آرايه هاي ديناميك در هنگام كامپايل شدن برنامه طول و ابعاد مشخصي ندارند، به همين جهت
بعد از اجرا شدن برنامه و در هر زماني كه نياز به تغيير باشد، مي توان ابعاد جديدي برايشان تعيين كرد.
زماني كه طول آرايه مورد نياز در هنگام نوشتن كد مشخص نيست (مثلا بايد از كاربر پرسيده شود)
بهتر است كه از آرايه هاي ديناميك استفاده شود. همچنين زماني كه آرايه توسط يك تابع بازگردانده مي شود،
آرايه دايناميك نوع مناسب خروجي تابع است.
آرايه هاي دايناميك به سادگي قابل كپي كردن هستند و تغيير دادن ابعاد و طول شان بدون از دست رفتن
مقادير ذخيره شده در آنها امكان پذير است.
آرايه هاي استاتيك از همان هنگام نوشتن كد طول و ابعاد مشخص شان اعلام شده و در طول اجراي كد برنامه
هيچگونه تغييري در طول و ابعادشان رخ نمي دهد. قطعا زماني كه طول آرايه را بدانيم و نيازي به تغيير اش نباشد،
استفاده كردن از آرايه هاي استاتيك ساده تر و كد حاصل خوانا تر و اندكي سريعتر است.
