این تستها که بر اساس کارکرد معمول یک دستگاه در دنیای واقعی شبیه سازی شدهاند و نتایج آنها نشان داد که گرچه اینتل موفق شده است پردازندههایی کممصرف به کاربران عرضه کند، اما تنها اندکی کم مصرفتر. اینتل نتوانسته پردازندههایی بسازد که به طور جدی و چشمگیری کم مصرفتر از نمونههای پیشین این کمپانی باشند. همان طور که در شکل بالا ملاحظه میکنید، اختلاف مصرف انرژی بین این دو گروه پردازنده در شرایط کاری عادی چندان زیاد نیست. نمیتوان با اطمینان گفت که قیمت چقدر در این امر تاثیر داشته است.
از آنجا که Core M 2 in 1 یعنی نوع قابل استفاده در تبلتهای هیبریدی، نسبتا گران و مخصوص دستگاههای بالارده است، سازندگان محصولاتی همچون سرفیس ۳ که قیمت پایین دارد، ترجیح میدهند از پردازندههای سری اتم کمپانی اینتل بهره ببرند، چرا که این پردازندهها بسیار ارزانتر از پردازندههای Core M هستند. مثلا پردازندهی Atom x7-Z8700 تنها ۳۷ دلار قیمت دارد که در برابر قیمتهای چندصد دلاری پردازندههای Core M 2 in 1 واقعا ناچیز است.
از طرفی میتوان مواضع تند دیجیتال ترندز در برابر پردازندههای Core M را درک کرد. در مجموع، ممکن است این وبسایت در مورد فاصله گرفتن تولیدکنندگان از این پردازندهها به خاطر قیمت آنها درست بگوید. کمپانیها از این پردازندهها در محصولات خود چندان استفاده نمیکنند، زیرا احتمالا این پردازندهها برتری خاص و چشمگیری در ازای قیمت بالایشان ندارند. البته این فقط یک عقیده است و نمیتوان عدم موفقیت این سری را فقط ناشی از قیمت آنها دانست. پیشتر هم گفتیم که امروزه تولیدکنندگان در ساخت دستگاههای خود به صورت وسواسگونهای به افزایش رزولوشن صفحه نمایش تا مقادیر بیهوده و صرفا تبلیغاتی، کاهش ضخامت و کم کردن وزن توجه میکنند. البته افزایش رزولوشن همیشه بیهوده نیست و کاربردی بودن یا نبودن آن به اندازهی پنل صفحه نمایش دستگاه هیبریدی مورد نظر بستگی دارد. مثلا رزولوشن 4K برای یک تبلت ۱۰ اینچی واقعا ضروری نیست، چرا که حتی اگر از پنلی با رزولوشن 2K هم استفاده کنیم، باز هم میتوان محتوای دلخواه را با بالاترین کیفیت مشاهده کرد.
در نتیجهی اعمال تغییرات مذکور در طراحی و ساخت، طبیعتا فضای کمتری در دسترس بوده و باتریهای کوچکتری هم در بدنه جای داده میشود و شاید همین امر موجب عملکرد نسبتا ضعیف پردازندههای Core M هم در عملکرد و هم در میزان مصرف انرژی شده است. کسب نتایج نزدیک در تست تعجبی ندارد. به هر حال این پردازندهها با پردازندههای Core i5، i3 و i7 که در دستگاههایی با اندکی ضخامت بیشتر استفاده شدهاند مقایسه نشدهاند. ضخامت و باتری دستگاههای بهرهمند از پردازندههای Core i بیشتر از دستگاههای دارای پردازندهی Core M است و همین موجب استفاده از باتریهایی نابرابر در این دو گروه از محصولات شده است.
اگر کمپانی اینتل تصمیم به توقف تولید پردازندههای سری Core M خود گرفته است، بهتر است این کار را تا زمان عرضهی پردازندههای ۱۰ نانومتری سری Cannonlake به تاخیر بیندازد، چرا که اینتل هم اکنون روی فناوری ۱۴ نانومتری خود مانور میدهد. از طرفی پردازندههای Core M هم بر اساس همین فناوری ساخته شدهاند و با حذف آنها، محصول خارقالعادهای ساخته نخواهد شد، زیرا از لیتوگرافی کوچکتر خبری نیست و در هر صورت اینتل باید تا هنگام معرفی فناوری ۱۰ نانومتری خود، از تکنولوژی ۱۴ نانومتری استفاده کند و به همین دلیل نمیتواند با حذف سری Core M و ارائهی یک سری ۱۴ نانومتری جدید، تغییرات شگرفی ایجاد کند. از طرفی اپل هم مکبوک خود را به پردازندههای Core M مجهز کرده است و ممکن است بخواهد در نسلهای بعدی اولترابوک خود مجددا از این پردازندهها استفاده کند. بنابراین بهتر است اینتل فعلا دست نگه داشته و به تولید پردازندههای Core M خود ادامه دهد.