turtel
Member
من این پست را گذاشتم که فقط و فقط دوستان یک نگاهی به زبان های محبوب سال2008و 2010 و 2011 میلادی داشته باشند
من از دوستان خواهش می کنم به خاطر این تایپیک تشکر نکنند و فقط به جزییات نگاه کنند چون این مطالب را به راحتی میتوان سرچ و بدست آورد .
سال ۲۰۰۳: ++C
سال ۲۰۰۴: PHP
سال ۲۰۰۵: Java
سال ۲۰۰۶: Ruby
سال ۲۰۰۷: Python
سال ۲۰۰۸: C
سال ۲۰۰۹: Go
سال ۲۰۱۰: Python
حالا سال 2009
تشکر از :http://www.barnameha.com/1388/01/top-programming-languages/
حالا شما ببینید صعود و سقوط برخی از زبان ها را .
من از دوستان خواهش می کنم به خاطر این تایپیک تشکر نکنند و فقط به جزییات نگاه کنند چون این مطالب را به راحتی میتوان سرچ و بدست آورد .
سال ۲۰۰۳: ++C
سال ۲۰۰۴: PHP
سال ۲۰۰۵: Java
سال ۲۰۰۶: Ruby
سال ۲۰۰۷: Python
سال ۲۰۰۸: C
سال ۲۰۰۹: Go
سال ۲۰۱۰: Python
حالا سال 2009
تشکر از :http://www.barnameha.com/1388/01/top-programming-languages/
حالا شما ببینید صعود و سقوط برخی از زبان ها را .
حالا زبان ها در نظر سنجی برخی از سایت ها :
برنامه‌نویسی سیستم‌های بزرگ
اما وضعیت در صنایع و سازمان‌های بزرگ بسیار متفاوت است. در جاهایی مانند صنایع مالی و بانكی، صنایع پتروشیمی و نفت، صنایع مخابراتی، سازمان‌های دولتی، صنایع خودروسازی و مانند این‌ها، هنوز هم جاوا و مشتقاتش حرف اول را می‌زنند. قدرت جاوا در این حوزه‌ها به قدری است كه حتی میتوان - البته با كمی احتیاط - گفت موفقیت سیستم‌های دیگری مانند اوراكل (كه مبتنی بر جاوا است) نیز بی ارتباط با استیلای جاوا بر این محیط‌ها نیست. كاركردن با جاوا در محیط‌های بزرگ كار آسانی نیست. اوراكل هم آسان نیست و به طور كلی ورود به این عرصه‌ها چالش‌های مختلفی را پیش روی برنامه‌نویسان و شركت‌های نرم‌افزاری قرار می‌دهد، به همین دلیل سیستم‌های مبتنی بر جاوا، گران و پرهزینه و غولآسا هستند. با این حال توجه كنید كه منظور از سازمان‌های بزرگ در اینجا سازمان‌هایی هستند كه از نظر ابعاد، تعداد كلاینت‌ها و تراكنش‌ها واقعاً بزرگ هستند و منظور ما از آن شأن و منزلت یك سازمان نیست.
در واقع شركت‌هایی مانند اپراتورهای موبایل یا صنعت نفت در ایران را میتوان نمونه‌هایی از اینگونه سازمان‌ها محسوب كرد. اما بسیاری از سازمان‌های دولتی در ایران صرف نظر از اهمیت استراتژیك یا منزلتشان، به دلیل ساختار قدیمی سازمان و مدرنیزه نشدن و مكانیزه نبودن فرآیندهای سازمان یا تنها به این دلیل كه بیشتر از چند هزار كاربر ندارند، جزء سازمان‌های متوسط در این بحث به حساب می‌آیند.
سازمان‌های متوسط و كوچك
شركت‌ها و سازمان‌هایی كه كمتر از چند هزار كاربر یا چند صد كلاینت دارند، و آن‌هایی كه خیلی كوچك و در حد مجموعه‌های ده الی بیست نفره هستند در این خانواده از كاربران سیستم‌های نرم‌افزاری قرار می‌گیرند. برای اغلب این سازمان‌های كوچك و بزرگ، هنوز هم چند صد هزار تومان هزینه برای توسعه و استقرار سیستم‌های نرم‌افزاری، رقم بزرگی به شمار می‌رود.
هم به این دلیل و هم به دلایل فنی، این سازمان‌ها و شركت‌ها باید از فناوری‌ها و زبان‌هایی برای توسعه سیستم‌های نرم‌افزاری خود استفاده كنند كه هزینه كمتری دارند و كاركردن با آن‌ها ساده‌تر است. من برای اینگونه مجموعه‌ها استفاده از زبان سی‌شارپ و راه‌حل‌های مبتنی بر ویندوز (مانند SQL Server) را توصیه می‌كنم.
سهولت و قدرت كار با دیتابیس، یكی از دلایل اصلی قدرت زبان‌های دات‌نتی است. البته به تازگی سیستم‌عامل، لینوكس هم طرفداران زیادی پیدا كرده است ولی موضوع انتخاب پلتفرم و سیستم‌عامل متفاوت از انتخاب زبان و فناوری برنامه‌نویسی است.
شاید به همین دلیل، برخی به دنبال پیاده‌سازی سی‌شارپ در این محیط‌های غیرمایكروسافتی هستند. اما به هرحال زبان جاوا در سیستم‌های غیرمایكروسافتی طرفداران خاص خودش را دارد، ضمن این‌كه تردیدی ندارم كه هنوز هم استفاده از زبان ویژوال بیسیك دات‌نت و API نرم‌افزارهای آفیس مایكروسافت (مانند اكسس) بهترین گزینه برای شركت‌های كوچك و چندنفره است.
برنامه‌نویسی برای موبایل
در حوزه برنامه‌نویسی وب زبان ++C و پس از آن زبان جاوا پیشتاز است. زبان‌های دات‌نت نیز كه اخیراً به این حوزه راه یافته‌اند، با فاصله زیادی آن دوتای دیگر را تعقیب می‌كنند. زبان ++C زبان غامض و پیچیده‌ای است و به نظر من به تدریج رو به افول گذاشته است.
اما C و ++C زبان سخت‌افزار هستند و هربار كه سخت‌افزار جدید و ناشناخته‌ای خلق می‌شود زبان شماره یك آن C است. به‌تدریج كه آن پلتفرم سخت‌افزاری جان می‌گیرد، دوباره زبان‌های شیءگرا مانند جاوا و سی‌شارپ دوروبرش قوت می‌گیرند. ++C زبان اصلی سیستم‌‌عامل‌های سیمبیان و ویندوز موبایل است. زبان جاوا نیز كه مستقل از سیستم‌عامل تلقی می‌شود، در جایی كه سیمبیان یا ویندوز موبایل غایب باشند، حرف اول را می‌زند. البته چنان‌كه میتوان حدس زد، هیچ كس روی سیستم‌عامل ویندوز موبایل جاوا را جدی نمی‌گیرد و نگاه‌ها به سوی سی شارپ است.
زبان‌های دیگر
جدا از برخی زبان‌های برنامه‌نویسی كه در كاربردهای خاصی مانند هوش مصنوعی ممكن است قدرت بیشتری داشته باشند، سایر زبان‌ها دیگر كهنه به نظر می‌رسند؛ فرترن و كوبول از آن جمله‌اند. البته زبان‌های كار با بانك‌های اطلاعاتی رابطه‌ای مانند T-SQL و PL/SQL موضوع متفاوتی است كه در بحث ما نمی‌گنجد. یك نكته دیگر هم باقی می‌ماند و آن هم دیدگاه محافل آكادمیك درباره زبان‌های برنامه‌نویسی است.
بدون تردید زبان جاوا هنوز هم محبوب‌ترین زبان در محافل آكادمیك است و پس از آن سی شارپ به دلیل شباهتش به جاوا مطرح است. البته در برخی از دانشگاه‌های ایران هنوز هم ممكن است زبان‌های قدیمی و فرسوده‌ای مانند فرترن تدریس شود كه اگر چنین باشد جای تأسف است.
برنامه‌نویسی سیستم‌های بزرگ
اما وضعیت در صنایع و سازمان‌های بزرگ بسیار متفاوت است. در جاهایی مانند صنایع مالی و بانكی، صنایع پتروشیمی و نفت، صنایع مخابراتی، سازمان‌های دولتی، صنایع خودروسازی و مانند این‌ها، هنوز هم جاوا و مشتقاتش حرف اول را می‌زنند. قدرت جاوا در این حوزه‌ها به قدری است كه حتی میتوان - البته با كمی احتیاط - گفت موفقیت سیستم‌های دیگری مانند اوراكل (كه مبتنی بر جاوا است) نیز بی ارتباط با استیلای جاوا بر این محیط‌ها نیست. كاركردن با جاوا در محیط‌های بزرگ كار آسانی نیست. اوراكل هم آسان نیست و به طور كلی ورود به این عرصه‌ها چالش‌های مختلفی را پیش روی برنامه‌نویسان و شركت‌های نرم‌افزاری قرار می‌دهد، به همین دلیل سیستم‌های مبتنی بر جاوا، گران و پرهزینه و غولآسا هستند. با این حال توجه كنید كه منظور از سازمان‌های بزرگ در اینجا سازمان‌هایی هستند كه از نظر ابعاد، تعداد كلاینت‌ها و تراكنش‌ها واقعاً بزرگ هستند و منظور ما از آن شأن و منزلت یك سازمان نیست.
در واقع شركت‌هایی مانند اپراتورهای موبایل یا صنعت نفت در ایران را میتوان نمونه‌هایی از اینگونه سازمان‌ها محسوب كرد. اما بسیاری از سازمان‌های دولتی در ایران صرف نظر از اهمیت استراتژیك یا منزلتشان، به دلیل ساختار قدیمی سازمان و مدرنیزه نشدن و مكانیزه نبودن فرآیندهای سازمان یا تنها به این دلیل كه بیشتر از چند هزار كاربر ندارند، جزء سازمان‌های متوسط در این بحث به حساب می‌آیند.
سازمان‌های متوسط و كوچك
شركت‌ها و سازمان‌هایی كه كمتر از چند هزار كاربر یا چند صد كلاینت دارند، و آن‌هایی كه خیلی كوچك و در حد مجموعه‌های ده الی بیست نفره هستند در این خانواده از كاربران سیستم‌های نرم‌افزاری قرار می‌گیرند. برای اغلب این سازمان‌های كوچك و بزرگ، هنوز هم چند صد هزار تومان هزینه برای توسعه و استقرار سیستم‌های نرم‌افزاری، رقم بزرگی به شمار می‌رود.
هم به این دلیل و هم به دلایل فنی، این سازمان‌ها و شركت‌ها باید از فناوری‌ها و زبان‌هایی برای توسعه سیستم‌های نرم‌افزاری خود استفاده كنند كه هزینه كمتری دارند و كاركردن با آن‌ها ساده‌تر است. من برای اینگونه مجموعه‌ها استفاده از زبان سی‌شارپ و راه‌حل‌های مبتنی بر ویندوز (مانند SQL Server) را توصیه می‌كنم.
سهولت و قدرت كار با دیتابیس، یكی از دلایل اصلی قدرت زبان‌های دات‌نتی است. البته به تازگی سیستم‌عامل، لینوكس هم طرفداران زیادی پیدا كرده است ولی موضوع انتخاب پلتفرم و سیستم‌عامل متفاوت از انتخاب زبان و فناوری برنامه‌نویسی است.
شاید به همین دلیل، برخی به دنبال پیاده‌سازی سی‌شارپ در این محیط‌های غیرمایكروسافتی هستند. اما به هرحال زبان جاوا در سیستم‌های غیرمایكروسافتی طرفداران خاص خودش را دارد، ضمن این‌كه تردیدی ندارم كه هنوز هم استفاده از زبان ویژوال بیسیك دات‌نت و API نرم‌افزارهای آفیس مایكروسافت (مانند اكسس) بهترین گزینه برای شركت‌های كوچك و چندنفره است.
برنامه‌نویسی برای موبایل
در حوزه برنامه‌نویسی وب زبان ++C و پس از آن زبان جاوا پیشتاز است. زبان‌های دات‌نت نیز كه اخیراً به این حوزه راه یافته‌اند، با فاصله زیادی آن دوتای دیگر را تعقیب می‌كنند. زبان ++C زبان غامض و پیچیده‌ای است و به نظر من به تدریج رو به افول گذاشته است.
اما C و ++C زبان سخت‌افزار هستند و هربار كه سخت‌افزار جدید و ناشناخته‌ای خلق می‌شود زبان شماره یك آن C است. به‌تدریج كه آن پلتفرم سخت‌افزاری جان می‌گیرد، دوباره زبان‌های شیءگرا مانند جاوا و سی‌شارپ دوروبرش قوت می‌گیرند. ++C زبان اصلی سیستم‌‌عامل‌های سیمبیان و ویندوز موبایل است. زبان جاوا نیز كه مستقل از سیستم‌عامل تلقی می‌شود، در جایی كه سیمبیان یا ویندوز موبایل غایب باشند، حرف اول را می‌زند. البته چنان‌كه میتوان حدس زد، هیچ كس روی سیستم‌عامل ویندوز موبایل جاوا را جدی نمی‌گیرد و نگاه‌ها به سوی سی شارپ است.
زبان‌های دیگر
جدا از برخی زبان‌های برنامه‌نویسی كه در كاربردهای خاصی مانند هوش مصنوعی ممكن است قدرت بیشتری داشته باشند، سایر زبان‌ها دیگر كهنه به نظر می‌رسند؛ فرترن و كوبول از آن جمله‌اند. البته زبان‌های كار با بانك‌های اطلاعاتی رابطه‌ای مانند T-SQL و PL/SQL موضوع متفاوتی است كه در بحث ما نمی‌گنجد. یك نكته دیگر هم باقی می‌ماند و آن هم دیدگاه محافل آكادمیك درباره زبان‌های برنامه‌نویسی است.
بدون تردید زبان جاوا هنوز هم محبوب‌ترین زبان در محافل آكادمیك است و پس از آن سی شارپ به دلیل شباهتش به جاوا مطرح است. البته در برخی از دانشگاه‌های ایران هنوز هم ممكن است زبان‌های قدیمی و فرسوده‌ای مانند فرترن تدریس شود كه اگر چنین باشد جای تأسف است.
