درود
از اینکه به این امر مفتخر هستید بسیار خرسندم.
اما قبل از هر چیز شما را از خیانتی که ناخواسته به ایران و ایرانی می کنید مطلع می سازم.
شما که صحبت از رسمی بودن می کنید بهتر است ابتدا در مورد اصالت و رسمیت واژگان هم تحقیق کنید.
شما بسته زبان فارسی مای بی بی خود (که به قول شما رسمی و مورد تایید سایت مادر است) را در انگلیسی با نام Farsi منتشر کرده اید و دلیل این امر احتمالا از کم اطلاعی شماست. البته خرسندم که خود سایت مادر سایت شما و فارسی ساز شما را با نام Persian معرفی کرده است و این مورد آن ها جای تقدیر اساسی دارد.
واژه فارسی یک واژه محلی است و به کار بردن واژه Farsi در سطح جهانی چیزی جز خیانت به تاریخ ایران نیست.
بهتر است (البته لازم است) که نام بسته زبان خود را با نام رسمی جهانی آن معرفی کنید و نه با نام محلی آن. منظورم استفاده از Persian به جای Farsi می باشد
دوستانی که این مطلب را می خوانند هم توجه داشته باشند:
دلایلی اصلی به کاربر بردن واژه Persian و جلوگییی از جایگزینی آن با واژه Farsi در سطح جهانی:
يکم، از نظر تاريخی کار برد واژه فارسی (Farsi) در زبان انگليسی اشتباه است. اشتباه است چون هيچگاه غربی ها اين واژه را بطور روزمره در امور فرهنگی و علمی بکار نبرده اند. تا پيش از انقلاب 1979، اين واژه بيشتر متعلق به دانشنامه ها و فرهنگ واژه ها بود آن هم برای اينکه توضيح دهند که نام بومی و محلی اين زبان چيست. در سالهای اخير اما اين واژه به آنها تحميل شده است و اين تحميل در باز شکل گيری هويت ايرانيان تاثير خواهد گذاشت. و بنظر من هويت يک پديده ايستا نيست، بلکه دائم در حال باز نويسی خودش می باشد. هويت همزمان با دگرگونی های اجتماعی، بدنبال تاثير پذيری از ساير فرهنگ ها، و حتی بر اثر انکشاف اقتصادی دگرگون می شود و شايد بتوان گفت تکامل می يابد. می توان در اين روند و در باز نويسی ها نقش داشت و حفظ ميراث گذشته و همچنين حفظ نمادهايی که ميراث گذشته را ارتقا می دهند از جمله تدابيری هستند که در روند فوق تاثير مثبت می گذارند.
دوم، کاربرد واژه فارسی هنگام تکلم به زبان انگليسی نقص هماهنگی آن زبان و نيز تجاوزی است به صرف و نحوش. برای يک لحظه تصور کنيد که شخصی به فارسی بشما بگويد که:
"من انگليش و فرنچ و پُوليش حرف می زنم."
اين جمله هماهنگی نحوی زبان فارسی را به هم می زند چرا که ما برای اين زبانها در زبان فارسی نام های ديگری داريم. درست اين جمله اين است: "من انگليسی و فرانسوی و لهستانی حرف می زنم." يا اينکه يک انگليسی زبان به انگليسی بشما بگويد:
"I went to Paris last year and there I learned Francais."
درست اين است که اين شخص بگويد French چرا که استفاده از جمله بالا به غير از اشتباه زبانی آن کمی خود نمايی نيز القا می کند. همه اينها در گوش شنونده نا خوش آيند هستند. به همين ترتيب نام زبان آلمان در خود اين زبان دوچ (Deutsch) است و در انگليسی بدان جرمن (German)اطلاق می گردد. و يا ما در فارسی بزبان يونانی ها يونانی می گویيم در حالی که در خود يونان آن را الينيکا (Elinika) و در انگليسی گريگ (Greek) می نامند.
سوم، خود واژه Farsi در زبان انگليسی يک واژه خوش صدا نيست. شنونده را به ياد واژه هايی از قبيل Farce و Farcical به معنای لودگی، نمايش مسخره، و کارهای مضحک می اندازد. در فرانسه کار برد واژه Farsi بجای Persan حتا بد آوا تر است. شنونده را بياد Farci (stuffed) و Farce (joke) می اندازد.
چهارم و از همه مهمتر اينکه در ضمير آگاه يا نا خود آگاه يک انگليسی زبان و يا يک غربی بطور کلی، واژه ی پرژن (Persian) مرتبط با و ياد آورنده بسياری از جنبه های مثبت فرهنگی ما ست . برای مثال هنگامی که آنها اين واژه را می شنوند حتا اگر بلافاصه بدان فکر نکنند جايی در ته ذهنشان ته نشين هايی و جود دارد از قبيل:
Persian Empire, Persian Mosques, Persian poetry, Persian mysticism, Persian miniature, Persian carpets, Persian cats, Persian pistachio, Persian caviar, Persian food, and Persian Gulf
شعر، ادبيات، مسجد، غذا، خاويار، گربه، مينياتور، قالی، پسته، مفاهيمی بدی نيستند که با نام زبان ما بعنوان يک صفت عجين گرديده اند. در اذهان مردم غرب، Persia and Persian به هم نزديک بوده: يکی نام کشور و مليت و ديگری نام زبان ماست. از همين روی است که بسياری بر اين باورند که تغیير نام بين المللی کشورمان از Persia به ايران نيز زيان آور بود چرا که نام جديد تاريخ کهن سال کشور را تداعی نمی کرد. در واقع، خود رضا شاه که اين کار را کرده بود، بنا به اسناد تاريخی بعد ها از کار خودش پشيمان گرديد اما ديگر جامعه بين المللی به نام جديد (که البته در خود ايران جديد نبود چون کشور هميشه به همين نام خوانده می شد) عادت کرده بود. بنابراين پرژن (Persian) ضمن اينکه نام زبان ماست، بعنوان صفت- مليت ما را نيز هنوز توصيف می کند (مانند واژه روسی که نام زبان مردم روسيه است و هم توصيف کننده مليت آنها). اين يک نکته مثبت است که بايد آن را غنيمت شمرد بويژه آنکه تمام اقلام بالا همگی خوبند. اين تصور وجود دارد که امپراطوری ايران باستان به فرهنگ بشريت کمک کرده و حتی از طريق اديان زردشت و مانی تاثيراتی بر مسحيت نيز بر جای گذاشته است. شعر کلاسيک فارسی را همه دوست دارند. امريکايی های قديمی تر هنوز هم رباعيات خيام را که توسط فيتز جرالد به انگليسی ترجمه شد از حفظ دارند و در سالهای اخير با کمک کلمن بارک، اشعار مولوی بسيار رايج شده و تا قلب هاليوود رخنه کرده و ستارگانی مانند مدونا، دمی مور، و مارتين شين، روزا پارکز، و چند تن ديگر آن اشعار را باز خوانی کرده اند. نمی گويم که ما بايد در گذشته زندانی باشيم و عمر خود را با پز دادن در باره اندک ميراثی که از گذشته برايمان باقی مانده هدر دهيم. بايد بيشتر به آينده نگريست. اما در عين حال هويت ما را همین اندکی که داريم تعيين می کند وما نبايد به از طريق نام گذاری های اشتباه به فراموش شدن آن کمک کنيم چرا که تمدن بشری مجموعه ای است از تمامی دست آوردهای فرهنگی و تاريخی تمامی اقوام جهان و در اين رهگذر، چه بخواهند چه نخواهند، ايران باستان نيز سهمی داشته است.
و هنگامی که سخن از آينده است، اگر روزی روابط بازرگانی بين دو کشور باز بر قرار گردد، حافظه فرهنگی در رونق اقتصاد بين المللی ايران نقش خواهد داشت. در اينجا خواهد بود که باز خاطره های قالی های خوش نقش، پسته های اعلا، و ساير خوراکی های خوشمزه که با واژه پرژن همراه هستند آسانتر به بازار عمومی راه خواهند يافت تا اقلامی که با واژه های فارسی يا ايرانی ترکيب شده اند. اين نکته بازرگانی تنها مربوط به يک نوستالژی فرهنگی نيست. واقعيت های آينده زندگی ايرانی های ساکن آمريکا و نسل های بعدی آنها است چرا که از نظر فرهنگی واژه Farsi چيزی را بخاطر يک انگليسی زبان نمی آورد بجز حادثه گروگانگيری، طالبان در افغانستان، و يا حملات به مظاهر فرهنگی ايران باستان در سالهای اول پس از انقلاب.
هر کدام از اين دلايل شايد به خودی خود اهميت چندانی نداشته باشد اما هنگامی به کل موضوع و به کل مسائلی که از رواج واژه فارسی Farsi در زبانهای خارجی ناشی می گردند نگاه کنيم می بينيم که به می ارزد که در باره اش کمی بيشتر انديشه کنيم. البته اين نکته را هم فراموش نمی کنم که نمی شود جلو تغييرات زبانی را گرفت. گاهی واژه هايی در يک زبان از بين می روند، واژه هايی ديگر زاده می شوند، و گاه نيز واژه هايی نو جايگزين واژه ها کهن می گردند. اين روند اغلب مستقل از اراده افراد صورت می گيرد. در مورد بحث مورد نظر ما مسئله حتا پيچيده تر است چون ما از زبان انگليسی سخن می گویيم که هيچ گونه کنترلی بر آن نداريم. درست است که ما در تحليل نهايی نمی توانيم تعيين کننده سرنوشت نام اين زبان در انگليسی باشيم اما دست کم می توانيم در دامن زدن به فراموشی واژه زيبا، تاريخی، و پر معنای پرژن (Persian) شرکت نداشته باشيم.
اطلاعات بیشتر در این مورد:
http://www.persian-language.org/Group/Article.asp?ID=173
http://nouruzi.persianblog.ir/post/11
البته با یک جستجو ساده در گوگل اطلاعات زیادی به دست خواهید آورد.
موفق باشید.
>>>>>>> به امید بازگشت ایران به جایگاه شایسته خود <<<<<<<
