saeedrad199372
Member
[h=1]
[/h]
[h=2]پژوهشگران دانشگاه استنفورد توانستند نانو لوله های کربنی را جایگزین سیلیکون نموده و رایانه ای را با این ماده تولید نمایند.[/h] تیمی از پژوهشگران دانشگاه استنفورد رایانه ای را ارائه نموده اند که براساس نانو لوله های کربنی ساخته شده است. این رایانه اولین رایانه یِ جهان در این زمینه است. انتظار می رود نانو لوله های کربنی به زودی جایگزین سیلیکون شوند و به ماده اصلی سازنده یِ رایانه های آینده تبدیل شوند.
ماکس شولاکر نویسنده همکار مقاله مربوط به تولید نانو لوله های کربنی اظهار کرده است که این دستگاه الکترونیکی، پیچیده ترین دستگاهی است که تا به حال با استفاده از نانو لوله های کربنی ساخته شده است. وی بیان نمود که این زمینه روندی رو به رشد دارد امّا در مورد کاربردی کردن استفاده از این ماده هنوز اطمینان صد در صدی وجود ندارد.
این دستگاه براساس دستگاه های قبلی شرکت IBM و دیگر شرکت ها ساخته شده است امّا دستگاه آن ها بسیار ابتدایی است. در این دستگاه ۱۷۸ ترانزیستور به کار رفته است و با یک سیستم عامل کار می کند. این سیستم عامل می تواند اعداد را بشمارد و آن ها را دسته بندی کند. ممکن است این دستگاه آن چنان هم کار عظیمی به نظر نیاید امّا برای ساخت این دستگاه سال ها تلاش مستمر صورت گرفته است.
همان گونه که از اسم شان نیز پیدا است، نانو لوله های کربنی سیلندرهای کوچکی هستند که از اتم های کربن تشکیل شده اند. وقتی از این نانو لوله های کربنی به عنوان ترانزیستور استفاده می شوند، کوچک بودن اندازه آن ها باعث می شود بتوان تعداد زیادی از آن ها را در یک تراشه جای داد که این در مقایسه با ترانزیستورهای سیلیکونی، پیشرفت بسیار خوبی است. اندازه کوچک و دیگر ویژگی ها هم چون رسانایی بسیار زیاد و توانایی روشن و خاموش کردن سریع می تواند در حالت تئوریک به محاسبات سریع تر و کارآمدتر منجر گردد.
یکی از مشکلاتی که این تیم با آن مواجه بودند، غیر قابل پیش بینی بودن نانو لوله های کربنی بوده است. در بعضی مواقه، این نانو لوله های کربنی تمایل داشتند که خود-مونتاژی (Self-assemble) کنند که این خود باعث می شود ویژگی های فلزی به خود بگیرند و در نهایت باعث ایجاد مدار کوتاه شوند. همان گونه که می توان تصور نمود، تراشه ای با میلیاردها ترانزیستور و رفتاری غیر قابل پیش بینی گزینه ای ایده آل محسوب نمی شود.
تیم پژوهش برای غلبه بر این چالش ها از فرآیندی به نام طراحی ناکامل-ایمن (imperfection-immune design) استفاده نمودند. آن ها از الگوریتمی ویژه استفاده نمودند و مدعی اند که این الگوریتم در مقیاس صنعتی نیز پاسخگو خواهد بود و از این رو می توان تولید آن را شروع نموده و با سیلیکون رقابت کرد.
[/h]
[h=2]پژوهشگران دانشگاه استنفورد توانستند نانو لوله های کربنی را جایگزین سیلیکون نموده و رایانه ای را با این ماده تولید نمایند.[/h] تیمی از پژوهشگران دانشگاه استنفورد رایانه ای را ارائه نموده اند که براساس نانو لوله های کربنی ساخته شده است. این رایانه اولین رایانه یِ جهان در این زمینه است. انتظار می رود نانو لوله های کربنی به زودی جایگزین سیلیکون شوند و به ماده اصلی سازنده یِ رایانه های آینده تبدیل شوند.
ماکس شولاکر نویسنده همکار مقاله مربوط به تولید نانو لوله های کربنی اظهار کرده است که این دستگاه الکترونیکی، پیچیده ترین دستگاهی است که تا به حال با استفاده از نانو لوله های کربنی ساخته شده است. وی بیان نمود که این زمینه روندی رو به رشد دارد امّا در مورد کاربردی کردن استفاده از این ماده هنوز اطمینان صد در صدی وجود ندارد.
این دستگاه براساس دستگاه های قبلی شرکت IBM و دیگر شرکت ها ساخته شده است امّا دستگاه آن ها بسیار ابتدایی است. در این دستگاه ۱۷۸ ترانزیستور به کار رفته است و با یک سیستم عامل کار می کند. این سیستم عامل می تواند اعداد را بشمارد و آن ها را دسته بندی کند. ممکن است این دستگاه آن چنان هم کار عظیمی به نظر نیاید امّا برای ساخت این دستگاه سال ها تلاش مستمر صورت گرفته است.
همان گونه که از اسم شان نیز پیدا است، نانو لوله های کربنی سیلندرهای کوچکی هستند که از اتم های کربن تشکیل شده اند. وقتی از این نانو لوله های کربنی به عنوان ترانزیستور استفاده می شوند، کوچک بودن اندازه آن ها باعث می شود بتوان تعداد زیادی از آن ها را در یک تراشه جای داد که این در مقایسه با ترانزیستورهای سیلیکونی، پیشرفت بسیار خوبی است. اندازه کوچک و دیگر ویژگی ها هم چون رسانایی بسیار زیاد و توانایی روشن و خاموش کردن سریع می تواند در حالت تئوریک به محاسبات سریع تر و کارآمدتر منجر گردد.
یکی از مشکلاتی که این تیم با آن مواجه بودند، غیر قابل پیش بینی بودن نانو لوله های کربنی بوده است. در بعضی مواقه، این نانو لوله های کربنی تمایل داشتند که خود-مونتاژی (Self-assemble) کنند که این خود باعث می شود ویژگی های فلزی به خود بگیرند و در نهایت باعث ایجاد مدار کوتاه شوند. همان گونه که می توان تصور نمود، تراشه ای با میلیاردها ترانزیستور و رفتاری غیر قابل پیش بینی گزینه ای ایده آل محسوب نمی شود.
تیم پژوهش برای غلبه بر این چالش ها از فرآیندی به نام طراحی ناکامل-ایمن (imperfection-immune design) استفاده نمودند. آن ها از الگوریتمی ویژه استفاده نمودند و مدعی اند که این الگوریتم در مقیاس صنعتی نیز پاسخگو خواهد بود و از این رو می توان تولید آن را شروع نموده و با سیلیکون رقابت کرد.
