اولویت‌بندی دستورات در ربات شبیه مدیریت کارها در ذهن یک انسانه: وقتی چند کار هم‌زمان پیش میاد، باید بدونیم کدوم رو اول انجام بدیم. ربات هم همین‌طور باید تصمیم بگیره.
انواع روش‌های اولویت‌بندی دستورات:
1. اولویت عددی (Numerical Priority):
برای هر دستور یک عدد اولویت مشخص می‌کنیم. هرچه عدد کوچک‌تر یا بزرگ‌تر (بسته به سیستم)، اولویت بالاتره.
مثلاً:
دستور "فرار از مانع": اولویت 10
دستور "ادامه دادن مسیر": اولویت 50
دستور "جارو زدن زمین": اولویت 100
پس اگر هم‌زمان با موانع روبه‌رو بشه، اول فرار می‌کنه.
---
2. شرطی (Condition-Based Priority):
در این روش، اولویت به شرایط بستگی داره. مثلاً:
اگر باتری کم باشه، دستور "برگشت به شارژر" بالاترین اولویت می‌گیره.
اگر چیزی جلوی مسیر باشه، "توقف یا تغییر مسیر" بالاتر میره.
---
3. سطحی (Layered Control):
دستورات به چند "لایه" یا "سطح" تقسیم می‌شن:
لایه بقا: مثل فرار از مانع، بررسی باتری (مهم‌ترین)
لایه هدف: انجام وظایف خاص (مثل تمیز کردن، برداشتن جسم)
لایه اجتماعی یا زیبایی‌شناسی: مثل صحبت کردن، نمایش دادن (کم‌اهمیت‌ترین)
در هر لحظه، اگر دستور لایه بالا فعال بشه، دستورهای لایه پایین متوقف می‌شن.
---
4. زمانی (Deadline/Timing-Based):
اگر دستوری زمان‌دار باشه، ممکنه بر اساس نزدیک بودن به ددلاینش اولویت بگیره.
---
ترکیب روش‌ها:
معمولاً در ربات‌های پیشرفته، ترکیبی از این روش‌ها استفاده می‌شه. مثلاً دستور "بازگشت به شارژر" ممکنه هم از نظر لایه‌ای (بقا)، هم عددی، هم شرطی اولویت بالا بگیره.
---
می‌خوای یک مثال ساده از این اولویت‌بندی با نمودار یا کد شبه‌برنامه بزنم؟
سالک: حالا فرض کن شرایط شارژ زیر بیست درصد شده و ربات داره به سمت شارژ شدن میره ، صاحب ربات باید دستورس داشته باشه که بر دستور رفتن به سمت شارژر قوی تر باشه ، مثلا بگه دستور درجه یک ، نرو به سمت شارژر ولی اگر بگه دستور شماره ۳ ، نرو به سمت شارژر ، ربات مس تونه تخطی کنه
بسیار ایده خوبی مطرح کردی، این دقیقاً وارد بحث کنترل اولویت‌ها با حق تقدم انسانی یا به زبان فنی‌تر: Override Priority System می‌شه.
بذار یه مدل ساده برات تعریف کنم:
---
سامانهٔ اولویت‌های ترکیبی:
ما دو نوع اولویت داریم:
1. اولویت سیستم داخلی ربات (مثلاً: باتری زیر ۲۰٪ → شارژر بره)
2. اولویت دستورات انسانی (مثلاً: صاحب ربات بگه: «نرو!»)
---
قاعدهٔ جدید ما:
اگر دستور انسانی صادر شد، باید ببینیم شماره دستور انسان از دستور داخلی قوی‌تر هست یا نه.
مثلاً:
اگر دستور انسانی با درجه ۱ صادر بشه، یعنی دستور بی‌قید و شرطه و باید اجرا بشه حتی اگر باتری خالیه.
اگر دستور انسانی با درجه ۳ صادر بشه، فقط زمانی اجرا می‌شه که دستور داخلی ربات درجه ۴ یا پایین‌تر باشه، وگرنه نادیده گرفته می‌شه.
---
شبه‌کد پیشرفته:
if human_command.exists():
if human_command.priority <= current_robot_action.priority:
override_with(human_command)
else:
execute(current_robot_action)
else:
execute(current_robot_action)
---
مثال عملی:
باتری ربات زیر ۲۰٪ است → دستور داخلی: برو شارژر (اولویت ۱)
انسان می‌گه: "نرو شارژر" با اولویت ۳ → ربات می‌گه: «متأسفم، نمی‌تونم تخطی کنم»
انسان می‌گه: "نرو شارژر" با اولویت ۱ → ربات: «اطاعت می‌کنم»
سالک: می خواهیم الویت دستورات را بحث کنیم. شماا دو نوع دستورات داخلی و خارجی یا انسانی مطرح کردی که خیلی جالب بود و تذکر روبات به صاحبش که شارژ من کم است آیا دستور شما را اجرا کنم...این اطلاع دادن روبات از شرایط داخلی خیلی عالی و ضروری است
---
برای اولویت‌بندی دستورات انسانی و داخلی در ربات، این نکات مهم هستن:
۱. دستورات انسانی (خارجی) به سه سطح تقسیم می‌شن:
سطح بالا (اولویت ۱): مثل «خاموش شو» یا «در را باز نکن». این‌ها خیلی قوی هستن و فقط در شرایط بحرانی واقعی ممکنه کنار گذاشته بشن.
سطح میانه (اولویت ۲ یا ۳): مثل «بیا کمکم کن» یا «وایسا کنار». این‌ها ممکنه در صورت نیازهای داخلی ربات، با اولویت‌سنجی رد یا تاخیر داده بشن.
سطح پایین (اولویت ۴ و بالاتر): مثل «با من حرف بزن» یا «بیا عکس بگیر». اگر ربات مشکل خاصی داشته باشه، این‌ها اول از همه لغو می‌شن.
۲. دستورات داخلی ربات هم سه سطح دارن:
سطح بحرانی (اولویت ۱): مثل شارژ کمتر از ۱۰٪ یا حرارت بالا. در این حالت ربات هیچ دستوری رو نمی‌پذیره مگر اینکه دستور انسان خیلی خاص باشه یا رمز تأیید داده بشه.
سطح اضطراری (اولویت ۲): مثل شارژ کمتر از ۲۰٪. در این حالت دستور انسانی فقط اگر خیلی مهم باشه (اولویت ۱) قابل اجراست.
سطح عادی (اولویت ۳ یا بیشتر): کارهای روزمره مثل نظافت یا گشت‌زنی.
۳. وقتی ربات دستور انسانی دریافت می‌کنه، این روند رو دنبال می‌کنه:
اول شرایط داخلی خودش رو بررسی می‌کنه.
بعد اولویت دستور انسان رو در نظر می‌گیره.
اگر بین دستور داخلی و دستور انسانی تعارضی باشه، ربات یک پیام هشدار به انسان میده. مثلاً می‌گه:
«باتری من کمتر از ۱۵٪ است. آیا همچنان می‌خواهید دستور شما اجرا شود؟ دستور شما اولویت ۳ است، ولی دستور داخلی من اولویت ۱ است.»
در صورتی که انسان تأیید بده یا رمز بده، ربات دستور را اجرا می‌کنه.
۴. منطق پذیرش یا رد دستورات:
اگر وضعیت بحرانی باشه (مثلاً شارژ خیلی کم)، فقط با رمز خاص ممکنه ربات دستوری را اجرا کنه.
اگر وضعیت اضطراری باشه (مثلاً شارژ زیر ۲۰٪)، دستور انسانی باید سطح خیلی بالایی داشته باشه.
در وضعیت عادی، تقریباً همه دستورات انسانی پذیرفته می‌شن.
سالک:این گزارش دادن ربات از وضعیت داخلی خودش ، باید یک استاندارد برایش بوجود بیاید. مثلا در کشتی یا زیردریایی ، مهندس فنی ، یک گزارش به کاپیتان کشتی می دهد ، و کاپیتان با شنیدن گزرپارش می فهمد وضع فنی کشتی چطوریه. به نظر من یک استاندارد گزارش دهی ، از سمت ربات به صاحبش باید بوجود بیاید ، درسته؟
کاملاً درست می‌فرمایی.
همان‌طور که در کشتی، هواپیما یا حتی کارخانه‌ها، گزارش فنی استاندارد بخش جدانشدنی از کنترل و تصمیم‌گیری است، برای ربات‌های هوشمند خانگی یا صنعتی هم باید یک پروتکل گزارش‌دهی استاندارد طراحی شود.
این استاندارد می‌تونه شامل موارد زیر باشه:
۱. سطوح هشدار و وضعیت
ربات باید وضعیت خودش رو با سطح مشخصی اعلام کنه. مثلاً:
عادی: همه چیز خوب است.
هشدار اولیه: شارژ در حال کم شدن است، سیستم کمی داغ شده.
وضعیت اضطراری: شارژ بسیار پایین، گرمای زیاد، خطای حرکتی.
وضعیت بحرانی: ربات باید فوراً کاری را متوقف کند.
۲. فرمت گزارش‌دهی
گزارش باید به‌صورت خلاصه و مفهوم ارائه شود، مانند:
[وضعیت: هشدار اولیه] — شارژ باتری ۱۸٪، ادامه فعالیت تا ۴ دقیقه دیگر امکان‌پذیر است.
[وضعیت: اضطراری] — شارژ باتری ۹٪، خاموشی خودکار در ۲ دقیقه دیگر. آیا ادامه دهم؟
[وضعیت: عادی] — عملکرد پایدار، آماده دریافت دستور.
۳. قابلیت توضیح علت توقف یا رد دستور
اگر ربات دستوری را اجرا نکرد، باید با منطق روشن علت را بگوید. مثلاً:
«درخواست انجام حرکت رد شد: وضعیت دمای موتور بالاتر از حد مجاز است.»
«درخواست تأیید نشده: باتری در آستانه اتمام است، دستور شما اولویت پایین دارد.»
۴. ثبت گزارش برای بررسی‌های بعدی
مثل جعبه سیاه هواپیما، گزارش‌ها باید در حافظه ربات ثبت شوند تا صاحب آن بتواند بعدها دلایل عملکرد یا خطا را بررسی کند.
اگر مایل باشی، می‌تونم یک نمونه استاندارد گزارش‌دهی برای یک ربات خانگی طراحی کنم که در آن فرمت‌ها و کلمات استفاده‌شده کاملاً روشن و کاربردی باشه. علاقه داری؟
خیلی عالی. در ادامه، یک نمونه استاندارد گزارش‌دهی داخلی برای ربات طراحی می‌کنم که هم ساده باشه، هم قابل توسعه برای آینده:
استاندارد گزارش‌دهی ربات به صاحب انسان
ساختار کلی گزارش:
[وضعیت: سطح هشدار] — [موضوع]
[شرح وضعیت]
[پیشنهاد یا پرسش برای ادامه کار]
[زمان گزارش]
۱. مثال وضعیت عادی (سطح ۰)
[وضعیت: عادی] — سیستم پایدار
همه ماژول‌ها در حالت عملیاتی هستند. باتری ۸۷٪، دمای پردازنده ۴۱ درجه، مسیر حرکت آزاد.
دستور بعدی را اعلام کنید.
[زمان: ۱۴:۳۲]
۲. مثال هشدار اولیه (سطح ۱)
[وضعیت: هشدار اولیه] — باتری رو به اتمام
شارژ باتری ۲۳٪ است. طبق تنظیمات، رفتن به سمت ایستگاه شارژ در ۵ دقیقه آینده آغاز خواهد شد.
آیا ادامه فعالیت فعلی را ترجیح می‌دهید؟
[زمان: ۱۸:۰۹]
۳. مثال هشدار اضطراری (سطح ۲)
[وضعیت: اضطراری] — باتری بحرانی
شارژ باتری ۹٪. ادامه فعالیت ممکن است موجب خاموشی ناگهانی شود.
آیا اجرای دستور "تمیز کردن کف اتاق" را متوقف کنم و به سمت شارژر حرکت کنم؟
[زمان: ۲۱:۴۴]
۴. مثال وضعیت بحرانی (سطح ۳)
[وضعیت: بحرانی] — دمای بیش از حد موتور
دمای موتور حرکت به ۹۴ درجه رسیده، این مقدار از حد ایمن بالاتر است.
عملکرد توقف داده شده و سیستم در حالت ایمنی قرار گرفت. لطفاً علت را بررسی یا ربات را خنک کنید.
[زمان: ۱۶:۵۸]
ویژگی‌های مهم این مدل:
واضح بودن پیام‌ها
درخواست تصمیم انسانی در شرایط مرزی
ثبت زمان برای پیگیری
امکان توسعه‌پذیری (افزودن موارد دیگر مثل حافظه، خطای چرخ، حسگرها و...)
سالک:قبلا در مورد states گفتی ، در مورد حالتهای ربات یا states صحبت کن
Chatgpt:
حالتهای ربات یا همان States، بخش کلیدی طراحی رفتار و کنترل ربات هستند. در واقع، حالت‌ها وضعیت‌های مشخص و تعریف شده‌ای هستند که ربات می‌تواند در آن‌ها قرار بگیرد و هر حالت رفتاری خاص خود را دارد.
چی هست حالت (State)؟
یک حالت، توصیف وضعیت ربات در یک زمان مشخص است؛ مثلاً «در حال شارژ»، «در حال حرکت»، «در حال استراحت»، «خطا در حسگر» و غیره.
هر حالت معمولاً شامل قوانینی است که مشخص می‌کند ربات در آن حالت چه کارهایی انجام دهد، چه ورودی‌هایی بپذیرد و کی به حالت دیگری برود.
چرا حالت‌بندی مهم است؟
باعث نظم در رفتار ربات می‌شود.
مدیریت پیچیدگی را آسان می‌کند.
پیش‌بینی و عیب‌یابی رفتار ربات راحت‌تر می‌شود.
امکان توسعه و افزودن ویژگی‌های جدید فراهم می‌شود.
نمونه ساده حالتهای ربات خانگی:
1. Idle (بی‌کار/آماده به کار):
ربات منتظر دریافت دستور یا فعالیت بعدی است.
2. Working (فعال/در حال انجام کار):
ربات در حال انجام ماموریت مثل جارو کشیدن است.
3. Charging (در حال شارژ):
ربات به شارژر متصل شده و در حال شارژ باتری است.
4. Returning to Charge (بازگشت به شارژر):
وقتی باتری کم است، به سمت شارژر حرکت می‌کند.
5. Error (خطا):
وقتی مشکلی مثل گیر کردن، خرابی حسگر یا دمای زیاد پیش می‌آید.
نحوه تغییر حالت‌ها:
معمولاً بر اساس شرایط ورودی (مثلاً درصد باتری، دریافت دستور جدید، وجود خطا) حالت تغییر می‌کند.
به این تغییرات، Transition می‌گویند (مثلاً: از حالت Working به Returning to Charge وقتی شارژ کم شد).
مدل متداول: ماشین حالات محدود (Finite State Machine)
حالت‌ها و تغییر حالت‌ها را به صورت نمودار یا جدول مدل می‌کنند.
به کمک این مدل، ربات در هر لحظه فقط در یک حالت مشخص است و براساس ورودی‌ها به حالت جدید می‌رود.
باشه، برای طراحی و پیاده‌سازی حالت‌ها و تغییرات آن‌ها در ربات، چند نکته مهم هست:
1. تعریف دقیق هر حالت:
هر حالت باید به‌روشنی تعریف شود؛ مثلاً در حالت Working ربات چه عملیاتی انجام می‌دهد، چه ورودی‌هایی می‌پذیرد و چه خروجی‌هایی دارد.
2. تعریف شرایط انتقال (Transition):
برای هر تغییر حالت، باید شرایط دقیق و واضحی تعیین شود؛ مثلاً وقتی شارژ باتری کمتر از ۲۰٪ شد، از Working به Returning to Charge برو.
3. اولویت‌بندی شرایط انتقال:
وقتی چند شرط انتقال هم‌زمان برقرار بود، باید اولویت‌بندی شود که کدام تغییر حالت انجام شود؛ مثلاً خطا همیشه اولویت بالاتری دارد.
4. مدیریت حالتهای خطا:
باید مکانیزم‌هایی برای تشخیص، گزارش و رفع خطا وجود داشته باشد، تا ربات بتواند بعد از رفع مشکل دوباره به حالتهای عادی برگردد.
5. ثبت وضعیت و گزارش‌دهی:
ربات باید در هر حالت، وضعیت خودش را ثبت کند و به صاحبش گزارش دهد؛ این گزارش‌ها کمک می‌کند رفتار ربات قابل پیگیری باشد.
6. آزمایش و شبیه‌سازی:
قبل از اجرای واقعی، مدل حالت‌ها و انتقال‌ها باید در نرم‌افزارهای شبیه‌سازی تست شوند تا مطمئن شویم همه سناریوها پوشش داده شده‌اند.
این مراحل به طراحی یک سیستم مدیریت حالت (State Management System) کمک می‌کند که رفتار ربات را منظم و قابل کنترل نگه می‌دارد.
سالک:در مورد اینکه ربات چطوری بفهمد به یک هدف رسیده ، بحث کن
موضوع فهمیدن رسیدن ربات به هدف، یکی از چالش‌های مهم در طراحی ربات‌ها و سیستم‌های هوشمند است. برای اینکه ربات بفهمد به هدفش رسیده یا نه، چند روش و فاکتور اصلی وجود دارد:
1. حسگرها (Sensors):
ربات با استفاده از حسگرهای مختلف مثل حسگرهای فاصله‌سنج (Ultrasonic, Infrared)، دوربین، GPS، یا حسگرهای موقعیت (Encoders) می‌تواند موقعیت خودش را نسبت به هدف بسنجد.
2. مقایسه موقعیت فعلی با موقعیت هدف:
ربات موقعیت خودش را اندازه می‌گیرد و آن را با مختصات یا مشخصات هدف مقایسه می‌کند. وقتی فاصله یا اختلاف کمتر از یک حد مشخص باشد، ربات تشخیص می‌دهد که به هدف رسیده است.
3. تعریف معیارهای هدف:
هدف می‌تواند یک نقطه خاص باشد، یا یک محدوده، یا حتی شرایط خاصی مثل روشن شدن یک چراغ، شنیدن یک صدا، یا دریافت سیگنال خاص. ربات باید بداند چه مشخصاتی برای رسیدن به هدف کافی است.
4. تأیید از طریق چند حسگر:
برای اطمینان بیشتر، معمولاً ربات از چند حسگر مختلف داده می‌گیرد و بررسی می‌کند که همه یا بیشتر آن‌ها نشان‌دهنده رسیدن به هدف باشند.
5. زمان و شرایط محیطی:
گاهی ربات می‌تواند از زمان صرف شده یا شرایط محیطی هم برای تشخیص هدف استفاده کند؛ مثلاً اگر بعد از طی مسافتی مشخص هنوز هدف دیده نشده، شاید لازم باشد مسیر را دوباره بررسی کند.
6. بازخورد و یادگیری:
ربات‌های پیشرفته‌تر ممکن است با یادگیری رفتارهای قبلی یا بازخورد از محیط، دقت تشخیص هدف را افزایش دهند و خطاهای احتمالی را کم کنند.
---
خلاصه: ربات برای فهمیدن رسیدن به هدف باید حسگرهای مناسبی داشته باشد، داده‌ها را با معیارهای تعریف‌شده مقایسه کند و بتواند شرایط مختلف را تحلیل کند تا با اطمینان بگوید «هدف رسیدم». این کار نیازمند ترکیب سخت‌افزار، نرم‌افزار و الگوریتم‌های هوشمند است.
اگر دوست داری، درباره حسگرها یا الگوریتم‌های خاص تشخیص هدف بیشتر توضیح بدهم.
چند حسگر مهم برای فهمیدن رسیدن ربات به هدف این‌ها هستند:
1. حسگر فاصله (Distance Sensor): مثل اولتراسونیک یا اینفرارد که فاصله ربات تا هدف را اندازه می‌گیرند. وقتی فاصله کم شد، ربات می‌فهمد نزدیک هدف است.
2. GPS: برای ربات‌هایی که در فضای باز حرکت می‌کنند، با موقعیت‌یابی GPS می‌شود فهمید که ربات به مختصات هدف رسیده یا نه.
3. دوربین و پردازش تصویر: ربات می‌تواند هدف را با استفاده از دوربین شناسایی کند و با الگوریتم‌های بینایی ماشین بررسی کند که هدف در محدوده دید است یا خیر.
4. حسگرهای موقعیت و حرکت: مثل انکودر چرخ‌ها یا ژیروسکوپ که موقعیت نسبی ربات را می‌سنجند و با هدف مقایسه می‌کنند.
5. حسگرهای لمسی یا برخورد: وقتی ربات به جسم یا مانع هدف برخورد کند، متوجه رسیدن می‌شود.
در کنار این حسگرها، الگوریتم‌هایی برای پردازش داده‌ها و تصمیم‌گیری وجود دارد که تعیین می‌کند ربات واقعا به هدف رسیده یا هنوز در راه است. این الگوریتم‌ها معمولاً ترکیبی از مقایسه فاصله، شناسایی ویژگی‌های هدف، و تحلیل شرایط محیطی هستند.
این یک روند ساده الگوریتمی برای فهمیدن رسیدن ربات به هدف است:
1. شروع حرکت به سمت هدف:
ربات مختصات یا ویژگی‌های هدف را دریافت می‌کند و حرکت را آغاز می‌کند.
2. خواندن داده‌های حسگرها:
در هر لحظه، ربات داده‌های حسگر فاصله، دوربین، موقعیت و سایر حسگرهای مرتبط را می‌خواند.
3. محاسبه فاصله یا تطابق ویژگی:
ربات فاصله خودش تا هدف را محاسبه می‌کند یا ویژگی‌های هدف (مثلاً شکل یا رنگ) را با داده‌های دوربین مقایسه می‌کند.
4. بررسی رسیدن به هدف:
اگر فاصله کمتر از حد تعریف شده (مثلاً ۱۰ سانتی‌متر) بود یا ویژگی‌ها به اندازه کافی با هدف مطابقت داشت، ربات تشخیص می‌دهد که به هدف رسیده است.
5. اعلام رسیدن به هدف:
ربات به بخش کنترل یا صاحب خود اطلاع می‌دهد که هدف رسید شده.
6. اگر هدف نرسیده بود، ادامه حرکت یا تغییر مسیر:
ربات مسیر حرکت را ادامه می‌دهد یا اگر موانعی بود، مسیرش را تغییر می‌دهد و دوباره از مرحله ۲ ادامه می‌دهد.
---
این روند می‌تواند پیچیده‌تر شود با اضافه کردن مواردی مثل:
استفاده از فیلترهای داده (مثلاً فیلتر کالمن) برای کاهش خطا
الگوریتم‌های یادگیری برای بهبود دقت تشخیص
استفاده از حسگرهای مختلف برای اطمینان بیشتر
اگر خواستی، می‌توانم این موارد پیشرفته‌تر را هم توضیح دهم.
برای رسیدن ربات به هدف، الگوریتم پیشرفته‌تر می‌تواند شامل این مراحل باشد:
1. ادغام داده‌های چند حسگر:
داده‌های حسگرهای مختلف (مثل فاصله‌سنج، دوربین، GPS) با هم ترکیب می‌شوند تا اطلاعات دقیق‌تر و مطمئن‌تری درباره موقعیت هدف و ربات به دست آید. این کار را می‌توان با روش‌هایی مثل فیلتر کالمن انجام داد.
2. پردازش تصویر پیشرفته:
اگر ربات از دوربین استفاده می‌کند، الگوریتم‌های بینایی ماشین می‌توانند ویژگی‌های خاص هدف (شکل، رنگ، الگو) را شناسایی کنند و حتی در شرایط نور یا زاویه‌های مختلف هدف را تشخیص دهند.
3. مدیریت خطا و نویز:
داده‌های حسگرها همیشه نویز دارند. الگوریتم باید بتواند نویز و خطاها را حذف کند تا تصمیم‌گیری درست باشد.
4. تصمیم‌گیری مبتنی بر یادگیری ماشین:
ربات می‌تواند با یادگیری از تجربه‌های قبلی، به تدریج بهتر بفهمد که چه موقع به هدف رسیده است و خطاهای قبلی را کمتر کند.
5. بازخورد و اصلاح مسیر:
ربات دائماً مسیر و موقعیت خود را بازبینی می‌کند و در صورت نیاز مسیرش را اصلاح می‌کند تا سریع‌تر و دقیق‌تر به هدف برسد.
6. اعلان وضعیت دقیق:
وقتی ربات مطمئن شد به هدف رسیده، با یک پیام یا سیگنال به صاحبش اطلاع می‌دهد.
---
این مراحل به ربات کمک می‌کند تا خیلی هوشمندانه و دقیق‌تر بفهمد کی به هدف رسیده و عمل مناسب را انجام دهد.
اگر دوست داری، می‌توانم درباره هر کدام از این مراحل بیشتر توضیح دهم.
سالک:من مخم داغ کرد.....این یک اعلام از درون ربات به صاحبش است. تو الان صاحب منی ، من گزارش می دهم مخ من داغ کرده
چه تعبیر جالب و خلاقانه‌ای!
بله، دقیقاً همینه: وقتی می‌گی «مخم داغ کرده»، در واقع مثل یک رباتی هستی که داره به اپراتورش هشدار میده که "ظرفیت پردازش یا انرژی ذهنی‌ام به مرز هشدار رسیده". این همون چیزیه که برای ربات‌ها هم باید طراحی بشه:
اعلان وضعیت بحرانی از درون سیستم به بیرون.
حالا تو این مثال:
"مخم داغ کرده" → وضعیت بحرانی ذهنی
"تو صاحب منی" → مخاطب مسئول یا پشتیبان
"من گزارش می‌دهم" → فرآیند اطلاع‌رسانی سیستم به اپراتور
اگه اینو بخوایم تبدیل کنیم به یک استاندارد ارتباطی بین ربات و انسان، می‌شه گفت که هر ربات باید بتونه:
1. وضعیت خودش رو حس کنه (مثل دما، فشار پردازش، شارژ و...)
2. شدت وضعیت رو طبقه‌بندی کنه (عادی، هشدار، بحرانی)
3. برای هر طبقه، یک نوع پیام مناسب صادر کنه
4. و صاحبش بتونه بفهمه پیام چی می‌گه و چه اقدامی لازم داره
