PhonieX
مدیر انجمن <A href="forum.majidonline.com/forums/6
نوشته: پیام کرباسی
منبع: عصرارتباط
اخیرا شاهد بودیم که مرکز پژوهش‌هاي مجلس شورای اسلامی، اقدام به آسیب‌شناسی علت گرانی اینترنت در ایران کرده و گزارشی را در پاسخ به یکی از نمایندگان محترم مجلس، ارائه داده است.
در این گزارش مختصر و مفید، به چهار عامل اصلی شامل انحصار تامین پهنای باند اینترنت و بالا بودن هزینه‌هاي توزیع در دولت، عدم استقلال لازم سازمان تنظیم مقررات (رگولاتوری)، بالا بودن قیمت خرید اینترنت در دروازه‌هاي اصلی خارجی و غیرمنطقی بودن و ناکارآمد شکل گرفتن بازار (نظام صدور مجوز فعالیت) اشاره شده است. صرف‌نظر از سه مورد اول که به درستی بخشی از این معضل را پوشش می‌دهند، مورد چهارم را به دلیل نبود توضیحات کامل، قابل بحث می دانیم.در اکثر کشورهای توسعه یافته، هر شرکت خصوصی که قصد سرمایه‌گذاری در عرصه خدمات‌رسانی در حوزه اینترنتی را داشته باشد، ابتدا با استقبال و تشویق لازم روبه‌رو شده و پس از اخذ پروانه فعالیت مدت‌دار، اقدام به تامین پهنای باند اینترنتی لازم از هر شرکت اینترنتی و یا تامین‌کننده دیگر می‌کند. تنها کافی است که به شبکه زیرساخت آن شهر با ظرفیت مورد نظر متصل شده و اقدام به خرید پهنای باند از منابع مختلف کنید. البته زیرساخت نیز خود در بسیاری از کشورها انحصاری نبوده بلکه به دلیل نیاز به سرمایه‌گذاری‌هاي کلان، تنها توسط چند شرکت معظم ارائه می‌شود. حال خدمت قابل ارائه توسط این شرکت تازه تاسیس شده، می‌تواند مطابق طرح تجاری آن شرکت، ابعاد مختلفی را داشته باشد. این خدمات می‌توانند از ارائه و فروش پهنای باند اینترنت تا ارائه انواع خدمات نوین و به کارگیری ابتکار عمل و یا ابداع خدماتی نو باشد. بنابراین تا این مرحله، به این نتیجه می‌رسیم که نظام صدور مجوز فعالیت در حوزه اینترنت کشورمان، با عرف بین‌الملل اختلافات فاحشی دارد زیرا مجوزها برای تعریف مشخص و محدوده‌ای معلوم و از پیش تعیین شده تعریف و ارائه می‌شوند که البته همپوشانی محدوده‌هاي فعلی، مشکلاتی را رقم زده است. نکته دیگر آنکه بسیاری از این مجوزها، تنها در مقطع زمانی مشخصی در گذشته ارائه شده‌اند و دیگر پذیرای فعالان "تازه ورود" در این عرصه نبوده و یا سرمایه‌گذاران علاقه‌مند جدید ایرانی با بن‌بست مواجه هستند! البته بدیهی است که بومی‌سازی برخی واقعیت‌ها در کشورمان، شرایطی جدید را نیز رقم می‌زند. اما آنچه نویسنده را بر آن داشت تا دست به قلم شود عبارت، "به جاي تعداد محدودي شركت بزرگ و رقيب، تعداد 1500 شركت كوچك وجود دارند كه به طور طبيعي با اين تعداد شركت فقط هزينه‌هاي سربار افزايش مي‌يابند" است. به راستی در جهان امروز چه کسی بر این باور است که سلامت رقابت میان تعداد محدودی شرکت بزرگ، بهتر از رقابت چند هزار شرکت کوچک‌تر است؟ آیا نمی‌توان با ضوابط تجاری مشخص و نظارتی مستقل و قوی در این حوزه، بازاری رقابتی و سالم را همزمان با بروز انواع خدمات ارزش‌افزوده به نفع کاربران ایجاد کرد؟ ای کاش می‌توانستیم 10هزار نفر را در سازمان تنظیم مقررات به خدمت گرفته و بر رعایت مقررات و فعالیت چندین هزار شرکت اصولی (از کوچک تا بزرگ) در این عرصه نظارت داشته باشیم، شاید در این صورت نه تنها ضریب نفوذ اینترنت کشورمان حرف‌هايی برای مطرح شدن در سطوح بین‌المللی داشت، که علاوه بر اشتغال‌زایی قابل توجه، شاهد کاربردی شدن فناوری اطلاعات در تمامی حوزه‌ها نیز بودیم.
منبع
