ژاپن به اندازه درآمد نفت ایران انیمیشن تولید می کند

[ali-animator]

کار حرفه‌ای را از گرافیک شروع کرد ، حدود سه سال فعالیت‌های گوناگون و متنوع انجام داد، اما به دلیل علاقه شخصی ، از همان شروع تحصیل در دانشگاه هنر ، در زمینه انیمیشن فعالیت ‌کرد تا سرانجام سال 89 موفق شد برای مرکز صبا یک سریال شانزده قسمتی به نام "دره زنجفیل" بنویسد . وی چندین انیمیشن کوتاه را هم کار کرد و اواخر سال 90 یک کار کوتاه به نام "پرواز تا بی‌نهایت" انجام داد که در جشنواره عمار مقام اول و در جشنواره ایران 1404 مقام دوم را کسب کرد ، او البته امیدوار است در جشنواره دوسالانه تهران 91 هم حضور پر رنگ داشته باشد.
آنچه شرح آن رفت مقدمه ای کوتاه بر زندگی پر بار هادی محمدیان است او لیسانس گرافیک دارد و متولد مهرماه شصت و یک است ، وی کارهای ماندگاری در حوزه انیمیشن انجام داده است و شکی نیست در آینده از این چهره هنری اخبار مهمی به گوش برسد. بی هیچ مقدمه دیگر به اصل گفت و گو می پردازیم :

آقای محمدیان ، این روزها به چه کاری مشغولید؟!

در حال حاضر مشغول ساخت یک سریال 10 قسمتی به نام "بینا و دینا" هستم . این سریال به نظر دوستان و کسانی که کار را دیده‌اند کار خوبی شده و از استاندردهای بالایی برخوردار است .

موضوع این سریال چیست؟

داستان آن مربوط به دهه فجر انقلاب اسلامی است.

ادامه دهید !

همچنین مشغول پیش‌تولید کار کوتاهِ فاخری هستم که مربوط به واقعه عاشوراست ، به نام"مردی که خودش را کشت" که به حول و قوه الهی و مدد حضرت اباعبدالله الحسین (علیه‌السلام) یک کار جهانی و قابل رقابت با کارهای خارجی خواهد بود و در یازده قسمت درباره قیام امام و بصیرت دینی صحبت خواهد کرد.

از رقابت با کارهای خارجی فرمودید، ممکن است توضیح دهید که خارجی ها انیمیشن را از چه زمانی آغاز کردند؟

از اوایل قرن بیستم می‌توان به صورت پراکنده ، انیمیشن‌های ابتدایی را دید. در آغاز پویانمایی های دهه‌های 1920 تا اوایل 1930 به صورت سری‌های کوتاه ساخته می‌شدند با 24 تصویر در ثانیه . از جمله می‌توان به بتی‌بوپ و دلقک کوکوی برادران فلشر، خرگوش خوش شانس اسوالد والت دیزنی و دارکوب وودی و ... نام برد.
دیزنی در سال 1928 نخستین کارتون میکی ماوس با نام قایق بخار ویلی را به روی پرده برد که از کارهای آغازین با صدا بود و این باعث موفقیت‌اش شد. اما دهه 1930 نخستین فیلم بلند پویانمایی جهان یعنی سفیدبرفی دیزنی است که با هزینه‌ای 1000000 دلار (شش برابر هزینه تخمینی آغازینش) ساخته شد.
کارگردان سفیدبرفی دیوید دادهند است ، که در ژوییه سال 1944 برای رقابت با پویانمایی آمریکا به انگلستان رفت . پس از سفیدبرفی ، مکس فلشر دومین فیلم بلند پویانمایی یعنی سفرهای گالیور را برای پارامانت و آقای باگ به شهر می‌رود را ساخت. البته حرف در این زمینه بسیار مفصل است که از حوصله بحث ما خارج است.

با این اوصاف ما کجای انیمیشن جهان هستیم؟

ایران از گذشته، در زمینه انیمیشن در جامعه بین‌المللی دارای کلاس کاری و اعتبار بوده‌ است. اما در زمینه انیمیشن‌های کوتاه و جشنواره‌ای هیچ‌گاه نتوانسته در حوزه کارهای بلند سینمایی و حتی تلویزیونی حرفی برای گفتن داشته باشد.

شما فکر می کنید مشکل انیمیشن سازی ایران، کجاست؟

به نظر من که کوچک‌ترین عضو جامعه انیمیشن ایران هستم ، عقب‌ماندگی در کارهای بلند سینمایی و تلویزیونی دلایل گوناگونی دارد که می‌توان آنها را به دو بخش جدا نمود. نخست ضعف مدیریت و سپس رفتارهای اجتماعی اشتباه.

ببخشید می توانید اندکی موضوع را باز کنید؟

ببینید صنعت انیمیشن مانند سینما و هر هنر دیگری در ایران ، رابطه مستقیم به بخش دولتی دارد و دارای استقلال نیست . همین مورد دلیلی است که با تغییر کردن دولت‌ها و متأسفانه سیاست‌هایشان ، جامعه انیمیشن دچار توفان و حتی سونامی شده و هیچ وقت به آرامش و ثبات حرکت و برنامه‌ریزی نرسد . در این بین چه هنرمندانی که غرق و از گردونه کار خارج می‌شوند و در عوض سونامی ، از زیر گل و لای ، چه بی‌هنرانی را با خود بالا می‌آورد.

اما هدف از پیش کشیدن رفتارهای اجتماعی اشتباه، چیست؟

ما گاهی اوقات عادت داریم که نیمه پر لیوان را ببینیم من اما معتقدم همه مشکلات را نباید گردن دولت‌ها انداخت.
بخش بزرگی از مشکلات رفتارها و عادت‌های اشتباه اجتماعی است که در افراد نهادینه و باعث گردیده انیمیشن که صرفا یک کار گروهی است ، دچار مشکلات بسیار شود.
هنرمندان انیمیشن ایران به لحاظ فنی کم از هنرمندان خارجی ندارند و حتی گاها از آنها قوی‌تر هم هستند . من فراوان دیده‌ایم در کمپانی‌های خارجی معتبر همه برای هم کار می کنند ، اما در ایران هر کدام برای خود یک کمپانی هستند که همه کار می‌کنند اما به تنهایی واندک . چرا؟!! چون جز خودشان کسی را قبول ندارند، تعهد به کار و افراد گروه ندارند ، سهل‌انگاری و کم‌فروشی می‌کنند ، تنبل و راحت‌طلب هستند ، و خلف وعده می‌کنند و در یک کلام روحیه کار حرفه‌ای و گروهی ندارند . صادقانه می گویم من هم که این حرف ها را می زنم از این چیزهایی که گفتم جدا نیستم .

با آنچه که شما گفتید نمی شود برای انیمیشن ایران جایگاهی را فرض کرد ؟

البته این تا حدودی درست است. تا زمانی که مدیریت سلیقه‌ای و دولتی باشد در آینده کارهای خوبی نخواهیم دید مگر پراکنده و انفرادی . این را در مقایسه با کشور مانند ژاپن می‌گویم که به اندازه درآمد حاصل از صادرات نفت ایران ، تولید و صادرات انیمیشن دارد.

برخی معتقدند که ما در ساخت انیمیشن های مذهبی موفق عمل کردیم، نظر شما چیست؟

اصول و مبنای تصویر متحرک ، سرگرمی است ، چه انیمیشن باشد چه فیلم . اما حتی یک مورد هم نمی‌توانید اثری در این حوزه در جهان پیدا کنید که در پسِ این سرگرمی ، هدف فکری و مضمون نداشته باشد. اما شاید در کشور ما گاهی اوقات جای این دو عوض می‌شود و از آن بدتر اسم آن را کارِ مذهبی می‌گذارند که متأسفانه برعکس می‌‌شوند ، کارهای خسته‌کننده ، شتاب‌زده و بی‌محتوا که اکثرا با تکنیک‌های ضعیف ساخته می‌شوند.
به نظر بنده انیمیشن و بطور کلی فیلم مذهبی ، اثری است که مخاطب را به تفکر و تأمل بیشتر وادار کند . تا اینجا با این اثر با کار غیر مذهبی برابر است. اما نکته اینجاست ، که این اثر ما را به سمت چه تفکری پیش ببرد ، تعمق و تأمل الهی ، تفکر در زندگی دینی . همان چیزی که در دین ساعتی از آن برابر است با هزار سال عبادت.

اونایی که بامعرفت هستن نظر بدن ...