در اواسط دههی ۷۰ میلادی شخصی نزد من آمد و ایدهای ارائه داد که اساساً یک کامپیوتر شخصی محسوب میشد. ایدهی او این بود که یک پردازندهی 8080 را به همراه کیبورد و یک مانیتور در یک بسته بندی، برای مصرف خانگی به فروش برسانیم. من بلافاصله از او پرسیدم: «این دستگاه به چه دردی میخورد؟» و تنها جوابی که به ذهن آن شخص رسید این بود که زنان خانهدار میتوانند از آن برای نگهداری دستور پخت غذا استفاده کنند. خود من هیچ کاربرد مفیدی در کامپیوترهای شخصی نمیدیدم و برای همین هیچگاه چنین طرحهایی را جدی نگرفتیم و دوباره به آن فکر نکردیم.
[h=2]
iAPX 86، اولین پردازندهی ۱۶ بیتی[/h]
پردازندهی 8086 اینتل که با نام iAPX 86 نیز شناخته میشد، اولین پردازندهی ۱۶ بیتی تجاری اینتل بود. این چیپ همچنین آغازی بود بر عصر پردازندههای x86. با داشتن ۲۹ هزار ترانزیستور و ساخته شده با فناوری ۳ هزار نانومتری، 8086 از سرعت کلاک ۵ تا ۱۰ مگاهرتز بهره میبرد و قدرت پردازشی آن ۰.۷۵ MIPS بود. این پردازنده در کامپیوتر PS/2ساخت IBM استفاده میشد.
IBM 5150 که به عنوان اولین کامپیوتر شخصی (PC) تاریخ در نظر گرفته میشود، از پردازندههای ۵ تا ۸ مگاهرتزی 8088 اینتل استفاده میکرد. این پردازندهها بسیار شبیه به 8086 بودند، تنها با این تفاوت که باس داخلی آنها ۸ بیت بود. همکاری اینتل و IBM برای ساخت این کامپیوتر هم داستان جالبی دارد. مهندسان اینتل مجبور بودند تا بدون اینکه اطلاعات فنی خاصی از کامپیوتر IBM به دست بیاورند، این شرکت را مجاب به استفاده از پردازندههای اینتل کنند. یکی از مهندسان اینتل آن دوران را اینگونه به یاد دارد:
همه چیز بسیار مرموز بود. وقتی ما برای ارائهی پشتیبانی فنی نزد IBM میرفتیم، آنها متخصصان ما را در یک سمت، و متخصصان خودشان را با محصول اولیه در سمت دیگر یک پردهی سیاه قرار میدادند. ما از آنها سوال میپرسیدیم که چه اتفاقی افتاده است و آنها از آن سمت پرده برایمان تعریف میکردند. سپس ما مجبور بودیم بدون اینکه محصول را ببینیم راه حلی برای مشکل پیدا کنیم. اگر خیلی خوش شانس میبودیم، به ما اجازه میدادند تا با عبور دادن دستهایمان از پرده و لمس آن «محصول»، متوجه شویم که مشکل از کجا است.
در نهایت، قرارداد بین IBM و اینتل برای استفاده از پردازندههای 8088 منعقد شد. این قرارداد باعث میشد تا سود سرشاری به سمت اینتل سرازیر شود، اما همچنان هیچکس احتمال این را نمیداد که تجارت کامپیوترهای شخصی روزی تا این حد گسترش پیدا کند. یکی از مهندسان فروش اینتل در آن زمان میگوید:
در آن زمان، خوشبینانهترین پیشبینیها بر روی فروش ۱۰ هزار واحد پردازنده در سال حساب میکردند. هیچکس فکرش را نمیکرد که حجم فروش کامپیوترهای شخصی به رقم دهها میلیون واحد در سال برسد.
در سال ۱۹۸۲، اینتل پردازندهی 80186 را عرضه کرد که آن هم بر مبنای 8086 بود، اما با استفاده از فناوری ساخت ۲ هزار نانومتری ساخته شده بود و با داشتن سرعت کلاک ۶ مگاهرتزی، توان پردازشی آن به ۱ MIPS رسیده بود. کامپیوترTandy 2000 اولین کامپیوتری بود که از 80186 استفاده میکرد.
[h=2]
iAPX 432، اولین پردازندهی ۳۲ بیتی[/h]
پردازندهی iAPX 432 یکی از معدود پردازندههای اینتل به شمار میرود که با شکست مواجه شد و اینتل با صحبت نکردن دربارهی آن سعی دارد خاطرهی بد آن را به فراموشی بسپارد. به جز iAPX 432، پردازندههایی مانند i860/i960 در اوایل دههی نود میلادی و پردازندههای Timna در سال ۲۰۰۰ نیز با طراحی بد خود به سرنوشت i860/i960 دچار شدند.
iAPX 432 در سال ۱۹۸۱، اولین پردازندهی ۳۲ بیتی اینتل محسوب میشد. طراحی iAPX 432 در زمان خودش بسیار پیچیده به شمار میرفت، چرا که برای اولین بار قابلیتهایی چون مالتی تسکینگ سختافزاری و مدیریت حافظه را ارائه میکرد. iAPX 432 که سرعت کلاک ۴ تا ۸ مگاهرتزی داشت، برای سیستمهای بالارده طراحی شده بود و علت شکست آن قیمت بالاتر، و زمان بیشتر تولید آن نسبت به پردازندههای 80286 بود.
در حالی که iAPX 432 در اصل به عنوان جایگزینی برای سری 8086 طراحی شده بود، پروژهی تولید آن در سال ۱۹۸۲ کاملاً متوقف شد.