NAKOOT
Well-Known Member
این مصاحبه رو یکی از دوستانم برام ایمیل کرده بود که ببینم، چون می دونه من فقط یه بازی با کامپیوترم می کنم اونم Call Of Duty هستش! حتماً آخرین نسخه این بازی رو نصب کنید و لذت ببرید.
وقتی که دارید بازی رو شروع میکنید همون اول اسم سازنده هاش میادش ، سومین اسمی که نمایش داده میشه جنسش با بقیه اسم ها کمی فرق داره … “محمد علوی” !! بله ، یک ایرانی اسمش به عنوان سومین نفر از سازنده های این بازی میادش !
بماند که با چه بدبختیی محمد رو پیدا کردم ، راستش هیچ وقت فکر نمیکردم که جوابم رو بده ولی در کمال تعجب دیدم که با رویی گشاده ( ! ) از پیشنهاد مصاحبه ام استقبال کرد ! محمد حرف و نظرات جالبی رو مطرح کرد که با هم میخونیمشون :
√ در ابتدا یه کم راجع به خودتون برامون بگین
- من تو تهران به دنیا اومدم توی دوران جنگ با عراق . خانواده ام دهۀ ۸۰ به آمریکا مهاجرت کردند و من از اون موقع اینجا بزرگ شدم . یه شوخی قدیمی هست که میگه پدر مادر های ایرانی حتماً میخوان بچه هاشون دکتر ، مهندس یا وکیل بشند ! از قضا این شوخی زیاد هم بی ربط نیست ، برادر بزرگترم و خواهرم هر دوشون الان دکتر هستند و من هم اون موقع داشتم راه اون ها رو میرفتم که اتفاقی که برام افتاد به کل مسیر زندگیم رو عوض کرد . هفته های آخر کالج رو داشتم میگذروندم که یکی از پروژه هام درباره Mod Develoopment توی مجلۀ PC Gamer منتشر شد . اون موقع طراحی برام یه تفریح بود و به چشم یه شغل بهش نگاه نمیکردم ولی بالاخره تصمیمم رو گرفتم و تحصیلاتم رو به جای پزشکی در زمینۀ برنامه نویسی کامپیوتر ادامه دادم .
- Avtivison فقط ناشر بازی های ما هستش ! بنیانگذار سری بازی های ندای وظیفه شرکت Infinity Ward هستش که من اونجا مشغول به کار هستم . الان که دارم با شما حرف میزنم سال ششمی میشه که دارم اینجا کار میکنم . جالبه بدونین من به عنوان اولین شغلم پس از کالج وارد این شرکت شدم و اون موقع نمیدونستم که چه شانسی بهم روی آورده ! هنوزم که هنوزه خدا رو هر روز شکر میکنم که همه چی دست به دست هم داد تا من به موقعیتی که الان هستم برسم !
- راستش من هیچ وقت با این دید به کارمون نگاه نمیکنم ! فکر هم نمیکنم که بقیه همکارمون هم اینچنین نگاهی به قضیه داشته باشند . درسته که Infinity ward الان برای خودش بسیار بزرگ شده ولی ما در ابتدا یه گروه خیلی کوچیک بودیم ، و از نظر روانی هنوز همون نگاه رو به شرکتمون داریم . حس میکنیم که یه فامیلیه بزرگ هستیم که داریم کاری که عاشقش هستیم رو انجام میدیم . ما اگه بخوایم به انعکاس کاری که داریم انجام میدیم توی محیط اطراف توجه کنیم واقعاً استرسی که رومون وارد میشه نمیزاره کار کنیم ، برای همین تا جایی که بتونیم به کارمون ساده نگاه میکنیم !! خودِ من هیچ وقت فکر نمیکنم که چجوری پروژه عظیم بعدی رو انجام بدم ، من فقط آدمی هستم که داره چیزی رو که عاشقش هست رو درست میکنه .
- همون چیزای استاندارد که توی صنعت بازی سازی همه ازش استفاده میکنند : Photoshop, Maya , C++ , Radiant و …
- ساختن یک بازی یک فرآیند کاملاً سازمانی هستش . اول از همه طراح ها ایده هاشون رو روی کاغذ می آورند و درباره سایر بازی ها ، فیلم ها و … تحقیق میکنند ، ما معمولاً برای چیزی حدود ۱۰۰ مرحله ایده طراحی میکنیم و ۲۵ داستان مختلف رو برای بازی در نظر میگیریم ، طی حدود دو ماه ۹۵% این ایده ها را حذف میکنیم و بهترین ها را برای ساخت بازی انتخاب میکنیم . ابتدای کار نسبتاً ترسناک است ، چرا که همه چیز گنگ و نامشخص هست . ولی کمی که جلو تر بریم به نقطه ایی میرسیم که همه چیز دست به دست هم داده و فقط به یه پایان جذاب باقی مونده ، توی این مرحله بچه ها خیلی هیجان زده میشن چون میدونند با وجود اینکه کارشون رو خیلی خوب انجام دادند ولی تمام قضاوت ها مبنی بر همین پایان هستش ، پس همه تلاششون رو میکنند تا بهترین پایان ممکنه رو ارائه کنند . مرحلۀ آخر قسمت بازبینی و به قولی فوت آخر هستش ، ما خودمون میدونیم که چقدر سخت روی بازی کار کردیم و به کارمون هم افتخار میکنیم ، پس سعی میکنیم کاری کنیم که فردی که داره بازی میکنه از تک تک دقایقش لذت ببره ! بعضی از شرکت ها ممکنه هر چی به پایان پروژه نزدیک میشن به کارمنداشون فشار بیارن ولی توی Infinity ward اینجوری نیستش ، ماها خودمون تا دیر وقت توی شرکت میمونیم و کار میکنیم ، بعضی از ماها حتی حاضریم کارمون رو مجانی توی انباری خونمون انجام بدیم چرا که واقعاً عاشق کارمون هستیم ، حقوقی که میگیریم تنها حکم جایزه رو برامون داره ! به هر تمام این فرآیندها نزدیک به دو سال زمان میبره …
- مرحلۀ معروف فرودگاه را من طراحی کردم ، بعضی ها میگند هدف از این مرحله شوکه کردن با خشونت بسیار زیاد است [ هنگام بازی ، قبل از شروع این مرحله از شما پرسیده میشود که به علت بالا بودن خشونت این مرحله مایل به انجام آن هستید یا خیر ] ، خیلی های دیگه هم معتقد اند که مرحله ایی کلیدی در داستان بازی به شمار میره ! به شخصه از اینکه مخاطبان چنین واکنش قویی نسبت به این مرحله نشون دادند خوشحالم . گرچه هیچوقت فکر نمیکردم اینطور انعکاس شدیدی تو رسانه ها داشته باشه ، و به اینکه چیزی خلق کردم که هم مورد انتقاد هم مورد استقبال قرار گرفت و تقریباً هرکسی که به بازی های ویدیویی علاقه داره – حتی افرادی که اهل بازی نیستند – در بارۀ اون صحبت میکنند ، افتخار میکنم .
- [ میخندد ] طی فرآیند ایده پروری که قبلاً توضیح دادم ، ما سعی میکنیم که یک سری تصاویر از مکان هایی که در ذهن داریم رو تهیه کنیم تا به همراه معرفی اون مرحله ارائه بدیم ! توی یک اتاق بزرگ با تمام طراح ها میشینم و راجع به تمام ایده های مطرح شده دربارۀ مراحل بحث میکنیم . طی این جلسات مکان هایی برای اجرای مراحل پیشنهاد میشه که همه باهاش موافقند و معتقند که این مکان اونقدر جذابیت داره که من بخوام یکی از مراحل بازیم رو اونجا پیاده کنم ! به محض اینکه این مکان ها مشخص شد ، اینترنت بهترین منبع برای ما هستش که عکس هایی از اون مکان رو پیدا کنیم ، بعضی مواقع هم افرادی رو به اون مکان ها میفرستیم تا از اونجاها برای ما عکس تهیه کنند . برای مکان های خیالی مثل The Gulag هم از ترکیب تصاویر جاهای مختلف و فیلم های سینمایی استفاده میکنیم .
- نه تنها من بلکه بقیه بچه های شرکت هم این کار رو میکنن ، چیزای ریزی که بچه ها از خوشون به جا میزارن بیشتر حکم یه شوخی ه درون شرکتی رو داره تا علامت مشخصه ! برای مثال خود من توی هر مرحله ایی که طراحی میکنم یک خرس تِدی یه جا میزارم ! این کار رو از “ندای وظیفۀ ۲ ” شروع کردم ، شروعش با یک مرحلۀ آموزشی توی مسکو بود که شما باید به دو تا خرس تِدی شلیک میکردین ! بعد از سال ها چند تا از همکارام هم متوجه این خرس ها شدن و به نظرشون این کار جالب اومد و اون ها هم شروع کردن به گذاشتن عروسک خرس توی مرحله هایی که طراحی میکردن .
- نه دلیل خاصی نداشته ، داستان بازی هیچ وقت به آنجا کشیده نشد ! آمریکا عراق و افغانستان رو اشغال کرده و مردم اخبار مربوط به اون رو هر روز دارند توی تلویزیون میبینند ، با اینکه داستان بازی ما تخیلی هستش ولی باید سعی میکردیم که رنگ و بویی از واقعیت هم بهش میدادیم برا همین از این مکان ها استفاده میکنیم ! همۀ این ها به کنار باید بگم که منم از فیلم ۳۰۰ متنفرم !
- من عاشق زندگی تو آمریکا هستم ، زندگی اینجا جالب و کم خرج هستش ولی توی قلبم من همیشه خودم رو یک ایرانی میدونم !
- صدالبته ! تبعیض نژادی در همه جای دنیا وجود داره . فکر نمیکنم که اسمم مانع ورودم به مدرسه و دانشگاه و یا گرفتن شغلی شده باشه ولی موقع نوجوانی به خاطرش با هم سن و سالهام دعواهای زیادی کردم .
- من به شخصه نمیتونم از نقض حقوق ناشرین چشم پوشی کنم ، ولی این موردی که شما مطرح کردید خیلی خاص هستش و من هم با توجه به ایرانی بودنم نمیتونم بی طرفانه قضاوت کنم . من آرزو میکنم که برادر ها و خواهر های من در ایران بتونند این بازی رو قانونی تهیه کنند ولی خب حالا که نمیتونند باعث خوشحالی من میشه که به هر طریقی که میتوونند اون رو تهیه کنند و ازش لذت ببرند .
- اوه این کار به نظر دلایل سیاسی داره و من از سیاست میترسم ! بریم سوال بعدی …
- نه نه ! یعنی میدنید من و همکارام اینقدر سخت و شبانه روزی روی بازی هایی که برای infinity ward میسازیم کار میکنیم که ترجیح میدیم توی اوغات بیکاریمون از زیبایی های زندگی لذت ببریم !
- هاها ! من امیرسعدالله [ + یک ایرانی شرکت کننده در مسابقات Ultimate Fighter ] نیستم ولی خب میتونم از خودم دفاع کنم !
- راستش من زیاد به آینده فکر نمیکنم ، دوست دارم روی حال تمرکز کنم و الان هم من از کاری که دارم میکنم و موقعیتم بسیار راضی هستم . اما در مورد استخدام ایرانی ها هم باید بگم که به نظر من استعداد ، استعداد هستش ، جدا از هرگونه نژاد و منش ! اگه شما تو کاری که انجام میدید خوب باشید به اون چیزی که استحقاقش رو دارید میرسید
- نه متأسفانه تا حالا امکانش برام پیش نیومده ولی خیلی دلم میخواد که این کار رو بکنم .
من اخبار رو به اون صورت با جدیت دنبال نمیکنم ولی خب غیر ممکن هستش که از اتفاقات اخیر چیزی نشنوی ! از طرف دیگه خیلی سخت هستش که بتونی به اخباری که میشنوی ، وقتی تمام رسانه های اطرافت اخبار رو جانبدارانه منتقل میکنند ، اطمینان کنی ! من واقعاً نمیدونم کدوم یک از اخباری که میشنوم واقعی هستند یا نه ! در واقع تا اونجا زندگی نکنی نمیدونی کدوم خبر رو باور کنی …
√ نکتۀ دیگه ایی اگه به ذهنتون میرسه .
- این اولین مصاحبۀ من هستش از زمانی که به صورت حرفه ای وارد صنعت بازی سازی شدم و خیلی هم خوشحال شدم که با یک ایرانی و برای مردم ایران این اتفاق اتفاق افتاد ! از حمایتی که از من میکنید بسیار ممنونم !
