animeditor
Active Member
سلام جمیعاً
اون قدر دربارش تعریف شنیده بودم که انگار همه جا چشمم دنبال یه نسخهء کامل از اون بود.
نشریه ها و سایت ها و افراد مختلف، جوری با آب و تاب از جلوه های ویژه و تکنیک جدیدش حرف می زدن که واقعاً قند توی دل آدم آب می کرد.
یه مقالهء مفصل هم توی مجلهء پیل بان ازش خوندم و بیشتر مشتاق شدم ببینمش.
یه داستان اسطوره ای-حماسی که تونست با کمک یکی از جدیدترین و پیچیده ترین تکنولوژی های سینمایی، این فرصت رو پیدا کنه تا خودش رو اون جوری که دوست داره به همه نشون بده.
یکی از اولین کارهایی که با استفاده از Performance Capture ساخته شده بود و تونسته بود قدرت خلاقیت انسان رو با یه سبک جدید روی پردهء نقره ای ظاهر کنه.
دربارهء این سیستم مطالب زیادی توی نت هست و با یه سرچ ساده می شه پیدا کرد ... ولی من دوست دارم مطلبی رو که توی این سایت می ذارم از زبان خودم باشه و جوری خلاصه توضیح بدم که به درد همه بخوره. ان شاءالله سر فرصت مطلبم رو می نویسم.
خب بریم سر اصل مطلب ...
قبل از هر چیز یه نکته بگم:
بعضی از نماها و حرف ها و کارهایی که توی این فیلم دیده می شه، از دید ما خلاف عرف و شرعه. نمی خوام برم سراغ این جور بحث ها ... ولی به هر حال هر کسی خودش مسئول کاراشه.
اینکه هر صحنه ای رو با چه دیدی و نظری نگاه کنیم به خودمون برمی گرده. این فیلم هم مثل اکثر فیلم های خارجی، خالی از این مسائل نیست. ولی می شه با نادیده گرفتن ظاهرش، خیلی چیزا ازش یاد گرفت.
بیو وولف (Beowulf) یه داستان حماسی و اسطوره ایه در اروپای قدیم که زمانش بر می گرده به اوایل ظهور حضرت مسیح (علیه السلام).
اصل این داستان مربوط به یه شعر حماسیه که روی یه پوست نوشته شده و کسی نمی دونه سرایندهء این شعر و یا داستان پرداز اون چه کسیه.
راستش خیلی دلم می خواست کوتاه بنویسم ... ولی عمق داستان تا حدیه که نمی شه بیشتر از این خلاصش کرد. اگر هم جاییش گفته نشه، ارزش کار رو کم می کنه.
از اینکه زیاد شد به بزرگی خودتون ببخشید.
داستان:
داستان فیلم با یه مجلس میهمانی عیش و نوش شاهانه شروع می شه. پادشاهی که همه کاری انجام می ده که هم خودش و هم بقیه خوش بگذرونن. انگار اصلی ترین کار اون سرزمین، خوش گذرونیه.
توی یکی از همین مهمونی هاريال یهو سر و کلهء یه هیولا ... (البته بهتره بگم یه دیو) ... سر و کلهء یه دیو چندش آور (شبیه یه آدم ناقص الخلقهء بی نهایت زشت و البته خیلی بزرگ) پیدا می شه و بی هدف، همه چی رو نابود می کنه و خیلی ها رو می کشه. پادشاه (پیر و چاق) شمشیرش رو بر می داره و جلوش می ایسته. دیو بعد از اینکه همه چی رو نابود می کنه، تا شاه رو می بینه آروم می شه و اونجا می ره (اینجاس که حس می کنیم یه رابطه ای بین دیو و شاه هست).
همون روزها یه کشتی از راه می رسه که سرنشینانش یه گروه جنگجو با فرماندهی به اسم Beowulf هستن که خیلی ها دربارهء حماسه هاشون شنیدن.
اونا به دیدن پادشاه می رن و از رشادت هاشون و مبارزه با هیولاها سخن می گن (البته با روغن داغ زیادتر) و خودی نشون می دن. پادشاه قضیهء دیو رو به اونا می گه که ما همچین مشکلی داریم و در ازای پاداش، ازتون کمک می خوایم.
به هر حال بیو وولف قبول می کنه و به هر صورت، به جنگ اون دیو می ره و اونو زخمی (یا دقیق تر بگم دستش رو قطع) می کنه و اونو فراری می ده.
همهء مردم از این پیروزی خوشحال می شن ... ولی از اونجا که می دونن اون دیو هنوز زندس و برگشته پیش مادرش، می دونن که هنوز خطر تهدیدشون می کنه.
پادشاه، به پاس این شهامت، نشان خودش رو به بیو وولف می ده و بهش می گه اگه اون دیو و مادرش رو بکشی، هر چی که دارم بهت می دم.
بیو وولف به تنهایی به جنگ اون دو تا می ره.
وارد غار (که خونهء اوناس) می شه و با دیدن جنازهء دیو، با مادرش ملاقات می کنه.
غرور و زور بازو و قدرت جوانی و شجاعتش، هر قدر هم که بی نظیر بود، باز هم نتونست اون زن رو بکشه و گول ظاهر فریبنده و وعده های وسوسه انگیزش رو نخوره.
اون زن بهش می گه که اگه سه کار برام انجام بدی، ثروت بی پایان و قدرت بی مثال و طول عمر بهت می دم:
- برام یه بچه بیاری
- منو هیچ وقت از یادت نبری
- اون نشان پادشاهی رو به من بدی
...
(اون سه تا نقطه یعنی اینکه این کارا انجام می شه. :دی)
بیو وولف پیش پادشاه برمی گرده و با نشون دادن سر بریدهء دیو می گه که مادر دیو رو هم کشته و وقتی ازش درمورد نشان پادشاهی سوال می شه می گه اونو گم کرده.
پادشاه وقتی این خبر رو می شنوه (انگار حس می کنه غم کهنه ای رو که پشت خوش گذرونی های همیشگیش پنهان می کرده تموم می شه) تاج و تخت پادشاهی رو به بیو وولف می ده و خودکشی می کنه.
...
(این سه نقطه یعنی گذر زمان)
سال ها می گذره و بیو وولف پیر، با وجود قدرت حکومتی و ثروت دیگه اون طراوت و قدرت جوانی رو نداره (توی چهرهء اون هم غمی دیده می شه).
...
یه شب خبر می رسه که یه نفر اون نشان پادشاهی رو کنار یه مرداب پیدا کرده. خبرو به بیو وولف می گن و همه خوشحال می شن. ولی بیو وولف شوکه می شه.
تا نشان رو می بینه ... یاد چند سال پیش و پیمانی که با اون زن بسته می افته:
تا وقتی این نشان پیش من بمونه، همه چی بهت می دم ...
فهمید که این یه اخطاره ... نشان برگشته ... پس اون پیمان هم باطل شده ... پس دوران خوشی و قدرت و صروت هم داره به پایان می رسه ...
از اون موقع به بعد، سر و کلهء یه اژدهای بزرگ آتش خوار پیدا می شه که همه چیزو نابود می کنه.
بیو وولف نمی دونه چی کار کنه ... ولی می دونه هر چی که هست، باید کاری انجام بده.
تصمیم می گیره که به جنگ آزدها بره، ولی این بار با تصمیمی قاطعانه.
می خواد خطای گذشته رو جبران کنه ... حتی اگه جونش رو از دست بده.
به همون غار قدیمی می ره ... جایی که چند سال پیش مادر اون دیو رو دیده بود ...
دوباره اون زن رو می بینه؛ و همین طور اون اژدها رو. اون زن بهش می گه که این اژدها (یه مرد طلایی رنگ که می تونه تبدیل به یه اژدها بشه) فرزند توئه و ثمرهء پیمانی که با من بستی؛ الان (به هر حال) اون پیمان شکسته شده.
...
بیو وولف به جنگ اژدها می ره ...
با دیدن صحنه های زیبای مبارزه و اکشن عالی، حال هوای سردی که حاکم فیلم بود از بین می ره.
بعد از کش و قوس های زیاد، بیو وولف موفق می شه اژدها رو نابود کنه و خودش هم جونش رو از دست می ده.
جسدش رو روی دریا می سوزونن و وزیرش که دوست و مشاور قدیمیش بود، جانشینش می شه.
آخرین سکانس فیلم، می بینیم که شاه جدید، نشان پادشاهی رو به دست می گیره و در همون موقع، با اون زن ملاقت می کنه ... و فیلم تموم می شه.
...
بیو وولف، قصهء یه قشر خاص نیست ... یعنی قصهء یه پادشاه نیست ... قصهء همهء آدماس ... یعنی هر کسی می تونه جای اون باشه.
چرا قصهء یه پادشاه نیست؟ مگه خودش شاه نبود؟
درسته که شخصیت اصلی یه پادشاه؛ ولی از اونجایی که کل داستان حول اون چرخیده و چیز دربارهء حکومت و مردم و کشور گفته نشده و فقط به شخصیت و کارهای اون پرداخته، پس متوجه می شیم که شاه بودن بیو وولف، صرفاً جنبهء روایی داره و تاکید بر اینکه این انسان دارای قدرت و ثروته.
در صورتی که مثلاً داستان جومونگ دربارهء حکومت ها و ملت ها و تعامل اونا با همه ... ولی می بینیم که این دو داستان با هم فرق می کنن.
نمادهای داستان:
خود بیو وولف نشون دهندهء ذات انسانه. انسانی که همهء صفات ذاتی رو شامل می شه:
غرور، زیاده طلبی، خودخواهی، ترحم، کمک به دیگران، شجاعت، خیانت، اختیار، اجبار، گناه، توبه، ...
ولی به خوبی نشون می ده که چطور ممکنه انسان خطایی رو مرتکب بشه که یا نتونه جبران کنه، یا اینکه برای جبرانش باید جونش رو هم بده.
کاری که بیو وولف با اون زن انجام داد، صرفاً نزدیکی و یه کار غیراخلاقی نیست ... بلکه نماد خطاها و اشتباهاتیه که انسان ممکنه مرتکب بشه.
ولی وقتی این خطا و گناه به این صورت نشون داده می شه، به راحتی می تونه منظور و مفهوم رو به مخاطب برسونه.
این خطا هر چیزی می تونست باشه ... ولی این حالت، مشخص ترین حالتیه که خالق اثر می تونسته به نمایش بذاره.
خطا یا گناه ممکنه اصلاً ظاهری نباشه؛ مثلاً خدا رو منکر بشه ... و ممکنه هر خطای کوچیک و بزرگ باشه؛ حتی کینه نسبت به دیگران.
نماد بعدی، همون زنه که بعضی وقت ها به اون شیطان هم گفته می شد.
اون زن، هم نماد شیطانه و هم نماد دنیا.
شیطانی که خودش کاری انجام نمی ده؛ ولی با وسوسه هاش انسان رو به هر کاری دعوت می کنه ... و دنیایی که می تونه همه چیز (پول و قدرت و شهرت) برای آدم بیاره و با ظاهر زیبا و فریبندش، خودش رو در قبل و یاد انسان جا می کنه.
خود سلطنت هم (که گفتم اصل داستان نیست) خودش نماد دنیا و زیبایی ها و خوشی هاییه که می تونه برای انسان به ارمغان بیاره؛ ولی موندگار نیست. هم برای کسی که نداره و هم برای کسی که بهش می رسه ولی از دست می ده.
دیو و اژدها نماد کوچیک و یا بزرگ بودن خطای آدمه.
ما اول فیلم یه دیو (همون جوری که توصیف کردم) می بینیم و بعدش می فهمیم که حاصل خطای پادشاه قبلیه. ولی اون آدم ضعیفی بوده ... پس فرزند(نامشروع)ش هم چندان قوی نیست.
شاید بشه گفت که چندان زیاد هم مایل به ارتکاب خطا نبوده (که حاصلش آنچنان خطرناک نیست) ولی بیو وولف، جوری وسوسه شده و فریب خورده و جوری مایل به انجام گناه شده که حاصلش می شه یه اژدهای بزرگ و قوی و کامل که هیچ کس نمی تونه حریفش بشه.
...
وقتی یه بار دیگه فیلم رو مرور می کنیم می فهمیم که دیوی که بیو وولف کشت، فرزند شاه قبلی و حاصل پیمانش با اون زن بوده. پس اون هم این خطا رو مرتکب شده. ولی از اونجایی که نمی تونسته جبرانش کنه، خودش رو با خوش گذرونی به بی خیالی می زده ... با اونکه احساس گناه، هیچ وقت اونو ترک نکرده و در آخر وقتی حس می کنه اشتباهش جبارن شده، باعث می شه خودکشی کنه.
جایی از فیلم، بیو وولف پیر به یکی از دشمناش می گه: تو نمی تونی منو بکشی؛ چون من در جوانی مُردم.
این نشون می ده که وجدانش از کاری که انجام داده در عذابه و در آخر فیلم، بعد از سالها که غم در چهرش دیده می شده، وقتی می بینیم لبخند می زنه که اشتباهش رو جبران کرده.
...
داستان بیو وولف خیلی درسا به ما می ده ... شاید نیازی هم به گفتنش نباشه.
قصه ایه که کاملاً می شه طعم حماسه رو ازش چشید. حماسهء نبرد با خود ... نبرد با نفس.
می تونه قصهء هر کدوم از ما باشه؛ ولی با ظاهر متفاوت.
بیو وولف خیلی چیزا بهمون یاد می ده ... به شرط اینکه درست ببینیم!
فقط امیدوارم صدا و سیما تصمیم نگیره بیو وولف رو نشون بده.
التماس دعا
یا علی
اون قدر دربارش تعریف شنیده بودم که انگار همه جا چشمم دنبال یه نسخهء کامل از اون بود.
نشریه ها و سایت ها و افراد مختلف، جوری با آب و تاب از جلوه های ویژه و تکنیک جدیدش حرف می زدن که واقعاً قند توی دل آدم آب می کرد.
یه مقالهء مفصل هم توی مجلهء پیل بان ازش خوندم و بیشتر مشتاق شدم ببینمش.
یه داستان اسطوره ای-حماسی که تونست با کمک یکی از جدیدترین و پیچیده ترین تکنولوژی های سینمایی، این فرصت رو پیدا کنه تا خودش رو اون جوری که دوست داره به همه نشون بده.
یکی از اولین کارهایی که با استفاده از Performance Capture ساخته شده بود و تونسته بود قدرت خلاقیت انسان رو با یه سبک جدید روی پردهء نقره ای ظاهر کنه.
دربارهء این سیستم مطالب زیادی توی نت هست و با یه سرچ ساده می شه پیدا کرد ... ولی من دوست دارم مطلبی رو که توی این سایت می ذارم از زبان خودم باشه و جوری خلاصه توضیح بدم که به درد همه بخوره. ان شاءالله سر فرصت مطلبم رو می نویسم.
خب بریم سر اصل مطلب ...
قبل از هر چیز یه نکته بگم:
بعضی از نماها و حرف ها و کارهایی که توی این فیلم دیده می شه، از دید ما خلاف عرف و شرعه. نمی خوام برم سراغ این جور بحث ها ... ولی به هر حال هر کسی خودش مسئول کاراشه.
اینکه هر صحنه ای رو با چه دیدی و نظری نگاه کنیم به خودمون برمی گرده. این فیلم هم مثل اکثر فیلم های خارجی، خالی از این مسائل نیست. ولی می شه با نادیده گرفتن ظاهرش، خیلی چیزا ازش یاد گرفت.
بیو وولف (Beowulf) یه داستان حماسی و اسطوره ایه در اروپای قدیم که زمانش بر می گرده به اوایل ظهور حضرت مسیح (علیه السلام).
اصل این داستان مربوط به یه شعر حماسیه که روی یه پوست نوشته شده و کسی نمی دونه سرایندهء این شعر و یا داستان پرداز اون چه کسیه.
راستش خیلی دلم می خواست کوتاه بنویسم ... ولی عمق داستان تا حدیه که نمی شه بیشتر از این خلاصش کرد. اگر هم جاییش گفته نشه، ارزش کار رو کم می کنه.
از اینکه زیاد شد به بزرگی خودتون ببخشید.
داستان:
داستان فیلم با یه مجلس میهمانی عیش و نوش شاهانه شروع می شه. پادشاهی که همه کاری انجام می ده که هم خودش و هم بقیه خوش بگذرونن. انگار اصلی ترین کار اون سرزمین، خوش گذرونیه.
توی یکی از همین مهمونی هاريال یهو سر و کلهء یه هیولا ... (البته بهتره بگم یه دیو) ... سر و کلهء یه دیو چندش آور (شبیه یه آدم ناقص الخلقهء بی نهایت زشت و البته خیلی بزرگ) پیدا می شه و بی هدف، همه چی رو نابود می کنه و خیلی ها رو می کشه. پادشاه (پیر و چاق) شمشیرش رو بر می داره و جلوش می ایسته. دیو بعد از اینکه همه چی رو نابود می کنه، تا شاه رو می بینه آروم می شه و اونجا می ره (اینجاس که حس می کنیم یه رابطه ای بین دیو و شاه هست).
همون روزها یه کشتی از راه می رسه که سرنشینانش یه گروه جنگجو با فرماندهی به اسم Beowulf هستن که خیلی ها دربارهء حماسه هاشون شنیدن.
اونا به دیدن پادشاه می رن و از رشادت هاشون و مبارزه با هیولاها سخن می گن (البته با روغن داغ زیادتر) و خودی نشون می دن. پادشاه قضیهء دیو رو به اونا می گه که ما همچین مشکلی داریم و در ازای پاداش، ازتون کمک می خوایم.
به هر حال بیو وولف قبول می کنه و به هر صورت، به جنگ اون دیو می ره و اونو زخمی (یا دقیق تر بگم دستش رو قطع) می کنه و اونو فراری می ده.
همهء مردم از این پیروزی خوشحال می شن ... ولی از اونجا که می دونن اون دیو هنوز زندس و برگشته پیش مادرش، می دونن که هنوز خطر تهدیدشون می کنه.
پادشاه، به پاس این شهامت، نشان خودش رو به بیو وولف می ده و بهش می گه اگه اون دیو و مادرش رو بکشی، هر چی که دارم بهت می دم.
بیو وولف به تنهایی به جنگ اون دو تا می ره.
وارد غار (که خونهء اوناس) می شه و با دیدن جنازهء دیو، با مادرش ملاقات می کنه.
غرور و زور بازو و قدرت جوانی و شجاعتش، هر قدر هم که بی نظیر بود، باز هم نتونست اون زن رو بکشه و گول ظاهر فریبنده و وعده های وسوسه انگیزش رو نخوره.
اون زن بهش می گه که اگه سه کار برام انجام بدی، ثروت بی پایان و قدرت بی مثال و طول عمر بهت می دم:
- برام یه بچه بیاری
- منو هیچ وقت از یادت نبری
- اون نشان پادشاهی رو به من بدی
...
(اون سه تا نقطه یعنی اینکه این کارا انجام می شه. :دی)
بیو وولف پیش پادشاه برمی گرده و با نشون دادن سر بریدهء دیو می گه که مادر دیو رو هم کشته و وقتی ازش درمورد نشان پادشاهی سوال می شه می گه اونو گم کرده.
پادشاه وقتی این خبر رو می شنوه (انگار حس می کنه غم کهنه ای رو که پشت خوش گذرونی های همیشگیش پنهان می کرده تموم می شه) تاج و تخت پادشاهی رو به بیو وولف می ده و خودکشی می کنه.
...
(این سه نقطه یعنی گذر زمان)
سال ها می گذره و بیو وولف پیر، با وجود قدرت حکومتی و ثروت دیگه اون طراوت و قدرت جوانی رو نداره (توی چهرهء اون هم غمی دیده می شه).
...
یه شب خبر می رسه که یه نفر اون نشان پادشاهی رو کنار یه مرداب پیدا کرده. خبرو به بیو وولف می گن و همه خوشحال می شن. ولی بیو وولف شوکه می شه.
تا نشان رو می بینه ... یاد چند سال پیش و پیمانی که با اون زن بسته می افته:
تا وقتی این نشان پیش من بمونه، همه چی بهت می دم ...
فهمید که این یه اخطاره ... نشان برگشته ... پس اون پیمان هم باطل شده ... پس دوران خوشی و قدرت و صروت هم داره به پایان می رسه ...
از اون موقع به بعد، سر و کلهء یه اژدهای بزرگ آتش خوار پیدا می شه که همه چیزو نابود می کنه.
بیو وولف نمی دونه چی کار کنه ... ولی می دونه هر چی که هست، باید کاری انجام بده.
تصمیم می گیره که به جنگ آزدها بره، ولی این بار با تصمیمی قاطعانه.
می خواد خطای گذشته رو جبران کنه ... حتی اگه جونش رو از دست بده.
به همون غار قدیمی می ره ... جایی که چند سال پیش مادر اون دیو رو دیده بود ...
دوباره اون زن رو می بینه؛ و همین طور اون اژدها رو. اون زن بهش می گه که این اژدها (یه مرد طلایی رنگ که می تونه تبدیل به یه اژدها بشه) فرزند توئه و ثمرهء پیمانی که با من بستی؛ الان (به هر حال) اون پیمان شکسته شده.
...
بیو وولف به جنگ اژدها می ره ...
با دیدن صحنه های زیبای مبارزه و اکشن عالی، حال هوای سردی که حاکم فیلم بود از بین می ره.
بعد از کش و قوس های زیاد، بیو وولف موفق می شه اژدها رو نابود کنه و خودش هم جونش رو از دست می ده.
جسدش رو روی دریا می سوزونن و وزیرش که دوست و مشاور قدیمیش بود، جانشینش می شه.
آخرین سکانس فیلم، می بینیم که شاه جدید، نشان پادشاهی رو به دست می گیره و در همون موقع، با اون زن ملاقت می کنه ... و فیلم تموم می شه.
...
بیو وولف، قصهء یه قشر خاص نیست ... یعنی قصهء یه پادشاه نیست ... قصهء همهء آدماس ... یعنی هر کسی می تونه جای اون باشه.
چرا قصهء یه پادشاه نیست؟ مگه خودش شاه نبود؟
درسته که شخصیت اصلی یه پادشاه؛ ولی از اونجایی که کل داستان حول اون چرخیده و چیز دربارهء حکومت و مردم و کشور گفته نشده و فقط به شخصیت و کارهای اون پرداخته، پس متوجه می شیم که شاه بودن بیو وولف، صرفاً جنبهء روایی داره و تاکید بر اینکه این انسان دارای قدرت و ثروته.
در صورتی که مثلاً داستان جومونگ دربارهء حکومت ها و ملت ها و تعامل اونا با همه ... ولی می بینیم که این دو داستان با هم فرق می کنن.
نمادهای داستان:
خود بیو وولف نشون دهندهء ذات انسانه. انسانی که همهء صفات ذاتی رو شامل می شه:
غرور، زیاده طلبی، خودخواهی، ترحم، کمک به دیگران، شجاعت، خیانت، اختیار، اجبار، گناه، توبه، ...
ولی به خوبی نشون می ده که چطور ممکنه انسان خطایی رو مرتکب بشه که یا نتونه جبران کنه، یا اینکه برای جبرانش باید جونش رو هم بده.
کاری که بیو وولف با اون زن انجام داد، صرفاً نزدیکی و یه کار غیراخلاقی نیست ... بلکه نماد خطاها و اشتباهاتیه که انسان ممکنه مرتکب بشه.
ولی وقتی این خطا و گناه به این صورت نشون داده می شه، به راحتی می تونه منظور و مفهوم رو به مخاطب برسونه.
این خطا هر چیزی می تونست باشه ... ولی این حالت، مشخص ترین حالتیه که خالق اثر می تونسته به نمایش بذاره.
خطا یا گناه ممکنه اصلاً ظاهری نباشه؛ مثلاً خدا رو منکر بشه ... و ممکنه هر خطای کوچیک و بزرگ باشه؛ حتی کینه نسبت به دیگران.
نماد بعدی، همون زنه که بعضی وقت ها به اون شیطان هم گفته می شد.
اون زن، هم نماد شیطانه و هم نماد دنیا.
شیطانی که خودش کاری انجام نمی ده؛ ولی با وسوسه هاش انسان رو به هر کاری دعوت می کنه ... و دنیایی که می تونه همه چیز (پول و قدرت و شهرت) برای آدم بیاره و با ظاهر زیبا و فریبندش، خودش رو در قبل و یاد انسان جا می کنه.
خود سلطنت هم (که گفتم اصل داستان نیست) خودش نماد دنیا و زیبایی ها و خوشی هاییه که می تونه برای انسان به ارمغان بیاره؛ ولی موندگار نیست. هم برای کسی که نداره و هم برای کسی که بهش می رسه ولی از دست می ده.
دیو و اژدها نماد کوچیک و یا بزرگ بودن خطای آدمه.
ما اول فیلم یه دیو (همون جوری که توصیف کردم) می بینیم و بعدش می فهمیم که حاصل خطای پادشاه قبلیه. ولی اون آدم ضعیفی بوده ... پس فرزند(نامشروع)ش هم چندان قوی نیست.
شاید بشه گفت که چندان زیاد هم مایل به ارتکاب خطا نبوده (که حاصلش آنچنان خطرناک نیست) ولی بیو وولف، جوری وسوسه شده و فریب خورده و جوری مایل به انجام گناه شده که حاصلش می شه یه اژدهای بزرگ و قوی و کامل که هیچ کس نمی تونه حریفش بشه.
...
وقتی یه بار دیگه فیلم رو مرور می کنیم می فهمیم که دیوی که بیو وولف کشت، فرزند شاه قبلی و حاصل پیمانش با اون زن بوده. پس اون هم این خطا رو مرتکب شده. ولی از اونجایی که نمی تونسته جبرانش کنه، خودش رو با خوش گذرونی به بی خیالی می زده ... با اونکه احساس گناه، هیچ وقت اونو ترک نکرده و در آخر وقتی حس می کنه اشتباهش جبارن شده، باعث می شه خودکشی کنه.
جایی از فیلم، بیو وولف پیر به یکی از دشمناش می گه: تو نمی تونی منو بکشی؛ چون من در جوانی مُردم.
این نشون می ده که وجدانش از کاری که انجام داده در عذابه و در آخر فیلم، بعد از سالها که غم در چهرش دیده می شده، وقتی می بینیم لبخند می زنه که اشتباهش رو جبران کرده.
...
داستان بیو وولف خیلی درسا به ما می ده ... شاید نیازی هم به گفتنش نباشه.
قصه ایه که کاملاً می شه طعم حماسه رو ازش چشید. حماسهء نبرد با خود ... نبرد با نفس.
می تونه قصهء هر کدوم از ما باشه؛ ولی با ظاهر متفاوت.
بیو وولف خیلی چیزا بهمون یاد می ده ... به شرط اینکه درست ببینیم!
فقط امیدوارم صدا و سیما تصمیم نگیره بیو وولف رو نشون بده.
التماس دعا
یا علی
)
