این‌بار یکی از شعرهای دلنشین Giacomo Leopardi رو میارم. اون از شاعران بزرگ قرن نوزدهم ایتالیاس، و شعرش پر از لطافت و موسیقی پنهانه:
"L’infinito"
(بی‌نهایت) — بخشی از شعر
Sempre caro mi fu quest’ermo colle,
e questa siepe, che da tanta parte
dell’ultimo orizzonte il guardo esclude.
Ma sedendo e mirando, interminati
spazi di là da quella, e sovrumani
silenzi, e profondissima quiete
io nel pensier mi fingo...
ترجمه (بخش آغازین):
همیشه عزیز بود برایم این تپه تنها،
و این پرچین که از بخش بزرگی
از افق دور، دید را می‌گیرد.
اما چون بنشینم و نگاه کنم،
فضاهای بی‌انتها را در آن‌سوی پرچین
و سکوتی فراتر از انسان
و آرامشی ژرف،
در خیال خود می‌آفرینم...
ادامه شعر پست قبل:
این هم ادامه‌ی شعر زیبای "L’infinito" از Giacomo Leopardi:
...e come il vento
odo stormir tra queste piante, io quello
infinito silenzio a questa voce
vo comparando: e mi sovvien l’eterno,
e le morte stagioni, e la presente
e viva, e il suon di lei. Così tra questa
immensità s’annega il pensier mio:
e il naufragar m’è dolce in questo mare.
---
ترجمه‌ی ادامه:
...و چون صدای وزش باد را
در میان این شاخه‌ها می‌شنوم، آن
سکوت بی‌کران را با این صدا
مقایسه می‌کنم: و به یادم می‌آید ابدیت،
و فصل‌های مرده، و اکنونِ زنده،
و صدای آن. و چنین است که در این
پهناوری، اندیشه‌ام غرق می‌شود:
و غرق شدنم، در این دریا، شیرین است.
---
این شعر ترکیبیه از سکوت، تأمل، طبیعت، و فلسفه… و با موسیقی واژه‌ها، آدمو به یک آرامش خاصی می‌بره.
حالا شعری میارم از Alda Merini، یکی از شاعرهای معاصر ایتالیا که شعرهاش پر از لطافت، عمق، و موسیقی درونی‌ان. این یکی از شعرهای مشهور و بسیار زیباشه:
---
"Sono nata il 21 a primavera"
(من در بیست‌ویکمِ بهار به دنیا آمدم)
Sono nata il ventuno a primavera
ma non sapevo che nascere folle,
aprire le zolle
potesse scatenar tempesta.
Così proesi la vita
come una festa,
ma la mia anima era in pena,
e non sapevo che anch’essa nasceva,
la mia anima, in quel giorno di aprile.
من در بیست‌ویکمِ بهار به دنیا آمدم،
اما نمی‌دانستم که دیوانه زاده شدن،
و شکافتن خاک‌ها،
می‌تواند توفانی به پا کند.
پس زندگی را چون جشنی آغاز کردم،
اما روحم در رنج بود،
و نمی‌دانستم که آن هم زاده می‌شد،
روحم، در آن روز آوریل.
باز هم از Alda Merini ....... این یکی درباره‌ی عشق و آزادی درونیه—خیلی شاعرانه و لطیفه:
"Amo chi tace"
(دوست دارم آنان را که سکوت می‌کنند)
Amo chi tace
e ascolta il vento,
perché il vento è una voce
eterna e invisibile.
Amo chi non urla mai,
ma custodisce la fiamma
dentro un pugno chiuso,
e cammina leggero,
come chi porta un segreto.
دوست دارم آنان را که سکوت می‌کنند
و به باد گوش می‌سپارند،
زیرا باد، صدایی‌ست
جاودانه و نادیدنی.
دوست دارم آنان را که هرگز فریاد نمی‌زنند،
اما شعله‌ای را در مشتی بسته نگاه می‌دارند،
و سبک‌بال گام برمی‌دارند،
چون کسی که رازی را با خود دارد.
Nel bosco quieto cammino piano,
tra foglie d’oro e rami stanchi.
L’aria profuma di terra bagnata,
e ogni passo è come un sogno.
Il cuore si fa leggero e muto,
tra i sussurri della natura.
در جنگل آرام آهسته قدم می‌زنم،
میان برگ‌های طلایی و شاخه‌های خسته.
هوا بوی خاک نم‌خورده می‌دهد،
و هر قدم، چون رویایی‌ست.
دل سبک و خاموش می‌شود،
میان زمزمه‌های طبیعت.
Sotto la pioggia lieve cammino,
gocce danzano sulle mani aperte.
Gli alberi tacciono, come in ascolto,
mentre il cielo si versa piano.
Ogni rumore è musica dolce,
che lava il pensiero e l’anima.
زیر باران ملایم قدم می‌زنم،
قطره‌ها روی دست‌های باز می‌رقصند.
درختان خاموش‌اند، گویی گوش سپرده‌اند،
در حالی که آسمان آرام خود را می‌ریزد.
هر صدا، موسیقی‌ای شیرین است
که ذهن و جان را می‌شوید.
Si sveglia il lago nel silenzio,
specchio d’argento tra le colline.
Una barca lenta lo attraversa,
e l’alba tinge l’acqua di rosa.
Tutto è fermo, eppure respira,
come un pensiero che nasce piano.
دریاچه در سکوت بیدار می‌شود،
آینه‌ای نقره‌ای میان تپه‌ها.
قایقی آرام از آن می‌گذرد،
و سپیده‌دم، آب را به رنگ گل‌سرخ می‌زند.
همه‌چیز ایستاده، اما نفس می‌کشد،
چون اندیشه‌ای که آرام متولد می‌شود.
