۲ کیلومتر بعد از کلات نادر ( ۲ تا ۳ ساعت راه از مشهد) - ۱۳ تا نرده داره تا به آخرین نرده که روی بزرگترین آبشاره برسه..... و سنگهای کوه توی راه انگار که با یه دستگاه برش داده شده اند... صاف و مثل کوچه ای که دیوارهاش کاملا تراز هستن....
یا دژ خدای آفرین نادر.... یه دژ بزرگ به بزرگی شهر کلات که دور تا دور اون رو دیواری به عظمت کوهی دیوار مانند فرا گرفته و وروودی این دژ فقط یه تنگه است .
و این جا پایتخت نادر شاه بود و البته با توجه به نقشه ایران در اون زمان که تا اونور هندوستان جزو مرزهای ایران بود ... کلات تقریبا وسط این کشور عظیم قرار داشت.
از مشهد تا کلات ۱۴۵ کیلومتر راهه ... و در ادامه ۱۱۵ تا اگه بری میرسی به درگز.
توی عکس بالا اگه به چند ساختمانی که وسط مایل به چپ عکس هستن دقت کنید عظمت این دیوار رو تشخیص میدین.
قصر خورشید .... یا عمارت خورشید ... قصر نادر شاه.
توی عکس بالا لوله هایی که ۲۶۰ سال پیش به مسافت ۶-۷ کیلومتر آب آشامیدنی رو از قره سو به کلات میاوردن مشخص شده....
توی جاده سرخس که الان دست ارتشه ولی اگه کسی بخواد براحتی بهش نشون میدن...
۲ تا سرسرای بزرگ داره..
بعد از در ورودی غار وارد یه سرسرای بسیار بزرگ به مساحت حدود ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰ متر مربع میشی و از اون غارهاییه که حالا حالا ادامه داره... کمی جلوتر یه سرسرای کوچکتر هم هست.
۶- و یه جایی هست به نام آبشار اورتکند که بهش میگن بهشت پنهان.... و من البته نرفتم .. اما ۳۰ - ۴۰ کیلومتر قبل از کلات نادر قرار داره....
من خودم به کلات رای دادم !! ... ولی الان که با پسر امم صحبت کردم که تو نیشابود درس میخونه ( دانشجو) گفت بوژان خوبه ولی به خاطر نزدیکی از کلات بهتره ! ولی کلات خوشگلتره !
این چند سطر توضیح رو خود مانی تو یکی از انجمن ها زده بود توی فروم بی ام سی ! :دی مانی تعجبیدی ! :د ی
خوب من که عکس گرفتم، سیاحتمم کردم.میگم شاید بقیه هم خوششون اومد و خواستن برن
بهر حال، چهار شنبه جای دوستان خالی از طرف دانشگاه برای عکاسی رفتیم بوژان.من تاحالا نرفته بودم و برام خیلی جالب بود.البته نرسیده به بوژان تقریبا خشک بود.اما بعدش، خودش عین بهشت می مونست.اینو از روی یکی از تپه های اونجا گرفتم:
خونه ها سبک سنتی خودشونو حفظ کرده بودن.اما بعضی خونه ها هم به سبک شهری گرایش پیدا کرده بودن.اما بیشتر قشر مردم اونجا رو پیرها تشکیل میدادن.جوون ترها قبلن کوچ کرده بودن به شهر.اما واقعا چه مردم مهربونی بودن.آدم حظ می کرد از رفتارشون:
و همونطور که توی عکس بالا دیده میشه یه چیزی شبیه رودخونه هم درست از وسط دره عبور می کرد.عمق متوسط اش کم بود اما یک جا که دقت کردیم تا یک متر و اندی هم عمقش می رسید.
بعد از اون موقه ی برگشتن رفتیم هشت بهشت.یه رستوان سبک سنتی که برای گردشگران اون منطقه درست شده بود.تمام دیدنیهای منطقه یه کنار این رستوران و محیطش یک کنار.حیاط از یه حوض با فواره شروع می شد که فواره بخش وسطش بود.و از فواره به چهار راه تقسیم میشد.
تمام حیاط رستوران با درختای بید مسقف شده بود که بین بیدها درختای میوه هم کاشته بودن.و همه ی اینها غرق گل و شکوفه.من فقط تونستم از یکی از این چهار راه رستوران عکس بگیرم:
با اینکه وسط هفته بود نسبت به یه منطقه ی دور افتاده جمعیت زیادی اومده بودن
مانی تعجبیدی ! :د ی
خوش باشین ما که نمی رسیم به اون ورا 
