در بازی سبک اول که بازی رفته رفته سخت تر ، خوب بازیکن فقط می خواد دیرتر بسوزه ، پس فقط تحت فشاره. حس تحت فشار داره.
دربازی نوع دوم یا لولی ، باز هم فرد درگیر سوختن است ولی شدت فشار کمتر است چون بازی راحت تر است.
البته save داشتن وسط مسیر بازی هم خیلی موثر است... که بازیکن نرود از اول بازی کند.
در بازی خریدنی ، بسته به گرونی اجناس ، حس های مختلفی ایجاد میشه... یعنی اگر کلی باید بازی کند تا بتونه یک جنس را بخره ، خسته میشه بازیکن. ولی اگر بتواند تند و تند جنس بخرد ، ممکن است گیج شود از روند بازی.
پس در کل ،
بازیهای دارای محیط بازتر بهتره تا محیط بسته تر.
پس به جای اینکه در یک مسیر بسته جزئیات اضافه کنیم ، بهتره محیط را بازتر کنیم.
مثلا در بازی هواپیمای آتاری ، اضافه کردن پمپ بنزین باعث باز شدن بازی شد. اگر فقط جنگیدن بود محیط بسته تر بود. و در بازی کامیون ، باز زدن و بار را خالی کردن ، باعث باز شدن بازی شده.. و اگر فقط یک مسیر را می رفت بسته بود.
حتی جمع کردن سکه در بازی ، ایجاد داستان می کند.
چون معنایی ایجاد می کند.
و میشه بدون داستان بازی ساخت.
البته هر بازی بهرحال یک روالی دارد و همون میشه داستان بازی...
ولی اینکه اگر به این بخوری می میری و اگر به اون بخوری جونت زیاد میشه ، روش خشنی بود و شاید بعدا بازیها تعدیل شد.
در بازیهای خشن ، همه چیز حول ماندن در بازی می چرخد و شاید جا برای کار در باقی موارد باقی نمی ماند. مثل حالت حکومت نظامی است که دیگر هنر و فرهنگ و تحقیق و ... کم رنگ میشه.
به نظرم بیاییم به حسی که بازی می دهد بپردازیم...
چون ممکنه دو بازی با داستان یکسان ، احساسات کاملا متفاوتی ایجاد کنند ، مثلا بخاطر رنگ متفاوت پشت صفحه...
یعنی می خوام بگم داستان بازی مهمه ولی عوامل اثر گذار زیاد دیگری هم وجود دارد.
یک بازی مثل یک فیلم سینمایی می مونه تا حدی... یکی داستان فیلم مهمه و یکی کیفیت اجرا....
یک داستان بد ، با اجرای عالی می تونه اثر تاثیرگذاری خلق کنه.
