شاید در نگاه اول معجزه باشه و اگه خوب دقت کنید رد پای فرمولهای ریاضی رو در موسیقی، Texture ها، اشیاء سه بعدی
و جابجایی و تغییر زاویه دوربین خواهید یافت.
برای همین است که Texture ها بیشتر شبیه Pattern و با طرح های تکرار شونده هستند تا یک تصویر با جزئیات دقیق و
متفاوت، به همین دلیل است که موسیقی اش فاقد هر گونه بی نظمی و با یک ریتم یکنواخت است.
مثلا این نمونه 255 بایتی (بله فقط دویست و پنجاه و پنج بایت) رو ببینید که ضمیمه این پست کردم.
کاملا مشخصه که براساس فرمولهای ریاضی ساخته شده.
خاصیت فرمولهای ریاضی هم کم حجم بودن تعریف آنها و کیفیت فوق العاده و دقیق خروجی آنها است، مثل منحنی های
Bezier که در انواع برنامه های ویرایش تصاویر برداری بکار می روند و فونت های ویندوز بر اساس آنها ساخته شده است.
حالا یک مثال ساده می زنم که قدرت فرمولهای ریاضی رو بهتر نشون بدم :
مثلا برای تعریف کردن یک منحنی سینوسی ساده صرفا ذخیره کردن معادله (y=sin(x، یعنی همین 8 کاراکتر یا 8 بایت کافیست.
ولی اگر همین منحنی را با دقت یک هزارم درجه رسم اش کنید (از 0 تا 360 درجه)، مجموعه ای از 360000 هزار نقطه اعشاری (x,y) ایجاد می شود که برای ذخیره کردن اش حدود 2.74 مگابایت فضا لازم است.
یعنی به همین سادگی از 8 بایت داده ورودی یک خروجی دقیق و با کیفیت 2.74 مگابایتی بدست می آید که به دلیل اعشاری
بودن نقاط، به خوبی فشرده نمی شود.
انیمیشن 255 بایتی ضمیمه این پست شده است.
راستی یک سری هم به این سایت بزنید که منبع اصلی این جور انیمیشن های 64 کیلوبایتی است :
یه سوال به نظر شما امکان داره روزی فیلمهای معمولی هم به صورت برداری فیلم برداری بشن
اگه اینجوری بشه دیگه رزولوشن و ظرفیت و dvd و blue ray دیگه معنایی نداره
آخی
یه روز بچم یه فایل دو کیلو بایتی بهم می ده می گه بابا کل آرشیو تمام شبکه های تلویزیونی جهانه
یه سوال به نظر شما امکان داره روزی فیلمهای معمولی هم به صورت برداری فیلم برداری بشن
اگه اینجوری بشه دیگه رزولوشن و ظرفیت و dvd و blue ray دیگه معنایی نداره
آخی
یه روز بچم یه فایل دو کیلو بایتی بهم می ده می گه بابا کل آرشیو تمام شبکه های تلویزیونی جهانه
اگه از جزئیات ریز چشم پوشی کنیم قطعا امکان پذیره. در ابتدای فیلم کلیه مشخصات ظاهری و فیزیکی کاراکتر های فیلم
رو ذخیره می کنیم، رنگ چشم، قد، تن صدا، مدل مو، طرز راه رفتن و ...
اونوقت در کل فیلم کافیه مشخص بشه که کاراکتر فلان لباس رو بپوشه و فلان ژست رو بگیره، از فلان موقعیت به سمت
یک موقعیت دیگر حرکت کنه و یک دیالوگ مشخص را در فلان حالت روحی بیان کنه. زاویه دوربین و نحوه نورپردازی و موسیقی هم
که برای رندر کردن Real-Time فیلم مشخص میشه.
قطعا فایلی که به این طریق تهیه میشه از یک نسخه رندر شده هم کیفیت فوق العاده بهتری داره و هم حجم کمتری
بیننده به میل خودش می تونه زاویه دوربین را در هر موقعیت دلخواهی قرار بده و یا در سناریو و دیالوگ های فیلم
دست ببره. بیننده می نونه مشخص کنه که پایان فیلم دردناک باشه یا یک پایان خوش و شاد. حتی می تونه جای کاراکتر اصلی
فیلم رو با یک کاراکتر مورد علاقه اش که از داخل یک فیلم دیگه استخراج شده، عوض کنه.
البته گمان نمی کنم مساله حجم فایل ویدئویی در آینده اهمیت چندانی داشته باشه، همین حالا هم هارددیسک های
ترابایتی یک موضوع عادی هستند و گوگل هم در شبانه روز بیش از 20 پتابایت اطلاعات رو پردازش می کنه، یعنی حداقل
20,000,000,000,000,000 بایت. مساله اینجا است که ما داریم اطلاعاتی رو حریصانه در هارد دیسک های بزرگمون
ذخیره می کنیم که عمرمان برای مطالعه آنها کفایت نخواهد کرد.
به عنوان مثال حقیر از یکی از دوستانم، 5 تا DVD حاوی کتاب های pdf در مورد علم کامپیوتر گرفته ام که مطمئن هستم
هیچگاه فرصتی برای مطالعه تمامی آنها نخواهم داشت، در واقع انفجار اطلاعاتی مجالی به اشخاصی با طرز تفکر من
نمی دهد. حجم اطلاعات در دنیای فردا یک موضوع بی اهمیت خواهد بود، آنچه که مهم است نحوه استفاده موثر از زمان محدود
برای بکارگیری دنیای نامحدودی از اطلاعات پیرامون ما است.
بهبه چه بحث جالبی
خوب شاید تا اون موقع بتونیم دستگاهی برای انتقال داده ها به مغذ بسازیم
اونوقت مثل فیلم ماتریکس می تونیم ایکی ثانیه کونگفو یاد بگیریم
پزشکی بخونیم
مهندسی
وااااااااای
فکر کن اینجوری چقدر علم پیشرفت میکنه
چون الان ما نصف عمرمون رو صرف یاد گیری می کنیم
اگه این اتفاق رخ بده دیگه یه عمر وقت داریم بربای تولید علم
واااای پنجاه سال آینده باید خیلی هیجان انگیز باشه
اگه این اتفاق بیفته شاید دیگه دخترا تحصیلات رو شرط ازدواج نذارن
ولی احتمالا تا اون موقع مهریه به صورت یه معضل اساسی حل نشده می مونه :دی
آقا من یه سوال فنی از شما دارم با پیغام خصوصی هم نمی پرسم چون دوست دارم بچه ها هم جوابشو بدونن
می شه در مورد الگوریتم رندومایز randomize توضیح بدید؟
چجوری می شه به کامپیوتر گفت که بع انتخاب خودت از بین 0 تا 1 یه عدد رو انتخاب کن
من فکر می کنم تنها موجودی که دارای اختیار هست انسانه
ممنون
شرمنده ها
یه آدم متخصص گیر آوردم تو این زمینه حسابی بهش گیر دادم و سوالامو می پرسم
اعداد تصادفی که در کامپیوتر تولید می شوند حقیقتا تصادفی نیستند، بر اساس یک فرمول ریاضی و یک سری پارامتر ورودی
ایجاد می شوند که بصورت مداوم تغییر می کنند.
یک مثال ساده می زنم، اعداد فیبوناچی را که می شناسید. (Fib(n از مجموع مقدار (Fib(n-1 و (Fib(n-2 بدست می آید
و مقدار (Fib(0 و (Fib(1 برابر با 1 فرض می شود.
بر اساس همین تابع ساده، مقادیر فیبوناچی 0 الی 45 این اعداد خواهند بود :
آیا این اعداد 0 الی 9 به نظر تصادفی نمی آیند؟ در اغلب موارد شروع این سری را بجای صفر از یک عددی که به تایمر
سیستم مربوط است در نظر می گیرند. مثلا ثانیه ای که در لحظه شروع برنامه در آن قرار داریم.
بدین ترتیب هر بار که برنامه اجرا می شود سری اعداد تصادفی متفاوت خواهند بود.
در مورد اعداد تصادفی اعشاری هم کافیست مقدارشان را بر مقدار ماکزیمم تقسیم کنیم (در این مثال عدد 9).
