱. هندی (Hindi)
خودم: هندی زبان اصلی شمال و مرکز هند است و میتوانم بگویم “زبان معیار” هندوآریایی است.
ویژگیها: سادهتر از مراتی و پنجابی در روزمره، دستور نسبتاً شفاف، واژگان زیادی از سانسکریت دارد.
حس من: وقتی هندی را بلد باشی، خیلی از متون مذهبی و اخبار شمال هند را میتوانی بفهمی.
۲. مراتی (Marathi)
شباهت زیاد به هندی دارد، ولی لحن و تلفظش شیرین و موسیقایی است.
بعضی واژگان روزمره متفاوتاند، ولی متنهای رسمی تقریباً مثل هندیاند.
حس من: اگر هندی بلدی، یاد گرفتن مراتی راحت است ولی باید گوشدادن تمرین شود.
۳. گجراتی و پنجابی
باز هم هندوآریاییاند و شباهت قابل توجهی با هندی دارند.
گجراتی: تلفظ کمی متفاوت و بعضی واژگان خاص خودش را دارد.
پنجابی: آهنگ و لحن خیلی متفاوت است، حتی اگر واژگان نزدیک باشد.
۴. زبانهای شرقی – بنگالی، اوریا، آسامیز
ریشه هندوآریایی دارند ولی واژگان و تلفظشان کمی دور است.
برای کسی که هندی بلد است، فهم گفتار آنها نیاز به تمرین دارد، ولی نوشتار رسمی گاهی قابل درک است.
۵. زبانهای جنوبی – تلوگو، تامیل، کانادا، مالایالم
ریشه کاملاً متفاوت (دراویدی)
واژگان و دستورشان با هندی هیچ شباهت قابل توجهی ندارد
حس من: اگر هندی بلدی، این زبانها کاملاً مثل یک زبان خارجی هستند و حتی یک کلمه هم گاهی مشترک نیست.
۶. نکات جالب از تجربه خودم
هندوآریاییها شباهت داخلی زیادی دارند → وقتی هندی میدانی، میتوانی مراتی، گجراتی یا پنجابی رسمی را حداقل بفهمی.
دراویدیها و شمال شرقیها خیلی متفاوتاند → حتی اگر واژگان قرضی از هندی داشته باشند، هنوز شنیداری و مکالمه دشوار است.
موسیقی زبانها جالب است → تامیل و تلوگو کشیده و ریتمیک، مراتی ملایم و پر از “a” و “ā”، هندی استاندارد رسا و رسمی است.
جمعبندی شخصی من:
اگر بخواهی هند را از نظر زبان بشناسی، بهترین نقطه شروع شمال هند است، بعد غرب، بعد شرق، و در آخر جنوب و شمال شرقی.
چون از لحاظ درک و یادگیری، از آسان به سخت میرود.
باشه، دقیق توضیح میدهم.
۱. دراویدی (Dravidian) چیست؟
دراویدی یک خانواده زبانی است، نه یک زبان واحد.
شامل زبانهایی است که بیشتر در جنوب هند و برخی مناطق شمال شرقی و سریلانکا صحبت میشوند.
زبانهای دراویدی ریشه متفاوتی از هندوآریایی دارند، یعنی سانسکریت و هندی تقریباً هیچ ربط ژنتیکی به آنها ندارد.
۲. زبانهای اصلی دراویدی
تلوگو (Telugu) – آندرا پرادش و تلانگانا
تامیل (Tamil) – تامیل نادو و سریلانکا
کانادا (Kannada) – کارناتاکا
مالایالم (Malayalam) – کرالا
زبانهای کوچکتر: کوتیک، کودی، ترونا، برولا، گادبا و غیره
۳. ویژگیهای زبانهای دراویدی
واژگان: کاملاً متفاوت از هندی، مراتی و دیگر هندوآریاییها
دستور زبان: فعلها پیچیدهتر و معمولاً جنسیت و تعداد روی فعل تأثیر دارد
نوشتار: الفبای خاص هر زبان، با شکلهای منحنی و دایرهای متفاوت از دیوناگری هندی
تلفظ: کشیده، ریتمیک و آهنگدار، بعضی صداها برای هندیزبانها سخت است
۴. جمعبندی
وقتی کسی هندی بداند، فهمیدن دراویدیها بدون آموزش تقریباً غیرممکن است.
اما برخی واژگان قرضی از هندی و سانسکریت در زبانهای دراویدی وارد شدهاند، مخصوصاً در متون مذهبی و رسمی.
سالک:ساکنان جنوب هند از جای دیگه امده اند که زبانشان فرق داره؟
نه، نه دقیقا! بیاییم با دقت بررسی کنیم:
۱. ریشه ساکنان جنوب هند
ساکنان جنوب هند بومی همین مناطق هستند و هزاران سال در جنوب هند زندگی کردهاند.
زبانشان (دراویدی) هم از همان ابتدا در جنوب هند شکل گرفته و با هندوآریاییهای شمالی کاملاً متفاوت است.
۲. چرا زبانشان متفاوت است؟
شمال هند حدود ۳۰۰۰–۴۰۰۰ سال پیش مهاجرتهای هندوآریایی داشت (سانسکریت → هندی، مراتی، پنجابی و غیره).
جنوب هند از نظر جمعیتی و زبانی تقریباً جدا مانده و تحت تاثیر هندوآریاییها قرار نگرفته.
بنابراین زبان دراویدی ریشه کاملاً بومی و مستقل دارد و با هندی شباهت ندارد.
۳. آیا ترکیب ژنتیکی دارند؟
تحقیقات ژنتیکی نشان میدهد که جنوب هند:
بیشتر ژنتیک بومی دراویدی دارد
کمی عناصر مهاجر شمالی (هندوآریایی) وارد شده، اما بسیار کمتر از شمال هند
۴. جمعبندی
ساکنان جنوب هند بومیاند، نه مهاجر
زبانشان از ابتدا متفاوت است → دراویدی
تفاوت زبان به دلیل مهاجرت نیست، بلکه مسیر تاریخی و جدا ماندن شمال و جنوب باعث شده
سالک: شمال هند گفتی هندو اروپایی است ، یعنی چی؟ یعنی از اروپا اومدن؟ چرا زبانشان با اروپا هم خانواده است؟
آها، حالا وارد بخش خیلی جالب تاریخ و زبانشناسی شدیم! بیاییم دقیق و قدمبهقدم توضیح دهیم:
۱. هندو-اروپایی چیست؟
هندو-اروپایی (Indo-European) یک خانواده زبانی بزرگ است، نه یک مکان جغرافیایی.
شامل زبانهایی است که در بخش بزرگی از اروپا و جنوب و غرب آسیا و هند صحبت میشوند.
مثالها:
اروپا: انگلیسی، فرانسوی، آلمانی، اسپانیایی، روسی
جنوب آسیا: هندی، مراتی، پنجابی، بنگالی، گجراتی، سنسکریت
یعنی وقتی میگوییم زبان هندی هندو-اروپایی است، منظور این است که ریشه واژگان و ساختار دستوری آن با بسیاری زبانهای اروپایی مشترک است.
۲. آیا مردم شمال هند از اروپا آمدند؟
تقریباً نه به این شکل ساده!
حدود ۴۰۰۰–۵۰۰۰ سال پیش، گروههایی از مردم شمال غربی آسیا (که به آنها هندوآریایی میگویند) به شمال هند آمدند.
آنها زبانشان هندو-اروپایی بود و بعدها با مردم بومی هند مخلوط شدند.
این مهاجرت کوچک باعث شد که زبان شمال هند هندو-اروپایی شود، اما همه مردم شمال هند از اروپا نیامدهاند، فقط ژن و زبان تا حدی تأثیر گرفت.
۳. چرا زبانشان با اروپا هم خانواده است؟
این به خاطر ریشه مشترک چند هزار ساله است، نه مهاجرت مستقیم از اروپا.
فرضیه زبانشناسی: حدود ۶۰۰۰–۸۰۰۰ سال پیش در منطقهای نزدیک اوکراین و جنوب روسیه (به آن "پرانسکی" یا Proto-Indo-European homeland میگویند) زبان هندو-اروپایی شکل گرفت.
از آنجا، مردم به غرب رفتند → اروپا
و به شرق و جنوب رفتند → ایران و هند
به همین دلیل، زبانهای هندی و فارسی و انگلیسی و آلمانی و روسی هم خانوادهاند و واژگان مشابه دارند، حتی اگر صدها نسل فاصله داشته باشند.
میبینی؟ ریشه مشترک دارند!
جمعبندی ساده:
هندی و اروپاییها هم خانواده زبانی هستند
این خانواده از چند هزار سال پیش از هند و اروپا جدا شده
مردم شمال هند ژنتیک مختلط دارند، اما بیشتر تأثیر در زبان است، نه اینکه همه از اروپا آمده باشند
سالک: جنوب هند سیاه ترند و زبانشان دراویدی است ، رابطه داره؟
آره، یک رابطه غیرمستقیم وجود دارد، ولی باید با دقت توضیح داد.
۱. رنگ پوست و محیط جغرافیایی: مردم جنوب هند معمولاً پوست تیرهتری دارند، به خاطر تابش شدیدتر آفتاب در مناطق نزدیک خط استوا و انتخاب طبیعی که باعث شده ملانین بیشتر برای محافظت از پوست تجمع پیدا کند. این مسئله کاملاً زیستمحیطی و ژنتیکی است و ربطی به زبان ندارد.
زبان دراویدی: زبانهای جنوب هند مثل تامیل، تلوگو، کانادا و مالایالام عضو خانواده زبانهای دراویدی هستند. این زبانها از لحاظ تاریخی در جنوب هند شکل گرفتهاند و با زبانهای هندوآریایی شمال هند (که به هند و اروپا نسبت داده میشوند) متفاوتاند.
۳. ارتباط تاریخی و جمعیتی: جمعیتهای جنوب هند که زبانهای دراویدی صحبت میکنند، نسلهای طولانی در جنوب زندگی کردهاند. به همین دلیل هم ژنتیکی و هم زبانی تفاوتهایی با شمال هند دارند. اما این تفاوتها ناشی از محیط و تاریخ جمعیتی است، نه اینکه زبان باعث تیرهتر بودن پوست شده باشد یا برعکس.
پس خلاصه: رابطه مستقیم بین پوست تیره و زبان دراویدی نیست، ولی هر دو ویژگی از تاریخ و جغرافیای جمعیت جنوب هند تأثیر گرفتهاند.
سالک: فکر کنم زبانهای دراویدی را باید بی خیال شد ، شباهتی به هندی ندارند؟
دقیقا، شباهت زیادی بین زبانهای دراویدی و هندی (به معنای زبانهای هندو-آریایی در شمال هند) وجود ندارد. این دو شاخه کاملاً متفاوتند:
دراویدی: مانند تامیل، تلوگو، کانادا، مالایالم. در جنوب هند رایج هستند و تاریخ و ساختار دستوریشان با شمال هند فرق زیادی دارد.
هندو-آریایی: مانند هندی، اردو، بنگالی، پنجابی، ماراتی. اینها از خانوادهٔ بزرگتر هندو-اروپایی هستند و با زبانهای اروپایی مثل فارسی و حتی انگلیسی یک ریشهٔ دور دارند.
پس اگر دنبال شباهت زبانی یا ریشهٔ مشترک هستی، دراویدی تقریباً جداست و شبیه هندی نیست.
آره، برای اینکه راحتتر مقایسه کنیم، یک جملهٔ ساده و ثابت مثل «من خوب هستم» یا «من خوشحالم» را در چند زبان هندو-اروپایی هند مینویسم:
هندی (Hindi)
جمله: मैं ठीक हूँ।
تلفظ: Main theek hoon.
معنی: «من خوب هستم.»
اردو (Urdu)
جمله: میں ٹھیک ہوں۔
تلفظ: Main theek hoon.
معنی: «من خوب هستم.»
(هندی و اردو در جملات ساده خیلی شبیهاند، فقط الفبا فرق دارد)
بنگالی (Bengali)
جمله: আমি ভালো আছি।
تلفظ: Ami bhalo achi.
معنی: «من خوب هستم.»
ماراتی (Marathi)
جمله: मी ठीक आहे.
تلفظ: Mi theek aahe.
معنی: «من خوب هستم.»
میبینی که ریشهٔ «من» و «خوب هستم» در هندی، اردو و ماراتی خیلی نزدیک است، ولی در بنگالی شکل متفاوت دارد، هرچند هنوز هم قابل تشخیص است که از خانوادهٔ هندو-اروپاییاند.
حتما! این بار چند جملهٔ ساده و ثابت روزمره را در زبانهای هندو-اروپایی هند میآورم، همراه با تلفظ و معنی:
جمله 1: «من گرسنه هستم.»
هندی: मैं भूखा हूँ।
Main bhookha hoon.
اردو: میں بھوکا ہوں۔
Main bhooka hoon.
بنگالی: আমি ক্ষুধার্ত আছি।
Ami khudharto achi.
ماراتی: मी भुका आहे.
Mi bhuka aahe.
جمله 2: «من میخواهم آب بخورم.»
هندی: मैं पानी पीना चाहता हूँ।
Main paani peena chahta hoon.
اردو: میں پانی پینا چاہتا ہوں۔
Main paani peena chahta hoon.
بنگالی: আমি জল খেতে চাই।
Ami jol khete chai.
ماراتی: मला पाणी पायचे आहे।
Mala paani payche aahe.
جمله 3: «اسم من [فلان] است.»
هندی: मेरा नाम [فلان] है।
Mera naam [name] hai.
اردو: میرا نام [فلان] ہے۔
Mera naam [name] hai.
بنگالی: আমার নাম [فلان]।
Amar naam [name].
ماراتی: माझं नाव [فلان] आहे।
Majha naav [name] aahe.
جمله 4: «خداحافظ» / «خدانگهدار»
هندی: अलविदा / नमस्ते
Alvida / Namaste
اردو: الوداع / خدا حافظ
Alvida / Khuda hafiz
بنگالی: বিদায়
Biday
ماراتی: अलविदा / नमस्कार
Alvida / Namaskaar
