تاپیکه خوبی شده امیر جان.امیدبارم ادامه پیدا کنه.خوب می هم این کارهام رو می ذارم برای استفاده ی عموم.توی نت سایز کوچیکش رو گذاشته بودم و بعضی ها بی اجازه استفاده کردن.اما اینم سایز بزرگش
استفاده برای عموم آزاد است :دی... می تونین هر استفاده و تغییری خواستین توش انجام بدین.اما تنها خواهشی که دارم اینه که اگر به اسم خودم گذاشته نمیشه، حداقل به اسم کسه دیگه هم گذاشته نشه :دی
موفق باشین.امیدبارم به دردتون بخوره.
پرویووی فایل ها در زیر موجود است :دی
لینکهای دانلود:
عاشق اگر عاشق باشد، خود میگرید پس چرا با برانگیختن احساساتش اشکش را در بیاوریم و آیا این اشکها نقش تربیتی دارد؟
مسأله گریه و عزاداری بر حضرت سید الشهدا( علیه السلام) از افضل قربات است و فلسفههای سازنده و تربیتی متعددی دارد از جمله:
1- زنده داشتن یاد و تاریخ پرشکوه نهضتحسینی.
2- الهام روح انقلاب، آزادگی، شهادتطلبی، ایثار و حقیقتجویی.
3- پیوند عمیق عاطفی بین امت و الگوهای راستین.
4 - اقامه مجالس دینی در سطح وسیع و آشنا شدن تودهها با معارف دینی.
5 - پالایش روح و تزکیه نفس.
6 - اعلام وفاداری نسبت به مظلوم و مخالفت با ظالم و ... اما این که اشک و گریه خود به خود به وجود میآید یا باید با تلقین و برانگیختن احساسات ایجاد شود، مقوله دیگری است.
مسلما هر مسلمان پاک طینتی با یادآوردن مصائب ابا عبدالله(ع) و عظمتی که آن حضرت به وجود آورد، اشک سوز و گاه اشک شوق میریزد، ولی مجالس روضه خوانی نقش تذکار و یادآوری دارند نه تلقین و این با خواندن روضههای صحیح و واقعی به دست میآید، نه پیرایهها و خرافات. در ضمن خلاقیت هنری مانند بیان کردن حقایق با اشعار زیبا یا صدای خوب نیز مسأله مهمی است و نقش بسیار ارزندهای در جذب تودهها و سیراب کردن عواطف دارد.
اصولا یکی از روشهای بلند دین به ویژه اسلام آن است که همه چیزش با هنر آمیخته شده و همراه با زیباترین آفرینشهای هنری توانسته استحقایق بلند را شیره جان مردم سازد و در اعماق وجود آنان جایگزین کند.
اولین پسر حسین(ع) به دنیا آمد. یازدهم ماه شعبان. ماه پیام بر. شاید به همین خاطر این قدر شبیه پیام بر(ص) بود.
بچه را گذاشتند توی دامان پدربزرگش؛ علی(ع). پرسید: "اسمش را چه گذاشتید؟"
حسین(ع)سرش را انداخت پایین و گفت: "اگر هزار پسر داشته باشم، اسم همه را علی می گذارم، علی."
علی که به دنیا آمد جبرئیل آمد و نشست کنار گهواره اش. آن قدر شبیه پیام بر(ص) بود این پسر، که انگار یادِ شیرین بیست و سه سال همراهی با پیام بر(ص) از خاطر جبرئیل می گذشت.
جبرئیل خوشحال بود. انگار که ولادت پیام بر(ص) باشد دوباره.
پیام بر(ص) که رفت پیش خدا، همه ناراحت شدند. اما بی تابی حسین(ع) که کودکی بیش تر نبود، چیز دیگری بود. بغض و گریه هایش آتش می زد به زمین و آسمان. شاید به همین خاطر خدا پیام بری کوچک تر به او داد ، علی اکبر(ع)...
تا زخم دوری پیام بر(ص) را دوا کند.
لیلا چه خوش بخت زنی است! در خانه هم حسین دارد، هم علی که حسین شبیه علی است، هم پیام بر دارد که پسرش شبیه پیام بر است.
فقط فاطمه(س) همه را با هم داشت.
پيش از زينب هيچ خواهرى را نديده بودند كه رسول خون برادر باشد! زينب، كربلا را در آغوش كشيد؛ و عاشورا را بر شانه نشاند... در سلوك اسارت، همه جا را، زير پا گذاشت و به دنيا آموخت كه چگونه مى شود پاى برجا ماند و ذليل نشد!
"شهادت" در "اسارت" بود كه به راه افتاد، انتشار يافت و همه جائى شد!... اگر اسارت نبود دست شهادت به جائى نمى رسيد. اگر شانه هاى اسارت خواهر نبود، كوله بار شهادت برادر بر زمين مى ماند!
اگر "زينب" نبود ديوارهاى دنياى دين نما را، كه پس مى زد؟ كوفه را، كه بيدار مى كرد؟ شام را، كه روشن مى ساخت؟ و خواب و خيال و خميازه هاى مردم را، چه كسى مى شكست؟ اگر زينب، كربلا و عاشورا را ـ با خويش ـ به سير اسارت نمى برد، چگونه جغرافياى خاك "كربلا" مى شد و تاريخ زمين"عاشورا"
حسن نيز، اگر بود ـ در برابر يزيد ـ قطعاً همان راهى را مى رفت، كه حسين رفت...
همان خونى كه در رگهاى حسين مى دويد، در رگهاى حسن، نيز بود.
آن، در زمان شمشير، شمشير برآورد؛ و اين، در وقت تدبير، تدبير. حكمت، يكى بود. امّا تجلى آن ـ در دو جاى ـ دو چيز: حكمت شمشير و حكمت تدبير.
تا وقتى كه امام حسن مجتبى (ع) بود، زعامت و امامت حسين و عباس و سايرين را، بر عهده داشت. اختلاف در موضع دو برادر نبود. بل، كه اختلافى اگر بود، در موضع پدر و پسر ـمعاويه و يزيد ـ بود. و حسن نيز، اگر بود ـ در برابر يزيد ـ قطعاً همان راهى را مى رفت، كه حسين رفت... و اين مواضع صريح، صبورانه، مردانه و متهوّرانهء امام مجتبى(ع) ـ سبط اكبر رسول خدا(ص)ـ در برابر معاويه است كه مى گفت:
اگر مى خواستم در ميان اهل قبله، شمشير بر كشم، اوّل از همه با تو مى جنگيدم.من كه دست از تو برداشتم، براى مصلحت و تدبير امّت و پيشگيرى از خونريزى و جنگ داخلى بود.
دست هاي تشنه عبّاس
قمر بني هاشم به رود فُرات كه مي زد، آب در پوست خود نمي گنجيد!
در خيال خود گمان مي برد كه از دست هاي تشنه عبّاس، لبريز خواهد شد.
امّا، وقتي كه آب را، تشنه، رها ساخت؛ در همهء پيچ و تابِ خيالِ فُرات، تنها يك سؤال بود كه موج مي زد:
