برای مقابله با چنین چالشی، بسیاری از سیستمهای P2P از پروتکلهایی مبتنیبر شایعه (Gossip) استفاده میکنند. در اینجا Gossiping به حالتی اطلاق میشود که تعداد زیادی از کامپیوترها در یک شبکه غیرساختار یافته، اطلاعاتی را تنها از طریق تعداد محدودی از همسایگان مجاور خود با یکدیگر تبادل میکنند. پروتکلهای مبتنیبرشایعه بسیار پیشرفته است و برای مواردی مانند مقابله با انتشار بدافزار داخل شبکه، نشر اطلاعات در شبکههای اجتماعی و حتی محاسبه میزان همگامسازی پالسهای نوری در گروهی از کرمهای شبتاب بهکار گرفته میشود.
دلیل استفاده از این پروتکلها در ابر P2P سادگی اجرا و توان بالای آنان در مواجهه با شبکههای پیچیده، حتی با وجود مشکلاتی مثل Churn است. در زمان اقدام به ساخت نمونه نخست از سیستم خود (که نام آن را سیستم ابری نظیر به نظیر P2PCS گذاشتیم) در دانشگاه بولونیا، از تعدادی پروتکلهای نامتمرکز مبتنیبر شایعه استفاده کردیم. این پروتکلها برای مواردی مانند یافتن ابزارهای روشن و متصل به شبکه، نظارت بر وضعیت کلی ابر، تقسیم منابع در دسترس و اختصاص آنان به چند زیرشبکه، یافتن منابع جدید و پشتیبانی از درخواستهای چندگانه از جانب دستگاههای متصل به شبکه بهکار گرفته میشوند. افزودن و ایجاد این قابلیتها قدم ابتدایی مهمی بهحساب میآید. با وجود این، هنوز نیازمندیهای بسیار زیادی برای ایجاد یک سیستم عملیاتی واقعی وجود دارد که تاکنون تنها برخی از آنان را فراهم کردیم.
اگر تمام تجهیزات در اختیار یک سازمان قرار داشته باشد، ساخت یک ابر P2P کار سرراستی خواهد بود. در چنین حالتی، حتی اگر بخشهای مختلف شبکه نیز در منازل افراد متعددی قرار داشته باشد، باز هم همانند وقتی که مودمهای باند پهن یا روترهای یک ISP در منازل مشترکان قرار داشته یا دستگاههای ستآپ باکس سرویسدهنده تلویزیون کابلی نزد مشترکان شرکت است، برقراری ارتباط بین آنها کار دشواری نخواهد بود. ابزارهای محاسباتی بسیار شبیه بههم هستند. بههمین دلیل، بهراحتی میتوان آنان را برای کار در یک محیط محاسباتی مشترک آماده کرد. همچنین، از آنجا که مالک تمام تجهیزات یک شرکت است که نرمافزار ابر P2P را نصب کرده است، قاعدتاً این اطمینان حاصل میشود که اطلاعات و محاسبات بهخوبی و تحت سیاستهای امنیتی سازمان مربوط در امنیت کامل خواهند بود. بهطریق مشابه، اگر ابر P2P از مجموعهای از کامپیوترهای متعلق به افراد مختلف یا کنسولهای بازی یا چیزهایی شبیه به اینها ایجاد شده باشد، این موارد درباره آن صدق نخواهد کرد. افرادی که از چنین ابرهایی استفاده خواهند کرد، مجبورند به غریبههایی اعتماد کنند که ممکن است کارهای مشکوک انجام دهند. همچنین، فراهمکنندگان تجهیزات نیز باید این طور فرض کنند که کاربران تمام زمان محاسبات را نخواهند بلعید.
اینها مشکلات بزرگی هستند که راه حل عمومی هم ندارند. اگر میخواهید صرفاً برخی اطلاعات خود را در یک ابر P2P ذخیره کنید، قضیه آسانتر خواهد شد؛ سیستم اطلاعات را خرد، رمزگذاری و در چند مکان ذخیره میکند. متأسفانه، هنوز راه حل کارآمدی برای اطمینان از امنیت اطلاعات پردازش شده روی دستگاههای تأیید نشده وجود ندارد. برای برخی مشکلات مشخص (مانند دستبرد به بیتکوین یا Mining Bitcoins) تأیید اطلاعات پردازش شده سریعتر از محاسبه مجدد آنان است.
به این ترتیب، کلاینت قادر خواهد بود تا با بررسی مجدد و حذف نتایج نادرست، کاربر را از صحت عملیات انجام شده مطمئن سازد. برای مشکلاتی که فرآیند تأییدی مناسبی برای حل آنان وجود ندارد، بهترین روش برای شناسایی نفوذ و دستکاری، مقایسه نتایج بهدست آمده با نتایج اخذ شده از یک دستگاه دیگر است. مورد بعدی که در بسیاری از سیستمهای P2P شایع است، نیاز به ایجاد مشوقهای مناسب برای جذب افراد کافی در جهت مشارکت و همچنین ممانعت از سوء استفاده برخی کاربران است. در غیر این صورت، سیستم بهطور کامل رو به نابودی و اضمحلال خواهد رفت. بهکارگیری مشوق برای شرکتی که از ابزارهای اختصاصی خود برای ایجاد ابر استفاده میکند، کار سهل و آسانی بهشمار میآید. چنین شرکتهایی میتوانند از مشوقهای نقدی برای ایجاد ابر استفاده کنند و در صورت نصب تجهیزات در منازل نیز مشوق موجود به شکل امکان استفاده بهینهتر از همان سرویس باعث جذب مردم خواهد شد. سیستمهای رایانشهای داوطلبانه از داشتن چنین مشوقهای جذابی محروم هستند. اما با داشتن اهداف متعالی و قابل ستایش، در جذب دیگران برای در اختیار قرار دادن چرخههای آزاد پردازنده خود مشکل چندانی نخواهند داشت؛ اهدافی که از مهمترین آنان میتوان به کاهش مصرف انرژی، مقابله با گرمایش زمین و حفظ محیط زیست اشاره کرد. از این گذشته، چه کسی میتواند در برابر همکاری با SETI@home و مشارکت در ساخت تاریخ بهعنوان نخستین فرستنده رادیویی فرازمینی مقاومت کند؟ انتخاب مشوقهای مناسب برای سیستمهای P2P داوطلبانه امر حساسی است که باید با دقت به آن پرداخته شود. مشخصاً پیشرفتها در این زمینه هنوز در مراحل ابتدایی قرار دارند، اما پروژههای تحقیقاتی زیادی همراه تعدادی سیستم تجاری که تاکنون وارد بازار شدهاند، عقیده دارند که میتوان حداقل برای برخی اهداف مشخص، ابرهای P2P را بهصورت سودآور ایجاد کرد. برای مثال، فعالیتهای ما روی P2PCS نشان میدهد که امکان استفاده از پروتکلهای مبتنیبر شایعه برای شناسایی فعال منابع و نظارت بر سیستم امکانپذیر است.
دیگر محققان در دانشگاه مسینی ایتالیا (Cloud@home) ،INRIA (Cloud@Home) و همکاری با پروژه «نانودیتاسنتر» اتحادیه اروپا مفاهیم مشابهی را نمایان کردند. بهویژه «نانودیتاسنتر» پروژه بسیار جذابی است. محققان در این پروژه درگیر کار روی روش مدیریت شبکههای P2P تشکیل شده از گروههای بسیار دور با استفاده از Gateway سرویسدهندگان اینترنت هستند. چنین «نانودیتاسنتر»هایی بهدلیل نزدیکی بیشتر به کاربر نهایی میتوانند اطلاعات را با سرعت بهمراتب بیشتری نسبت به مراکز داده معدود، اما در حجم بالا منتقل کنند. برخی راه حلهای تجاری برای ذخیرهسازی ساختار یافته نیز برپایه ابر اصول محاسبات P2P طراحی شدهاند. برای مثال، نسخههای ابتدایی از ابر پشتیبانگیری Wulala به کاربران اجازه میدهد تا فضای خالی روی هارددیسک خود را معامله کنند. Sher.ly سرویس مشابهی را ارائه میکند، اما تفاوت در این است که بیشتر به سمت بخش تجاری تمایل دارد. این سرویس به شرکتها اجازه میدهد تا ماشینها و زیرساختهای خود را برای ایجاد یک ابر اختصاصی و امن برای به اشتراکگذاری فایلها به خدمت بگیرند.
همچنین، تعدادی سیستمهای منبع باز P2P وجود دارند که از آنها برای ذخیرهسازی ساختار یافته اطلاعات (همانند OceanStore که در دانشگاه بارکلی کالیفرنیا طراحی شده) یا انجام محاسبات (مانند سرویس OurGrid تهیه شده توسط دانشگاه دولتی کامپینا گراندا در برزیل) استفاده میشود. تعداد چنین پژوهشهای پیشتازانهای در حال حاضر خیلی زیاد نیست و در مقایسه با محیطهای ابری سنتی فاصله زیادی نیز با آنان دارند. چنانچه این مطالعات و تلاشها به بار بنشیند و محققان موفق به یافتن راهی برای غلبه بر مشکلات ذکر شده بشوند، قطعاً استفاده از ابر P2P به یکی از امورات عادی روزمره همه ما تبدیل خواهد شد؛ به گونهای که شاید حتی متوجه هم نشوید که در حال استفاده از چنین چیزی هستید.