امروز صبح یکی از پست‌های بلاگری به نام «لیزا بارون» را خواندم که به نظرم نکات جالبی داشت.
این وبلاگ‌نویس در پستش نوشته است که در دنیای پررقابت اینترنت و وبلاگ‌نویسی، برخی توصیه می‌کنند برای به چشم آمدن، یک وبلاگ‌نویس باید مطالبی را که دیگران می‌خواهند بخوانند و ببینند، در وبلاگش بیاورد، وبلاگ‌نویسی که می‌خواهد محبوب باشد باید خودش را موافق آرای روتین جامعه اینترنتی نشان بدهد و پست‌هایش همین سمت و سو را داشته باشد.
او نوشته‌ای را در پستش نقد کرده است که بر اساس آن یک وبلاگ‌نویس باید شامه خوبی داشته باشد و علایق مخاطبانش را حدس بزند و به شیوه‌ای مفرح مطالبی در مورد همین علایق و گرایشات بنویسد، نباید دغدغه یاد دادن و یا ابراز حرف و نظری نو را داشت، بلکه باید همواره نگران محبوب بودن بود.
اما لیزا بارون عقیده دارد که نوشتن پست‌هایی با این سبک و سیاق دقیقا همان چیزی است که باعث به چشم نیامدن یک وبلاگ‌نویس می‌شود. مردم یک وبلاگ را برای مطالب متفاوت و آموختن چیزهای نو می‌خوانند. بله! این درست است که مطالب سرگرم‌کننده، خوانندگان زیادی در وب دارند، ولی اگر می‌خواهید وبلاگتان در محیط وب برجسته شود، نباید هدف اولیه‌تان محبوبیت ظاهری باشید، به جای پست کردن مطالب روتین ظاهرا جذاب یک وبلاگ‌نویس همواره باید بکوشد چیزهایی در وبلاگش بیاورد که خوانندگانش در وب‌گردی‌هایشان به آنها نمی‌رسند و نمی‌توانند در جای دیگر بخوانند. چنین چیزی است که یک وبلاگ را متمایز می‌کند.
برای اینکه یک وبلاگ‌نویس خوب شوید، بر محبوبیت تمرکز نکنید، سعی کنید مفید باشید!
با نظر این وبلاگ‌نویس کاملا موافق هستم، لازمه مطرح شدن در وبلاگستان، متفاوت و مفید بودن است. به اعتقاد من چنین چیزی محبوبیت را هم در پی خواهد داشت. می‌توان زرد نوشت و خواننده زیاد پیدا کرد، می‌شود بی‌هدف عکس‌هایی در وبلاگ گذاشت که خوانندگان طالب سرگرمی را به صورت گذری از طریق موتورهای جستجو به وبلاگ بیاورد، می‌شود ده‌ها مطلب تکراری کپی‌پیست کرد، می‌شود همواره مطابق ذائقه خواننده‌ها نوشت، اما همه اینها یک وبلاگ را مبدل به یک وبلاگ کاملا معمولی می‌کنند. یک وبلاگ‌نویس موفق باید این حس و حال را در خوانندگانش ایجاد کند که اگر هر چند وقت یک بار مطالبش را نخوانند، چیزی از دست داده‌اند. وبلاگی که پست‌های مشابه آن را بشود در ده‌ها وبلاگ دیگر خواند و مرور کرد، هرگز چنین حس و حالی در مخاطبانش ایجاد نمی‌کند.
این وبلاگ‌نویس در پستش نوشته است که در دنیای پررقابت اینترنت و وبلاگ‌نویسی، برخی توصیه می‌کنند برای به چشم آمدن، یک وبلاگ‌نویس باید مطالبی را که دیگران می‌خواهند بخوانند و ببینند، در وبلاگش بیاورد، وبلاگ‌نویسی که می‌خواهد محبوب باشد باید خودش را موافق آرای روتین جامعه اینترنتی نشان بدهد و پست‌هایش همین سمت و سو را داشته باشد.
او نوشته‌ای را در پستش نقد کرده است که بر اساس آن یک وبلاگ‌نویس باید شامه خوبی داشته باشد و علایق مخاطبانش را حدس بزند و به شیوه‌ای مفرح مطالبی در مورد همین علایق و گرایشات بنویسد، نباید دغدغه یاد دادن و یا ابراز حرف و نظری نو را داشت، بلکه باید همواره نگران محبوب بودن بود.
اما لیزا بارون عقیده دارد که نوشتن پست‌هایی با این سبک و سیاق دقیقا همان چیزی است که باعث به چشم نیامدن یک وبلاگ‌نویس می‌شود. مردم یک وبلاگ را برای مطالب متفاوت و آموختن چیزهای نو می‌خوانند. بله! این درست است که مطالب سرگرم‌کننده، خوانندگان زیادی در وب دارند، ولی اگر می‌خواهید وبلاگتان در محیط وب برجسته شود، نباید هدف اولیه‌تان محبوبیت ظاهری باشید، به جای پست کردن مطالب روتین ظاهرا جذاب یک وبلاگ‌نویس همواره باید بکوشد چیزهایی در وبلاگش بیاورد که خوانندگانش در وب‌گردی‌هایشان به آنها نمی‌رسند و نمی‌توانند در جای دیگر بخوانند. چنین چیزی است که یک وبلاگ را متمایز می‌کند.
برای اینکه یک وبلاگ‌نویس خوب شوید، بر محبوبیت تمرکز نکنید، سعی کنید مفید باشید!
با نظر این وبلاگ‌نویس کاملا موافق هستم، لازمه مطرح شدن در وبلاگستان، متفاوت و مفید بودن است. به اعتقاد من چنین چیزی محبوبیت را هم در پی خواهد داشت. می‌توان زرد نوشت و خواننده زیاد پیدا کرد، می‌شود بی‌هدف عکس‌هایی در وبلاگ گذاشت که خوانندگان طالب سرگرمی را به صورت گذری از طریق موتورهای جستجو به وبلاگ بیاورد، می‌شود ده‌ها مطلب تکراری کپی‌پیست کرد، می‌شود همواره مطابق ذائقه خواننده‌ها نوشت، اما همه اینها یک وبلاگ را مبدل به یک وبلاگ کاملا معمولی می‌کنند. یک وبلاگ‌نویس موفق باید این حس و حال را در خوانندگانش ایجاد کند که اگر هر چند وقت یک بار مطالبش را نخوانند، چیزی از دست داده‌اند. وبلاگی که پست‌های مشابه آن را بشود در ده‌ها وبلاگ دیگر خواند و مرور کرد، هرگز چنین حس و حالی در مخاطبانش ایجاد نمی‌کند.
