اسکنر (Scanner) صرفا داده های خام رو می خونه تا بصورت داده های دیجیتال و در یک ساختار مشخص دربیاره، اما داده های
خروجی از اسکنر بر اساس قاعده و اصول تعریف شده ای بررسی نشده اند، یعنی اسکنر صرفا مانند یک شخصی است که
می تواند حروف انگلیسی را بخواند اما معنی کلمات را نمی داند.
اسکنر نمی تواند تشخیص بدهد که آیا داده خوانده شده از نظر قاعده و اصول نگارش با گرامر خاصی مطابقت دارد یا نه.
عملیاتی که در یک اسکنر انجام می شود ارتباط مستقیمی با سخت افزار مورد استفاده دارد و بخاطر سادگی و ثابت
بودن روال انجام شده، عموما بصورت سخت افزاری و در داخل پردازشگر اختصاصی اسکنر پیاده سازی می شود.
پارسر (Parser) با پردازش ورودی که اصولا از یک اسکنر دریافت می شود، دنبال یک الگوی مشخص با یک گرامر خاص می گرده
و بر اساس الگویی که برایش تعریف شده یک مفهوم خاص رو از اون داده ها استخراج می کند. مثلا اجزاء یک جمله را بر اساس
یک دستور زبان و گرامر خاص تجزیه کرده و درستی ساختار آن جمله را تشخیص می دهد، همانند شخصی که دستور زبان
انگلیسی و معنای کلمات را می داند و با کمک آنها، معنی جمله را تشخیص می دهد.
با توجه به پیچیدگی عملیاتی که در پارسر انجام می شود و همچنین حفظ انعطاف پذیری در تعاریف آن، عموما بصورت نرم افزاری
پیاده سازی شده و و توسط پردازشگر کامپیوتر میزبان اجرا می شود.
اگه اسکنر بصورت سخت افزاری پیاده سازی شده باشه و پارسر نرم افزاری، که پاسخ مشخصه. نرم افزار و سخت افزار
به هر حال جدا از هم هستند.
اما اگه اسکنر هم نرم افزاری پیاده سازی شده باشه، جدا بودنش از پارسر این امکان رو میده که یک پارسر واحد را با
چندین اسکنر متفاوت بکار برد. یا برعکس یک اسکنر رو با چند پارسر متفاوت بکار برد.
کلا از دید مهندسی نرم افزار مدرن، تفکیک Object ها، یکی از اصول اصلی برای Reuse کردن اجزاء در سایر نرم افزارها است.
